به گزارش خبرنگار ایلنا، در روزهای آغازین سال جدید، چندین کولبرِ مریوانی، جان خود را از دست دادند؛ بالا رفتن آمار مرگ و میر کولبران به گفته عبدالله بلواسی، فعال صنفی کارگران مریوان، باید یک زنگ خطر جدی تلقی شود.

او در این رابطه گفت: همانگونه که همگان می‌دانیم و رسانه‌ها با اقتدارِ بسیار اعلام می‌کنند، بعد از نفت، مرز باشماخ مریوان بیشترین میزانِ درآمد را برای ایران و خزانه بیت‌المال دارد اما باید پرسید سودهای هزاران میلیاردی روزانه‌ی مرز باشماخ کجا و به جیب چه کسانی می‌رود؟ آیا حاصل این همه تجارت در مرز باشماخ، به غیر از ارابه‌های مرگ، خطرآفرینی جاده‌های کردستان و  مرگ روزانه کولبران چیز دیگری هم بوده است؟! این تجارت عظیم، سودی برای مردم نداشته است حتی رانندگان ترانزیت‌، قربانیان سیستم سرمایه‌داری و استثمار صاحبان ترانزیت‌ها هستند.

بلواسی ادامه داد: درحالیکه اگر مدیران محلی دلسوز بودند، با اختصاص فقط یک درصد از درآمد باشماخ می‌توانستند صدها شغل ایجاد کنند، مریوان را با داشتن پتانسل فوق العاده گردشگری قطب گردشگری ایران کنند و به تبع آن هزاران شغل ایجاد شود تا هیچکس محتاج کولبری نشود.

به گفته این فعال کارگری، سیاست‌های فقیرسازیِ دولت‌های پیاپی، گروه زیادی از جوانان و تحصیلکردگان و حتی ورزشکاران را مجبور به کولبری کرده است.

او «شغل دانستن کولبری» را یک رویکرد ناعادلانه  در جهت پاک کردن صورت مساله دانست و گفت: اشتباه نکنیم کولبری نه شغل است و نه شریف، مردم از روی ناچاری باری را که باید حیوانات حمل کنند بر دوش می‌گیرند و در برابر دریافت چند ریال پول، جان را برای نان می‌دهند.

بلواسی در پایان گفت: به راستی تا کی باید هر روز شاهد مرگ جوانان در جاده‌های مرگ و سقوط کولبران جوان و پیر و جان باختنِ دلخراشِ آنان باشیم؟ تا کی باید شاهد در عزا نشستن مادرانی باشیم که فرزندانشان برای یک لقمه نان خالی به کوهستان می‌زنند و دیگر هرگز برنمی‌گردند؟