به گزارش قدس آنلاین، اولین تجربه کارگردانی مرتضی علیزاده در سینمای بلند اما فیلمی نبود که به راحتی بتوان از کنارش گذشت و نسبت به آن بی‌تفاوت بود. کاظم دانشی که دو سال پیش‌تر فیلم «علف‌زار» را برپایه برخی پرونده‌های قضایی واقعی نوشته و کارگردانی کرده بود، حالا در یک دورخیز دیگر برای تجربه روایت‌گری در ژانر جنایی، فیلم‌نامه «بی‌بدن» را نوشته و کارگردانی آن را هم به مرتضی علیزاده واگذار کرده است.

«بی‌بدن» که تا پیش از قدرت‌نمایی «مست عشق» جایگاه «پرفروش‌ترین فیلم غیرکمدی»‌ را در چرخه اکران عمومی در اختیار داشت، فیلمی به‌شدت تلخ اما درگیرکننده است که می‌توان از زوایای مختلف به آن پرداخت. دانشی و علیزاده این فیلم را با نگاهی به پرونده جنجالی «غزاله و آرمان» روانه پرده سینماها کرده‌اند  باید اذعان کرد که در تبدیل موقعیت به‌شدت دراماتیک این پرونده جنایی به یک روایت سینمایی، عملکرد موفقی هم داشته‌اند.

فیلم «بی‌بدن» حالا قطعه دیگری از پازل احیای ژانر جنایی در سینمای ایران محسوب می‌شود که استقبال مخاطبان از آن، می‌تواند متضمن ادامه این مسیر در آینده باشد. در زمینه ارزش‌های سینمایی نمی‌توان از نقش‌آفرینی قابل‌تحسین بازیگران اصلی فیلم «بی‌بدن» به‌ویژه الناز شاکردوست و پژمان جمشیدی چشم پوشید اما آنچه این فیلم را به اثری درگیرکننده برای مخاطبان ایرانی تبدیل کرده است، نسبتش با یک پرونده واقعی است.

پرونده‌های جنایی و قضایی، در هر بازه‌ای، به‌صورت ویژه در کانون توجه ایرانیان قرار می‌گیرند و معمولا پتانسیل بالایی هم برای مشغول نگه داشتن افکار عمومی به خود دارند. کاظم دانشی سینماگر جوانی است که به‌نظر می‌رسد به خوبی متوجه این ظرفیت در جامعه ایرانی شده و با تلفیق آن با علاقه‌مندی‌های شخصی‌اش به ژانر جنایی و معمایی در سینما، در حال ثبت تجربه‌هایی تحسین‌برانگیز در فرآیند فیلمسازی خود است. او قطعا در ادامه این مسیر می‌تواند تجربه‌های موفق دیگری را هم به سرانجام برساند. کارگردان جوانی که با همراه کردن فیلمسازان جوان هم‌نسل خود همچون مرتضی علیزاده، به‌نظر می‌رسد قرار است جریانی پویا را در سینمای آینده ایران، نمایندگی کند. آیا سینمای جنایی، با چنین پشتوانه‌ای در آینده نزدیک توان رقابت با سینمای کمدی را پیدا خواهد کرد؟

خبرنگار: زهرا منصوری