اما حالا با اندکی تأمل و سنجیدن جوانب دیگر مسأله، می‌توانم هم با بله پاسخ دهم و هم با خیر.تغییر دادن من قبلی هیچ‌وقت غیر‌ممکن نیست، اشتباه ‌هم نیست فقط ممکن‌ است گاهی درست پیش نرود که در این صورت‌،اصلا جای نگرانی نیست.بعضا نوجوانان و کودکانی‌ را می‌بینیم که برای ورودبه جمع دوستان‌شان ازعلایق وسلایق شخصی خودچشم‌پوشی می‌کنندوبه خود واقعی‌شان پشت پا می‌زنند. حتی شاید خود را انکار کنند و خیال‌پردازی‌های‌شان را برای دیگران واقعیت جلوه دهند.این فرآیندها تحت شرایطی صورت می‌‌گیرد که هویت خود را گم کرده باشیم و به‌دنبال اندکی توجه، هر دری را بکوبیم!فقدان هویت چیزی نیست جزیک حفره‌ توخالی‌،درون ما! چیزی ‌است که تا به خودمان از بیرون نگاه نکنیم، نمی‌توانیم جای درستش را حدس بزنیم و سعی داریم با هیچ و پوچ اطراف پرش کنیم...
پس قدم اول برای تغییر، توجه گدایی کردن نیست، بلکه یک قدم از خود بیرون رفتن است.زمانی که از بیرون به خودمان نگاه می‌کنیم، با یک فرد جدید روبه‌رو خواهیم شد، فردی که نیاز به کمک دارد اما در عین حال، می‌داند چه می‌خواهد و برای جلب‌نظردیگران خود را پشت نقاب‌های مختلف حبس نمی‌کند. به عبارتی؛ او به خود ارزش می‌دهد.آزادانه می‌گردد و آنچه می‌خواهد راپیدا می‌کند،هرآنچه‌ که درونش را غنی و غنی‌تر کند.