به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، تکدی‌گری واقعیت ناگوار بسیاری از کشورهای سراسر جهان است و گدایان بسته به محل خود از شیوه‌هایی متفاوت برای تقاضای کمک بهره می‌گیرند. دامنه این افراد از افراد بی‌خانمان یا زنان و کودکانی که به هر دلیل مجبور به تکدی‌گری هستند تا افراد بیکار و حتی کسانی که تمایلی به کار کردن ندارند و التماس برای کمک را شغل راحت‌تری برای کسب درآمد می‌دانند، متفاوت است.
تکدی‌گری در جهان
متکدیان از شیوه‌های مختلفی برای تقاضای کمک بهره می‌گیرند و به بهانه‌های مختلف پول بیشتری می‌خواهند. بعضی از این افراد در کوچه و خیابان به التماس از رهگذران می‌پردازند، عده‌ای به پاک کردن شیشه ماشین‌ها اقدام می‌کنند و تعدادی به مناطق و محل‌های کار مراجعه و تقاضای پول می‌کنند. امروزه دیده می‌شود که حتی افرادی شیک‌پوش با ظاهری آراسته در فرودگاه‌ها، ایستگاه‌های قطار یا ترمینال‌های مسافربری به دیگران مراجعه و با اعلام این‌که مورد دزدی قرار گرفته‌اند از دیگران می‌خواهند که برای یاری رساندن به آن‌ها در رسیدن به مقصد به آن‌ها کمک مالی کنند.
برخی متکدیان پس از دریافت وجه از دیگران با نگاه‌های تحقیرآمیز مبنی بر ناچیز بودن کمک سعی در دریافت وجه بیشتر دارند و عده‌ای از آن‌ها آن‌قدر رهگذری را مورد آزار قرار می‌دهند که فرد خسته شود و به خواسته‌شان برسند. بعضی از آن‌ها از نیازهای کودکان و همسران گرسنه یا بیمار خود می‌گویند و تعدادی به زور اقلامی را در دست رهگذران قرار می‌دهند و خواهان پول آن می‌شوند.
گاهی نیز پیش می‌آید که متکدیان با محاصره شخصی ادعا می‌کنند که پول نمی‌خواهند و تنها خواهان مقداری خواروبار برای خانواده خود هستند، اما با ورود به فروشگاه به خرید اقلام لوکس و خوراکی‌های گران‌قیمت یا خرید بیش از حد مواد غذایی می‌کنند و در صورت مورد اعتراض واقع شدن پرخاشگری و ناسزاگویی را برمی‌گزینند.
در میان این افراد عده‌ای هستند که از وضعیت مالی خوبی برخوردارند، اما به‌دلیل سهولت در به‌دست آوردن پول از طریق تکدی‌گری آن را ترجیح می‌دهند. عده‌ای نیز از این طریق پول مواد مخدر یا الکل خود را به دست می‌آورند و عده‌ای واقعاً نیازمند هستند.
با این وجود آنچه محرز است این‌که زمانی گدایی آخرین چاره برای نیازمندان بود، اما در حال حاضر اولین راه‌حل برای افراد بسیاری است که سعی در کسب درآمد سریع دارند و حتی تبدیل به یک تجارت شده است که افراد برای پرداخت به آن از هیچ عملی کوتاهی نمی‌کنند. این اعمال از دروغ گفتن و خود را توان‌خواه جا زدن گرفته تا آسیب زدن به خود و کودکان خود و حتی کرایه یا دزدیدن نوزادها برای جلب دل‌سوزی مردم و به‌دست‌آوردن پول بیشتر، متفاوت است.
در واقع گدایی به‌حدی آسان شده است که حتی عده‌ای از متکدیان که کسب‌وکار کوچکی به‌راه می‌اندازند تا بتوانند زندگی صادقانه‌ای داشته باشند، در کم‌ترین زمان دوباره به گدایی روی می‌آورند. بنابراین می‌توان گفت احساس هم‌دردی با دیدن گداها طبیعی است، اما به نظر می‌رسد پول دادن به آن‌ها به فرهنگ تکدی‌گری تداوم می‌بخشد به‌ویژه که ثابت شده است نیازمندان واقعی هرگز گدایی نمی‌کنند.
نحوه برخورد شهرهای جهان با تکدی‌گری خیابانی
تکدی‌گری یک پدیده در حال رشد در شهرهای سراسر جهان و اغلب معضلی دردسرآفرین است. شهرهای سراسر جهان با اقدامات مختلفی که اغلب بحث‌برانگیز است، به افزایش گدایی واکنش نشان می‌دهند. در حالی که دلایل این افزایش در سطح جهانی پیچیده است، شدت و میزان موفقیت پاسخ‌ها به آن در هر کجای جهان تفاوت دارد.
تمرکز بعضی از شهرها بر منصرف کردن مردم از دادن پول به کسانی است که گدایی می‌کنند این شهرها اغلب از مردم می‌خواهند با اهدای پول به یک مؤسسه خیریه مربوطه کمک‌های خود را عرضه کنند و در این راستا از اقدامات مختلفی هم‌چون به‌راه‌انداختن کمپین‌های تبلیغاتی بهره می‌گیرند.
شورای شهر ساوت‌همپتون انگلستان در سال ۲۰۱۶ یک کمپین راه‌اندازی و پوستری با عنوان «از شما برای تغییر پایدار التماس می‌کنم» طراحی کرد که از مردم می‌خواست به خیریه‌ها کمک کنند نه به افراد. با این حال با برخوردهای متفاوتی مواجه و حتی به‌دلیل بیان این امر که گدایان خیابانی دروغگو و نالایق برای دریافت کمک هستند، مورد توبیخ قرار گرفت.
از سوی دیگر این‌گونه به نظر می‌رسد که برخی از مردم فکر می‌کنند این حق را دارند که بدون مزاحمت عده‌ای برای طلب پول و بدون این‌که کسب به آن‌ها نزدیک شود در شهر قدم بزنند، اما عده‌ای باور دارند که یک فضای عمومی یک مکانی است که مردم می‌توانند برای درخواست یا ارائه کمک به یکدیگر نزدیک شوند.
با این حال دارلینگتون انگلستان پس از بررسی‌های هویتی دریافت که گدایان خیابانی شهر به‌ندرت افراد بی‌خانمان واقعی هستند و حتی تعدادی از آن‌ها از سایر نقاط به آنجا می‌روند تا برای رفع نیازهای الکل و مواد مخدر خود از این تجارت پرسود استفاده کنند. بنابراین کمپین جدیدی را برای مقابله با گدایی در شهر راه‌اندازی کرد تا مردم را تشویق کند به جای کمک به گدایان، به خیریه‌ها پول دهند. برای افزایش آگاهی نسبت به این موضوع نیز پوسترهایی با پیام «وجدان داشته باش و هوشمندانه ببخش» را در نقاط کلیدی گدایی در سراسر شهر نصب کرد. این خیریه‌ها خدماتی را برای حمایت از نیازمندان واقعی ارائه می‌کند.
بعضی از شهرها نبرد علیه گدایی را آغاز کردند. نیجریه با ممنوعیت تکدی‌گری به جمع‌آوری متکدیان و بازگرداندن گدایان مهاجر پرداخت، اما بعضی از شهرها اقدامات ملایم‌تری را به کار گرفتند. برای مثال بلفاست ایرلند به ایجاد مناطق بدون گدایی پرداخت و ولینگتون، پایتخت نیوزلند، تحمل گدایی را به‌عنوان بخشی از منظره شهری انتخاب کرد و به بررسی گزینه‌هایی شامل آموزش گدایان در مورد آداب معاشرت، دادن کوپن به جای پول و الزام متکدیان به داشتن مجوز پرداخت. در واقع ولینگتون و لیورپول طرح‌های ممنوعیت مستقیم گدایی را کنار گذاشته‌اند، زیرا به این نتیجه رسیدند که شواهد کمی دال بر کارکرد این روش وجود دارد.
دولت هند ۳۰ شهر مهم از منظر مذهبی، تاریخی و گردشگری را شناسایی کرده و بررسی‌های سراسری و تلاش‌های توانبخشی به‌منظور از بین بردن تکدی‌گری با تأکید بر بزرگسالان، زنان و کودکان را هدف قرار داده است. وزارت عدالت اجتماعی و توانمندسازی این کشور با هدف ایجاد مناطق عاری از متکدیان تا سال ۲۰۲۶ در حال همکاری با مقامات محلی است و برای اطمینان از نظارت بر طبق دستورالعمل‌های نظرسنجی و توانبخشی برای رسیدن به هدف هند بدون گدا، یک پورتال ملی و برنامه تلفن همراه برای به‌روزرسانی بی‌درنگ داده‌ها در مورد کسانی که درگیر گدایی هستند، راه‌اندازی کرده است. اداره غذا و تدارکات دولتی شهر کلکته نیز در حال کار روی طرحی است تا برنج و گندم رایگان را برای چهار هزار گدای خیابانی این شهر فراهم کند.
سایر شهرهای مترقی به دنبال راه‌حل‌های پایدارتر هستند و تلاش می‌کنند تا به علل اساسی و بی‌عدالتی‌هایی رسیدگی کنند که بسیاری را مجبور به گدایی می‌کند. به‌عنوان مثال در آلبوکرکی نیومکزیکو به افرادی که گدایی می‌کنند، کار با دستمزد مناسب ارائه می‌شود و شهردار آن تحت برنامه «راه بهتری وجود دارد»، روزانه یک ون به سراسر شهر اعزام می‌کند تا افرادی را که علاقه‌مند به کار هستند، در ازای ساعتی ۹ دلار درآمد برای جمع‌آوری زباله‌ها، کوتاه کردن علف‌های هرز و رسیدگی به فضاهای عمومی با خود ببرند و در پایان شیفت کاری نیز به این افراد پناهگاه شبانه ارائه می‌شود.
مقامات شهر داکا در تلاشند از برنامه توانبخشی منطقه نیلفاماری، در شمال غربی بنگلادش الگوبرداری کنند که در حال آموزش بیش از هزار گدا برای پرورش بز، اداره مغازه‌های خیاطی و سایر مشاغل کوچک است.
هدف بروکسل بلژیک اما مقابله با تکدی‌گری در شهر است و در این زمینه روی فوریت اقتصادی و اجتماعی مرکز شهر کار می‌کند. این شهر طرح‌هایی برای بهبود اقتصادی، ارتقای کیفیت زندگی و نظافت عمومی، همچنین مقابله با آزارواذیت‌های خیابانی ارائه کرده که در مورد تکدی‌گری در مرکز شهر است. هدف اصلی آن‌ها نیز مقابله با گدایی پرخاشگرانه، گدایی در شبکه‌های سازمان‌یافته و تکدی‌گری کودکان است.
شهرهای بزرگ بلژیک در والونیا (لیژ، شارلوا، نامور، تورنی) و فلاندر (گنت، آنتورپ، مچلن) نیز اقداماتی عمومی را برای تنظیم تکدی‌گری از طریق تعیین مقررات پلیس انجام داده‌اند که تعداد گدایان را در مناطق خرید و حتی خیابان‌ها محدود و حضور متکدیان را در مؤسسات پذیرایی، نزدیک مدارس، دستگاه‌های خودپرداز، بانک‌ها یا در بازارهای هفتگی ممنوع کرده‌اند. در این شهرها همچنین مسدود کردن ورودی ساختمان، تهدید یا ارعاب عابران، ممانعت از عبور رهگذران یا انجام فعالیت در خیابان‌ها و مسیرهای دوچرخه‌سواری توسط متکدیان منع شده و برنامه‌هایی برای ممنوعیت تکدی‌گری در مسیرهای خاص توریستی در مرکز شهر در دست انجام است. این اقدامات می‌تواند به کاهش جرم و جنایت و افزایش اتصال متکدیان به خدمات اجتماعی مربوطه کمک کند.
لوکزامبورگ با جرم خواندن تکدی‌گری و ممنوعیت گدایی در خیابان‌های مرکز شهر، میادین و پارک‌های شهر بین ساعات هفت صبح تا ۱۰ شب، برای متکدیان خاطی ۲۵ تا ۲۵۰ یورو جریمه و گذراندن چند روز در زندان را در نظر گرفت. هدف از این ممنوعیت ارتقای امنیت عمومی در فضاهای شلوغ و عمومی شهری و رفع مزاحمت متکدیان برای عابران و صاحبان مغازه‌ها بود.
دانمارک نیز مجموعه‌ای از قوانین را تصویب کرده که بازدیدکنندگان خارجی در خیابان‌های این کشور را هدف قرار می‌دهد و اردوگاه‌های ناامن افراد بی‌خانمان را غیرقانونی اعلام کرده است. این کشور اجرای ممنوعیت منطقه‌بندی بی‌خانمانی و قانون موجود خود را در برابر تکدی‌گری تشدید و اعلام کرد صدها سال است که گدایی در اینجا غیرقانونی بوده است.
نظر شما