جوان آنلاین: به طور کلی فناوری‌های جدید دو چیز را نابود می‌کند؛ یکی صحنه‌های بزرگ برای تولید و دیگری تغییر روش‌های موجود برای فیلمسازی.

کنان سوباشی، مدرس دانشگاه استانبول در کارگاه بین‌المللی «فیلمسازی واقعیت مجازی تعاملی؛ فرصت‌های جدید در تولید خلاقانه فیلم کوتاه» که با همکاری انجمن سینمای جوانان ایران و مؤسسه فرهنگی یونس امره ترکیه در موزه سینما برگزار شد، گفت: باید بگویم من چهار سال است روی مسئله ساخت فیلم به وسیله واقعیت مجازی کار می‌کنم و این موضوع بخشی از تز دکترای من است. در معرفی خودم باید بگویم من لیسانس و فوق‌لیسانس سینما دارم و سال‌های طولانی در یکی از بزرگ‌ترین کانال‌های ترکیه در زمینه ساخت فیلم و سریال فعالیت داشته‌ام، در طول زندگی آکادمیک خود هم همیشه در زمینه سینما و آینده سینما فعالیت داشته‌ام و همین موضوع را در دانشگاه استانبول هم تدریس می‌کنم. 
سوباشی در ادامه عنوان کرد: ما گاهی برای روایت برخی موضوعات در سینما سراغ تکنولوژی می‌رویم ولی گاهی تکنولوژی موضوعات جدید را برای ما به همراه می‌آورد، اما سؤالی که بار‌ها پیش آمده این است که اساساً سینما چیست؟
بعد از آنکه برخی از حاضران به این سؤال پاسخ دادند، سوباشی مطرح کرد: همه مواردی که گفتید درست است، اما پاسخ‌های شما از نگاه سنتی به سینما نشئت می‌گیرد، ولی مواردی که در ادامه توضیح خواهم داد مسائلی هستند که پاسخ‌های شما را تخریب می‌کنند، چون گاهی خراب کردن و از نو ساختن، می‌تواند بیش از اصلاح نتیجه بدهد. این مدرس دانشگاه در ادامه افزود: به طور کلی سینما «هنر شکستن زمان به بخش‌های کوچک» است در حالی که در زندگی عادی این امکان وجود ندارد. یکی از سؤالاتی که من به دنبال پاسخش بودم این بود که آیا ممکن است سینمای دیگری وجود داشته باشد یا نه؟ آیا ممکن است روایت جدیدی وجود داشته باشد یا نه؟
سوباشی توضیح داد: سینمای موجود، سبکی از روایت دارد، اما می‌توانیم در سینمای دیگری با لحن جدید شروع به روایت کنیم. گرچه ما فکر می‌کنیم واقعیت مجازی چیز جدیدی است، اما در واقع اینطور نیست، در گذشته هم وجود داشته است و ابزار‌هایی برای متفاوت دیدن بوده‌اند. مثلاً عینک‌هایی در دهه ۱۹۵۰ بوده است که می‌شد تصاویر متفاوتی را از طریق آن‌ها دید و حالا هم عینک‌های واقعیت مجازی تقریباً با همان شکل و شمایل طراحی شده‌اند. طبق تحقیقات شرکت سونی در آینده لنز‌های کوچکی ساخته خواهد شد که می‌توانیم داخل چشم بگذاریم و دیگر از این عینک‌های غول‌پیکر برای استفاده از واقعیت مجازی خلاص شویم. 
وی اظهار کرد: به طور کلی فناوری‌های جدید دو چیز را نابود می‌کند؛ یکی صحنه‌های بزرگ برای تولید و دیگری تغییر روش‌های موجود برای فیلمسازی. به این صورت که از رهگذر اولی ما می‌توانیم در یک اتاق باشیم، اما یک فیلم تعاملی بسازیم و از رهگذر دومی هم می‌توانیم در اتاق خودمان باشیم، اما فیلم مکانی را که تا حالا به آنجا نرفته‌ایم، ضبط کنیم. 
این مدرس دانشگاه عنوان کرد: شما در روش سنتی یک دوربین دارید و از کوچه و خیابان فیلم می‌گیرید، اما در روش نوین، هوش مصنوعی به ما می‌گوید دیگر نیاز به این کار نیست، بلکه شما می‌توانید در خانه بمانید و همان تصاویر را ضبط کنید، اما سؤال من این است که با این روش، چه چیزی تغییر می‌کند؟ مهم‌ترین تغییر این است که این روش ارتباط فیلمسازی با واقعیت را از بین می‌برد. وقتی ما یک فیلم ایرانی را که به روش سنتی ساخته شده است، می‌بینیم، تصاویر مرتبط با کوچه و خیابان را واقعی می‌دانیم و دوست داریم بیاییم و از نزدیک آن‌ها را ببینیم ولی اگر هوش مصنوعی چنین تصاویری را تولید کند دیگر ماهیت سندیت و مستند بودن را از سینما گرفته‌ایم.