همشهری آنلاین: شلی دووال که در سال ۱۹۴۹ در فورت ورث تگزاس به دنیا آمد، پس از آشنایی با رابرت آلتمن در یک مهمانی در سال ۱۹۷۰ در حالی که او مشغول فیلمبرداری «بروستر مک کلود» بود، در صنعت سینما شروع به کار کرد. آلتمن، دووال را در این فیلم در نقش یک راهنمای تور به کار گرفت و این دو در ادامه در شش فیلم دیگر با هم کار کردند از جمله «مک کیب و خانم میلر» در سال ۱۹۷۱، «دزدان مثل ما» در سال ۱۹۷۴ و در فیلم «نشویل» در سال ۱۹۷۵. شلی دووال بیشتر به خاطر بازی در نقش وندی تورنس همسر رنج‌کشیده جک تورنس با بازی جک نیکلسون در اقتباس استنلی کوبریک از رمان «درخشش» نوشته «استیون کینگ» در سال ۱۹۸۰ شناخته می‌شود. «دووال» در یک فیلمبرداری ۱۳ ماهه در انگلستان برای این فیلم شرکت کرد و در سال ۱۹۸۱ به مجله «People» گفت که در طول فیلمبرداری ۱۲ ساعت در روز برای هفته ها گریه می کرد و دیگر چنین روندی را طی نخواهد کرد.

از دیگر نقش های به یاد ماندنی دیگر او می‌توان به بازی در فیلم‌های «آنی هال» ۱۹۷۷ ساخته وودی آلن، «راهزنان زمان» ساخته تری گیلیام در سال ۱۹۸۱ اشاره کرد. شلی دووال در آغاز هزاره جدی میلادی از بازیگری دور بود اما در نهایت نقش آخر او به عنوان مادر در فیلم ترسناک «تپه‌های جنگلی» به کارگردانی اسکات گلدبرگ» رقم خورد.

رابطه پرتنش دووال با کارگردان «درخشش»
شلی دووال بیشتر از هر کارگردانی با رابرت آلتمن کار کرد ولی بیشتر با تنها همکاری‌اش با استنلی کوبریک در فیلم «درخشش» شناخته می شود. برداشتهای مکرر کوبریک در حین این فیلم یکی از ضرب المثلهای صنعت فیلمسازی شده است. او ۱۲۷ مرتبه از شلی دووال برای یکی از سکانس های فیلم فیلمبرداری کرد. عصبیت شلی دووال در فیلم به خوبی مشهود است.
رابطه کوبریک و دووال در طول فیلمبرداری تیره و تار بود. او اغلب دووال را به خاطر واکنش‌ های شدید و عکس العمل‌های‌ تند و احساساتی شدن‌های ناگهانی‌اش سرزنش می‌ کرد و به‌ او خورده می‌ گرفت تا جایی که داد و فریاد کوبریک درآمد و گفت: «پدر ما دارد درمی‌ آید، ما داریم اینجا خودمان را می‌ کشیم‌ و تو تازه می‌ خواهی برای نقش خود آماده شوی! تو مگر به غیر از اتلاف وقت بقیه، کار دیگری هم بلدی؟»

بعدها دووال ۱۳ ماه فیلمبرداری برای فیلم «درخشش» را تجربه ای دردناک توصیف کرد و در مصاحبه ای گفت: «در طول فیلمبرداری برای هفته ها گاهی ۱۲ ساعت در روز گریه می کردم. کار با کوبریک تجربه ای دردناک بود که دیگر حاضر نیستم تکرارش کنم.» پس از بازی در درخشش، شلی دووال چنان از بازیگری در سینما زده شد که تصمیم گرفت کمتر جلوی دوربین برود و بیشتر به کار تولید مشغول شود.

رفتار بی رحمانه کوبریک
در مستند ویوین کوبریک، از پشت صحنه فیلم پدرش، کارگردان همان طور با دووال رفتار می کند که جک با وندی در فیلم؛ گویی کوبریک با زور گویی مزورانه ای می خواهد اعتماد به نفس دووال را متزلزل کند. در قسمتی از این مستند، کوبریک با تهدید به تعدادی از اعضای گروه سازنده فیلم، که قصد همراهی با دووال را دارند می گوید: «باهاش همدردی نکنید. کمکی بهش نمی کنه.» این طور که از مستند ساخته شده توسط دختر کوبریک بر می آید جک نیکلسون در طول فیلمبرداری «درخشش» رابطه خوبی با شل دووال نداشته است. به روایت راجر لانگ هرست در تک نگاری اش درباره فیلم درخشش، نیکلسون در این مستند با رویکرد فخر فروشانه اش طوری دووال را نادیده می گیرد که انگار او هم با حال و هوای حاکم بر پشت صحنه همراه شده است، در حالی که دووال به تازگی جایزه بهترین بازیگر زن جشنواره کن ۱۹۷۷ را به صورت مشترک با سیسی اسپیسک برای بازی در فیلم «سه زن» رابرت آلتمن گرفته بود.