ستاره‌های این فیلم می‌توانند به جذب سینمادوستان فهمیده و دانایی که به واسطه کالبدشکافی فرآیند فیلم‌سازی تهییج می‌شوند کمک کند.ولی این صرفا در حد یک چشم‌انداز تجاری برای همین دسته از افراد برگزیده باقی می‌ماند که وعده‌هایش بیش از چیزی است که به مخاطب تحویل می‌دهد.گارل و کوئنارد نقش دیوید و ویلی را بازی می‌کنند که به رستورانی به اسم پرده دوم می‌روند و در آن‌جا دوست دختر احمق دیوید،فلورنس(لئا سیدو) و پدر او گیوم(لیندون) را ملاقات می‌کنند.

دنیای تصویر نوشت:دیوید از دوست خود ویلی می‌خواهد او را از شر فلورنس نجات دهد و توضیح می‌دهد او برایش جذابیتی ندارد.ویلی گیج می‌شود و سوال می‌کند او چه عیبی دارد و ماجراهای فیلم از این‌جا به بعد ادامه پیدا می‌کند و روشن می‌شود که آن‌ها مشغول بازی در یک فیلم هستند.زمانی که فرضیه اصلی فیلم روشن می‌شود لذت متناوبی از تماشای این‌که دوپیو چگونه مفهوم فیلم را توسعه می‌دهد ایجاد می‌گردد.

هر یک از این چهار کاراکتر گاه و بیگاه از متن نوشته شده در فیلم‌نامه عدول می‌کنند تا به کل فیلم یا حرفه‌ای نبودن هم بازی‌های‌شان شکایت کنند.(گذشته از اظهارنظرهای ترنس هراسانه،هنرپیشه‌ها درگیر رفتارهای نامناسب دیگری هم می‌شوند،ازجمله یکی از هنرپیشه‌ها دیگری را متهم به روابط عاشقانه ناخواسته می‌کند).به طور کلی اظهارنظرهای کاراکترها درباره همجنس‌گرا هراسی یا ترنس هراسی و جنبش “من هم” به شدت ناکارآمد و ناموفق است چون معلوم نیست دوپیو این رفتار زننده را هجو و ریشخند می‌کند یا فقط به سادگی از شوخی‌های سیاسی نادرست شادی می‌کند.قواعد مربوط به فیلم در فیلم به طور ناامیدکننده‌ای خودسرانه و من در آوردی هستند و نظرات دوپیو درباره بازی‌گران خودبین و عبث به ندرت نافذ و تند و تیز است.هنرپیشه‌های فیلم در فیلم تلاش می‌کنند براساس موضوع کمدی رمانتیک فیلم پیش بروند که منجر به ایجاد مجموعه‌ای از بحث و جدل‌ها و بروز اوضاع و احوالی وخیم می‌شود.فیلم دوپیو بیش از آن‌که طنزآمیز باشد ناامیدکننده است و برای شکوه سینما که از همه طرف مورد حمله قرار گرفته است تاسف می‌خورد.