به گزارش همشهری آنلاین در کسانی که نمی‌توانند آروغ بزنند، هوای بلعیده‌شده در مری و معده به دام می‌افتد و باعث ایجاد نفخ و ناراحتی، غرغر قابل‌شنیدن شکم و خروج بیش‌ازحد گاز از آن سوی لوله گوارش یعنی روده بزرگ می‌شود. برخی از این پیامدها ممکن است بیشتر از آروغ زدن در مقابل دیگران افراد را شرمسار کند.
علت ناتوانی در آروغ زدن
اما چرا برخی از افراد نمی‌توانند آروغ بزنند؟ مقصر در این مورد عضله‌ای در بخش فوقانی مری (لوله متصل‌کننده حلق به معده) به نام عضله کریکوفارنژئوس است که در پایین غضروف حنجره یا به‌اصطلاح «سیب آدم» قرار دارد و درواقع دریچه فوقانی مری شمرده می‌شود.
این عضله به‌طور طبیعی به‌طور محکم دهانه مری را می‌بندد و فقط هنگام بلعیدن لقمه غذا این دهانه را باز می‌کند. در اغلب افراد این عضله دهانه مری را برای خارج شدن هوای واردشده به درون مری هم باز می‌کند و فرد می‌تواند آروغ بزند.
اما در اقلیتی از افراد که نمی‌توانند آروغ بزنند، این عضله بسته باقی می‌ماند و هوای بلعیده‌شده درون مری به دام می‌افتد و عارضه‌ای ایجاد می‌شود که «اختلال کارکرد کریکوفارنژئوس رتروگراد» (R_CPD) نام دارد.
عمل ابداعی با استفاده از بوتاکس
رابرت باستیان، پزشکی در شهر شیکاگوی آمریکا پیشگام انجام عملی شد که شامل تزریق کردن بوتاکس به درون عضله کریکوفارنژئوس است و با شل کردن این عضله امکان آروغ زدن را برای بیمار فراهم می‌کند. اکنون پزشکان و کلینیک‌های دیگری در آمریکا نیز این روش را به کار بسته‌اند، هرچند که هنوز شمارشان خیلی زیاد نیست.
دکتر باستیان هنگامی برای نخستین بار به فکر انجام این عمل افتاد که چند سال پیش از مردی که در آروغ زدن دچار مشکل بود، ایمیلی دریافت کرد. ازآنجایی‌که بوتاکس به‌طورمعمول برای شل کردن انواعی از عضلات مورداستفاده قرار می‌گیرد، باستیان به این فکر افتاد که از آن برای شل کردن عضله کریکوفارنژئوس استفاده کند.
مردی که برای او ایمیل فرستاده بود، به نخستین بیمار دکتر باستیان بدل شد که درمان با بوتاکس را دریافت کرد و این بیمار آن‌قدر از نتایج این درمان خوشحال بود که در یک تالار گفتگوی آنلاین اخبار موفقیت این عمل را منتشر کرد. به زودی افرادی در سراسر آمریکا و جهان به نزد دکتر باستیان آمدند تا این عمل بر روی آنها هم انجام شود.
این عمل در مدت کوتاهی انجام می‌شود و حدود ۱۰ تا ۱۲ دقیقه طول می‌کشد. بیماران باید بیهوشی عمومی بگیرند، زیرا یک آندوسکوپ از داخل دهان تا محل عضله کریکوفارنژئوس به داخل فرستاده می‌شود. سپس پزشک قبل از بیدار شدن بیمار با یک سوزن کوچک سه یا چهار بار بوتاکس درون این عضله تزریق می‌کند.
به گفته دکتر باستیان این عمل کم‌خطر است و عوارض جانبی آن معمولاً خفیف هستند، مانند آروغ زدن بیش‌ازحد در چند هفته اول یا اندکی آهسته شدن بلع بنابراین به دنبال خوردن لقمه‌های غذا باید اندکی مایع نوشید.
باستیان می‌گوید افراد ممکن است در هفته اول یا دو تا سه هفته اول احساسی اندکی عجیب داشته باشند.
باستیان در ابتدا فکر می‌کرد که تزریق بوتاکس صرفاً یک وسیله تشخیصی باشد که نشان دهد مشکل در این عضله است و این تزریق فقط به‌طور موقت مشکل بیمارانی را که نمی‌توانند آروغ بزنند، حل می‌کند، اما بعداً معلوم شد که تزریق بوتاکس اثر بسیار ماندگارتری دارد.
او می‌گوید: «در کمال تعجب من، بیماران به من می‌گفتند که شش ماه، هشت ماه یا ۱۲ ماه پس از تزریق هنوز می‌توانند آروغ بزنند.»
او به سرعت فهمید که علت دوام یافتن این اثرات درمانی این نیست که اثرات بوتاکس پس از مدتی برطرف نمی‌شود، بلکه علت این است که وقتی شخص به‌طور مرتب حس آروغ زدن را تجربه کرد، بدنش می‌تواند از آن به بعد به‌خودی‌خود این کار را انجام دهد.
به گفته باستیان از هر پنج بیمارش، چهار بیمار پس از یک بار عمل تزریق بوتاکس به‌طور دائمی درمان می‌شوند و از هر پنج بیمار، یک نفر برای به دست آمدن پیامدهای درمانی درازمدت به عمل دوم نیاز پیدا می‌کند.
تجربه یک بیمار
یکی از این بیماران اما اسوالستد، ۲۴ ساله بود که زندگیش پس از عمل RCP-D به کلی دگرگون شد.
او که ساکن شهر پومونای ایالت کالیفرنیا است، می‌گوید: «از زمان کودکی، من هر روز بعد از هر وعده غذایی، میان وعده یا نوشیدنی دچار ناراحتی می‌شدم. اگر نوشابه می‌نوشیدم، ناگهان احساس می‌کردم که گویی بادکنک درون شکم و گلویم باد می‌کنند. اگر خیلی سریع غذا می‌خوردم، آن‌قدر ناراحت می‌شدم که باید دراز می‌کشیدم.»
اسوالستد بیش از یک دهه را صرف ویزیت پزشکان و انجام آزمایش‌های گوناگون برای تعیین علت این مشکل کرد، اما ظاهراً هیچ‌کدام از این پزشکان ناتوانی او در آروغ زدن را با ناراحتی‌اش ارتباط ندادند. او پس از شنیدن درباره عمل تزریق بوتاکس به عضله کریکوفارنژئوس در رسانه‌های اجتماعی برای انجام این عمل وقت گرفت. اکنون، بیش از یک سال بعد از انجام عمل، او همچنان می‌تواند به‌طور طبیعی آروغ بزند. او گفت: «مطمئنم که علائمی که زمان مرا ناتوان کرده بود، برای همیشه از زندگی‌ام خارج شده‌اند.»
یک عارضه همراه
یک پدیده همراه که کمتر بررسی شده است این است که بسیاری از افرادی که نمی‌توانند آروغ بزنند، در استفراغ کردن هم دچار مشکل هستند و به همین علت است که عارضه RCP-D با «هراس از استفراغ» (emetophobia) همراهی دارد. دکتر باستیان متوجه شد بیماران RCP-D او علاوه بر این که استفراغ کردن را ناخوشایند می‌یابند، سکسکه کردن هم برایشان دردناک است.
منبع: VeryWellHealth
نظر شما