ایسنا نوشت؛ به نقل از اسپیس، هدف فرود انسان روی مریخ، چالش‌های بی‌شماری را به همراه داشته است که از جمله آنها می‌توان به نیاز به حمل سریع محموله‌های بزرگ به سیاره‌های دوردست و از آنجا به زمین اشاره کرد. بسته به موقعیت زمین و مریخ، تقریبا دو سال طول می‌کشد تا یک سفر رفت و برگشت با استفاده از فناوری پیش‌رانش کنونی انجام شود.

«موشک پلاسمای پالسی»(PPR) که توسط شرکت «هاو اینداستریز»(Howe Industries) در مرحله توسعه به سر می‌برد، یک سیستم محرکه بسیار کارآمدتر از روش‌های کنونی پیش‌رانش در اعماق فضاست و می‌تواند سفر بین زمین و سیاره سرخ را تنها در دو ماه انجام دهد. موشک دارای یک «تکانه ویژه»(Isp) خواهد بود که معیاری برای سنجش کارآمدی یک موتور در تولید رانش است. براساس بیانیه ناسا، این فناوری می‌تواند فضانوردان و محموله‌ها را قادر ‌سازد تا با کارآمدی و سرعت بیشتری نسبت به فضاپیماهای موجود به مریخ سفر کنند.

موشک PPR از یک سیستم انرژی هسته‌ای مبتنی بر شکافت استفاده می‌کند که انرژی را از تقسیم کنترل‌شده اتم‌ها به دست می‌آورد تا نیروی رانش را برای پیشران فضاپیما ایجاد کند. موشک PPR کوچک‌تر، ساده‌تر و مقرون‌به‌صرفه تر از مفاهیم پیشین است.

علاوه بر فعال کردن مأموریت‌های بیشتر، PPR می‌تواند از فضاپیماهای بسیار سنگین‌تر پشتیبانی کند. این بدان معناست که می‌توان محافظ بیشتری را نصب کرد تا میزان قرار گرفتن خدمه در معرض ذرات مضر پرانرژی موسوم به پرتوهای کیهانی در طول پروازهای فضایی بلندمدت کاهش یابد.

مقامات ناسا گفتند: PPR یک دوره کاملا جدید را در اکتشاف فضایی امکان‌پذیر می‌کند. عملکرد استثنایی PPR با ترکیب ISP بالا و رانش بیشتر می‌تواند انقلابی را در اکتشافات فضایی پدید آورد. کارآیی بالای این سیستم امکان می‌دهد تا ماموریت‌های سرنشین‌دار به مریخ در عرض دو ماه کامل شوند.

مفهوم PPR اکنون به فاز دوم مطالعه «مفهوم پیشرفته نوآورانه ناسا»(NIAC) منتقل می‌شود و فاز اول را که بر نوترونیک سیستم پیش‌رانش، طراحی فضاپیما، سیستم قدرت و زیرسیستم‌های لازم، تحلیل قابلیت‌های نازل مغناطیسی و تعیین مسیرها و منافع تمرکز دارد، تکمیل کرده است.

در طول فاز دوم، توسعه‌دهندگان از ارزیابی‌های فاز اول برای بهینه‌سازی طراحی موتور، انجام آزمایش‌های اثبات مفهوم و طراحی مفهومی فضاپیما برای محافظت بهتر از پروازهای سرنشین‌دار به مریخ استفاده خواهند کرد. موشک PPR می‌تواند روزی ناسا را ​​به ایجاد یک پایگاه دائمی روی مریخ نزدیک‌تر کند.