اخیراً سازمان جهانی هواشناسی وضعیت اقلیمی قاره آسیا و برخی رخداد‌های شدید آب و هوایی در این قاره را مورد بررسی قرار داده است. یکی از مکان هایی که در سال۲۰۲۳  بیشترین حوادث طبیعی درآن رخ داده، ایران است. از جمله رخداد‌های شدیدی که در این گزارش آمده سیل آستارا، خشکی تالاب هامون، طوفان‌های گردوخاک جنوب شرق و پیامد‌های باد لوار می باشد که به برخی چالش‌های آن نیز اشاره شده است.
همچنین مسئله کم آبی و خشکسالی های پیاپی در ایران یکی دیگر از مواردی بود که به لحاظ خطرات زیست محیطی و تهدید حیات انسانی به آن اشاره شده است.
جالب اینجاست که هریک از این حوادث طبیعی به تنهایی برای ورود جدی کشورها و اقدام رسمی دولت ها و تمرکز ملی برای جلوگیری از پیشروی و یا تکرار آن کافی است. اما درکشورما با وجود چندین معضل و بحران شدید محیط زیستی، با میلیاردها دلار خسارت مالی و صدها نفر تلفات جانی و بعضاً از بین رفتن محل سکونت و کشاورزی مردم، آب از آب تکان نمی خورد و هیچ نهاد و مسئولی برای آن اعلام بحران ملی نمی کند تا به صورت ویژه برای آن برنامه ریزی صورت گیرد.
درهمين رابطه براساس گزارش سازمان هواشناسي جهاني احتمال وقوع سيل در ايام پيش رو در مناطق جنوب و جنوب شرقي هشدار داده شده و جداي از اتفاقاتي كه طي چند ماه گذشته در جنوب رخ داده احتمال رخدادي ديگر وجود دارد و متأسفانه به سبب عدم اقدامات و برنامه هاي پيشگيرانه، دست ما در برابر اين حادثه احتمالي خالي است و تنها قادريم تا منطقه مورد نظر را خالي از سكنه نمائيم.
مسلماً سازمان هواشناسي داخلي كشورمان نيز اين پيش بيني ها را در اختيار دارد و خودش نيز قادر به كنترل اين گزارش ها مي باشد. اما صرف پيش بيني آن دردي دوا نخواهد شد و ما صرفاً نظاره گر اين حوادث خواهيم بود.
حرف برسر اين است كه چگونه مي توان در برابر اين بحران هاي زيست محيطي قدرت پيشگيرانه و مديريت بحران داشته باشيم. اين مسئله به عزمي جدي در حوزه اقليم شناسي، شهرسازي، آبخيزداري، محيط زيست، الگوسازي كشاورزي و... دارد و به گونه اي كل نهادها و سازمان هاي كشور را پاي كار مي طلبد تا هريك به نحوي مسئوليت خود را در اين حوزه به دوش بگيرند.
نمي توان مشكلات را به دوش يك وزارتخانه يا يك نهاد و يا يك مسئول انداخت و يا تنها از دولت توقع داشت تا به اين بحران رسيدگي كند. مسئله محيط زيست و بحران هاي طبيعي در كشورمان موضوعي است كه عزم ملي مي طلبد، برنامه ريزي و بودجه كافي مي خواهد. حقيقتاً نمي توان با بودجه هاي عددي و آماري كه هيچگاه هم محقق نمي شود ويا در حوزه هاي ديگر صرف مي شود به سياست هاي پيشگيرانه در حوزه بلاياي طبيعي بپردازيم.
البته اشكال اصلي و گرفتاري ما در اين حوزه عدم باور و درك مشكلات و بحران هاي زيست محيطي در بدنه و ساختار اجرايي و رسمي كشور مي باشد. اما چاره اي نيست و بايد مدام اين موضوع را به مسئولان تذكر داد و در رسانه ها پيگيري كرد تا تبديل به مطالبه اي ملي و عمومي گردد.
وضعيت كشورما در اين حوزه بحراني است و آينده براي نسل ها بعدي ما تيره و تار است و اگر امروز براساس استانداردهاي موجود برنامه ريزي نداشته باشيم قطعاً حيات محيط زيست و انساني كشور با وضعيت بحراني مواجه خواهد بود.