آن‌هم در شرایطی که بارها امکان جدایی‌اش از جمع زنبورها فراهم شد، اما نخواست به جایی که از آن چیزهای زیادی آموخته و خاطراتش را ساخته بود، پشت کند. پس چه کسی به جز او لایق یک خداحافظی باشکوه با دیوار زرد وستفالن بود؟ حتی در ۳۴ سالگی و آخرین فصل حضور در باشگاه هم رویس آمار بدی به جا نگذاشت. یک بازی دیگر که مهم‌ترین نبرد فصل هم محسوب می‌شود، باقی مانده و تاکنون هافبک آلمانی آمار ۹ گل و ۷ پاس گل را به ثبت رسانده.

شاید اگر کمی با او مهربانانه‌تر برخورد می‌شد، توانایی ادامه دادن برای حداقل یک فصل دیگر را هم داشت. هنوز مقصد بعدی رویس مشخص نشده، اما مسلما او می‌خواهد جایی برود که مجبور نباشد علیه عشق ابدی‌اش تلاش کند. اما مثل مدیران فعلی دورتموند، روزگار هم با او مهربان نبود. وقتی از گلادباخ به این تیم آمد که دو قهرمانی پیاپی بوندس‌لیگا به دست آمده و قرار بود یک دوره افول در کسب جام شروع شود. به این موضوع مصدومیت‌های پیاپی در بزنگاه‌های حساس را هم اضافه کنید تا عمق بدشانسی‌اش مشخص شود. ولی با همه این‌ها، سکانس آخر در وستفالن خیلی جذاب بود. یک کاشته زیبا و یک پاس گل برابر دارمشتات، پایان‌بندی جالبی بود که با مهمان کردن تمام افراد حاضر در ورزشگاه توسط مارکو به صرف نوشیدن، تکمیل شد. بدرود مرد وفادار، شاید در ومبلی این خداحافظی باشکوه‌تر هم تکرار شود.