با وجود کیفیت بالای محصولات صنعت تجهیزات پزشکی ایران، صنعتگران ایرانی این حوزه بازار داخلی را به دلیل تخصیص ارز ترجیحی برای واردات، به خارجی‌ها واگذار کرده‌اند.

به گزارش تجارت‌نیوز،  با توجه به شعار سال جاری، «جهش تولید» مهم‌ترین هدفی است که تولیدکنندگان تجهیزات پزشکی درصدد تحقق آن هستند و دانش و تکنولوژی خود را متناسب با استانداردهای جهانی نگه داشته‌اند. با این حال تخصیص ارز ترجیحی برای واردات تجهیزات پزشکی به ابرچالش تولیدکنندگانی تبدیل شده که برای تامین ارز مورد نیاز خود باید به بازار آزاد رجوع و از طریق دلار 60 هزار تومانی نیاز خود را برطرف کنند. روندی که طی مدت اخیر منجر به واگذاری بازار به واردکنندگان و کالاهای خارجی شده است.

تولیدکنندگان تجهیزات پزشکی برای دفاع از عملکرد خود و تولیداتی که به بازار عرضه می‌کنند، اقدامات‌شان را در دوره پاندمی کرونا پیش می‌کشند. چنان‌که آنها می‌گویند، اسفند 98، یعنی زمانی که کووید-19 به ایران رسید، کشور از جهات مختلف دچار بحران شد. یکی از این بحران‌ها، کمبود ونتیلاتور یا همان دستگاه تنفس مصنوعی بود. بیماران کرونایی از ناحیه ریه آسیب دیده بودند و به‌یکباره تقاضای شدیدی برای این دستگاه در جامعه پزشکی احساس شد. اما اکنون ۶ هزار ونتیلاتور ساخته شده است و ایران به طور مستقیم به 50 کشور صادرات دارد و دانش ساخت ونتیلاتور به سوئد، بلاروس، عراق و ترکیه انتقال یافته است. شرکت‌های ایرانی توانسته‌اند توجه بازارهای جهانی را به محصولات خود جلب کنند؛ اما مشکل بزرگ آنها در داخل کشور است.

گفتنی است از اردیبهشت‌ماه دو سال پیش، دولت وعده حذف ارز تدریجی داد. ارز ترجیحی به بسیاری از کالاهای اساسی تعلق می‌گرفت که در سال گذشته برای تمام گروه‌ها به‌جز اقلام سلامت‌محور و کالاهای اساسی کشاورزی این ارز حذف شدند. با اینکه وعده داده شده بود ارز ترجیحی اقلام سلامت‌محور و به‌ویژه تجهیزات پزشکی حذف شود، اما ارز تخصیص‌داده‌شده به واردات تجهیزات پزشکی از 650 میلیون دلار در سال 1401 به 850 میلیون دلار در 1402 رسید. چنان‌که اکنون تولیدکنندگان از ارز ترجیحی به‌ عنوان «ابرچالش تجهیزات پزشکی» یاد می‌کنند.

عبدالرضا یعقوب‌زاده، رئیس اتحادیه تولیدکنندگان و صادرکنندگان تجهیزات پزشکی، در این راستا اظهار کرد: در حال حاضر پیشنهاد تولیدکنندگان این است که ارز ترجیحی حذف شود و به جای آن به مصرف‌کننده یارانه تعلق بگیرد. به‌ عنوان مثال همان سمعک اگر با ارز 60 هزارتومانی وارد شود، قیمتش چیزی حدود 50 تا 60 میلیون تومان می‌شود. در رقابت با آن سمعک ایرانی 10 میلیون تومانی وجود دارد. اگر یارانه به خریدار داده شود، سمعک ایرانی برای مصرف‌کننده رایگان می‌شود. در صورتی که تمایل داشتند محصول خارجی تهیه کنند، هزینه آن را خودشان بپردازند.