خبرگزاری میزان - آیا انگلیس به این هشدار توجه خواهد کرد که ممکن است در نسل‌کشی غزه، شریک شناخته شود و اقدامی انجام دهد؟ سابقه این کشور در رواندا، بوسنی و میانمار نشان می‌دهد که پاسخ منفی خواهد بود.
بهتازگی صد‌ها وکیل ارشد حقوقی طی نامه‌ای به ریشی سوناک، نخست وزیر انگلیس، درباره اقدام فوری این کشور برای جلوگیری از نقض جدی قوانین بین‌المللی بشردوستانه و کنوانسیون نسل‌کشی هشدار دادند؛ آن‌ها لزوم همسو شدن با دیوان بین‌المللی دادگستری و تحریم افراد و نهاد‌هایی را که بیانیه‌های تحریککننده نسل‌کشی علیه فلسطینیان ارائه کردهاند، بیان کردند.
این فهرست شامل وزیر جنگ و رئیس رژیم صهیونیستی بود؛ حتی فوریتر، وکلا خواستار آن شدند که انگلیس باید «تامین تسلیحات و سیستم‌های تسلیحاتی را به اسرائیل تعلیق کند.
دیوید کامرون، وزیر خارجه انگلیس، در واشنگتن تردیدی باقی نگذاشت که لندن این توصیه را نادیده خواهد گرفت.
کامرون در کنار آنتونی بلینکن، وزیر خارجه آمریکا، گفت که انگلیس در برابر فشار برای تعلیق فروش تسلیحات به رژیم صهیونیستی مقاومت خواهد کرد.
وزیر خارجه انگلیس، اظهار کرد: موضع ما در راستای شرکای بین‌المللی‌مان است؛ تاکنون هیچ کشور هم‌فکری تصمیمی برای تعلیق مجوز‌های صادرات تسلیحات موجود به اسرائیل نگرفته است و من اضافه می‌کنم که اسرائیل یک شریک دفاعی و امنیتی حیاتی برای انگلیس باقی می‌ماند.
انگلیس اکنون اقدامی را آغاز کرده که آن را در جنایتهای جنگی و نقض کنوانسیون نسل‌کشی شریک میکند.
دلایل زیادی برای اتخاذ این تصمیم وجود دارد؛ یکی حمایت برده‌وارانه، نه از رژیم صهیونیستی و بنیامین نتانیاهو بلکه از آمریکاست.
این یک دکترین مرکزی سیاست خارجی انگلیس است که وقتی آمریکا دستوری صادر میکند انگلیس کورکورانه از آن پیروی میکند.
دیگری مصونیت از مجازات است؛ برای سال‌ها، انگلیس احساس می‌کرد که می‌تواند بدون توجه به عواقب نقض قوانین بین‌المللی، از جمله مشارکت در نسل‌کشی، اقدام کند.
انگلیس یکی از امضاکنندگان کنوانسیون نسل کشی است که پس از جنگ جهانی دوم اجرایی شد؛ ماده یک کنوانسیون، امضاکنندگان را موظف میکند که متعهد به پیشگیری و مجازات نسل‌کشی شوند.
این کنوانسیون از دولت انگلیس می‌خواهد همه اقدامات را برای جلوگیری از نسل‌کشی که در حیطه اختیاراتش است، انجام دهد.
انگلیس بار‌ها کنوانسیون نسل‌کشی را نادیده گرفته است
موارد متعددی وجود دارد که انگلیس کنوانسیون نسل‌کشی را نادیده گرفته و از آن خلاص شده است.
برخی از آن‌ها به‌طرز نگران کننده‌ای جدید هستند؛ ۷ سال پیش، ارتش میانمار در اتحاد با شبهنظامیان مسلح، از استان راخین عبور کرد و اعضای اقلیت روهینگیا را قتل‌عام و به آن‌ها تجاوز کرد.
در نوامبر گذشته (آبان ماه ۱۴۰۲) انگلیس سرانجام از پرونده‌ای که در دیوان بین‌المللی دادگستری ارائه شده بود، درباره اینکه عملیات نظامی میانمار یک نسل‌کشی بود، حمایت کرد.
در آن زمان داستان متفاوت بود؛ میانمار یک مطالعه موردی در همدستی انگلیس است.
در سال ۲۰۱۶، دولت انگلیس تسلیحاتی به ارزش حدود ۵۰۰ هزار پوند به میانمار فروخته بود، در حالی که ۲۵۰ هزار پوند از بودجه کمکی انگلیس به میانمار برای آموزش ارتش این کشور حتی با افزایش خطر خشونت‌های جمعی، استفاده شد.
زمانی که قتل‌عام روهینگیا در حال وقوع بود، انگلیس ایستاد و تماشا کرد؛ علیرغم اینکه در سازمان ملل می‌توانست سران نظامی میانمار را به دیوان بین‌المللی دادگستری ارجاع دهد.
بوریس جانسون که پایان دادن به فروش تسلیحات به رژیم صهیونیستی را شرم‌آور توصیف کرد، در آن زمان وزیر خارجه بود.
نسل‌کشی رواندا و نقش انگلیس
نسل‌کشی رواندا را در سال ۱۹۹۴ در نظر بگیرید که تنها در ۳ ماه حدود ۸۰۰ هزار نفر -عمدتا توتسی‌ها- کشته شدند.
به آمریکا، انگلیس و سازمان ملل پیش از شروع نسل‌کشی صراحتا هشدار داده شد که حمام خون قریب‌الوقوع است؛ در سال ۱۹۹۴، دولت بلژیک نسبت به وخامت قابل توجه وضعیت رواندا هشدار داد، اما آمریکا و انگلیس با مداخله سازمان ملل مخالفت کردند.
در یادآوری وهم‌آور حملات انگلیس به دیوان بین‌المللی دادگستری بر سر حکم موقت آن علیه رژیم صهیونیستی، در جریان نسل‌کشی رواندا، انگلیس مدام اعلامیه سازمان ملل را درباره اینکه نسل‌کشی در جریان است، نادیده می‌گرفت.
تحقیقات سازمان ملل سپس نشان داد که انگلیس در واقع مخالفان را به مداخله هدایت کرده است؛ دولت انگلیس از اعتراف به نسل‌کشی بودن آنچه در رواندا رخ داده بود خودداری کرد و حتی پیشنهاد آمریکا را برای اعزام یک هیئت حقیقت‌یاب به رواندا پس از کشته شدن بیش از ۱۰۰ هزار نفر رد کرد.
انگلیس و نسل‌کشی سربرنیتسا
نسل‌کشی بوسنیایی در سال ۱۹۹۵، که در آن بیش از ۸ هزار مرد و پسر مسلمان بوسنیایی در سربرنیتسا قتل‌عام شدند، مورد دیگری از مداخله انگلیس در یک نسل‌کشی است.
رابرت هانتر، در آن زمان سفیر آمریکا در ناتو، بعد‌ها گفت که انگلیس مسئولیت زیادی در قبال آنچه در سربرنیتسا رخ داده، دارد.
نیرو‌های صرب تسلیحات قابل توجهی از ارتش یوگسلاوی سابق داشتند؛ در مقابل، بوسنیایی‌هایی که با آن‌ها می‌جنگیدند، به‌شدت نیاز به تسلیحات داشتند و تحت تحریم‌های تسلیحاتی سازمان ملل بودند وعملا قادر به دفاع از خود نبودند.
مقامهای انگلیسی نه‌تنها چالش‌های نظامی و ضربه احتمالی به تجارت، بلکه حتی تعطیلات نخست وزیر را به عنوان دلایلی برای عدم مداخله بیشتر ذکر کردند.
انگلیس همچنین به‌طور گسترده و هولناکی در کشتار نسل‌کشی در اندونزی در سال‌های ۱۹۶۵ و ۱۹۶۶ شریک بود.
انتهای پیام/
نظر شما