به گزارش ایکنا به نقل از عربی 21، روزنامه نیویورک تایمز گزارشی از خبرنگار خود، کاترین پورتر، منتشر کرد که در آن به ماجرای ماما دیاکیت، شهروند فرانسوی می‌پردازد که در حومه پاریس از پدر و مادری مهاجر به دنیا آمده و بزرگ شده است؛ جایی در نزدیکی محلی که پلیس سه‌شنبه گذشته به یک جوان 17 (نائل المرزوقی) ساله شلیک کرد.  

در این گزارش آمده است: هنگامی که خودروها در آتش سوختند و سنگرها در محله او به دلیل شلیک گلوله ایجاد شد، دیاکیت حکمی از بالاترین دادگاه اداری کشور دریافت کرد مبنی بر اینکه او نمی‌تواند محبوب‌ترین ورزش فرانسه، فوتبال، را با حجاب انجام دهد.

روز پنجشنبه، شورای دولتی از ممنوعیت اعمال شده توسط فدراسیون فوتبال فرانسه برای پوشیدن هر گونه نماد مذهبی آشکار، مطابق با اصل تثبیت شده این ایالت در سکولاریسم، حمایت کرد.

این تصمیم طوفانی از احساسات را در دیاکیت برانگیخت: شوک، عصبانیت و ناامیدی. دیاکیت 25 ساله که فصل گذشته فوتبال برای تیم باشگاهی‌اش را متوقف کرده است، در این خصوص می‌گوید: من از کشوری که قرار بود کشور حقوق بشر باشد، ناامید شده‌ام. من احساس امنیت نمی‌کنم زیرا آنها چیزی که هستم را نمی‌پذیرند.

در بخش دیگری از گزارش نیویورک تایمز آمده است: همزمانی صدور حکم دادگاه و ناآرامی‌های پس از مرگ نائل المرزوقی کاملاً تصادفی بوده و از بسیاری جهات موارد متفاوت بوده است؛ یکی مربوط به شلیک مرگبار پلیس بود که مقامات فرانسوی آن را محکوم کردند و دیگری شامل بحثی پرمعنا در مورد ظهور اسلام در جامعه فرانسه بود. اما هر دو به مسائل دیرینه هویت و ادغام خارجی‌ها در فرانسه ارتباط پیدا می‌کند.

تیراندازی پلیس در ابتدا در رسانه‌های فرانسوی به عنوان دفاع از خود مطرح شد، اما ویدیویی که بعداً منتشر شده حاکی از این بود که یک افسر را نشان می‌دهد که از کنار ماشین به او تیراندازی می‌کند و او در حال دور شدن است.

این روزنامه می‌نویسد که نائل، علیرغم اینکه شهروند فرانسوی است، الجزایری و مراکشی تبار است و بسیاری از اقلیت‌های ساکن در مناطق فقیرتر این کشور معتقدند که پلیس به یک جوان سفیدپوست ساکن در یک محله لوکس در پاریس شلیک نمی‌کرد، حتی اگر مثل نائل المرزوقی سابقه تخلفات جزئی راهنمایی و رانندگی داشته باشد.

با این حال یکی از مقامات دفتر رئیس جمهور امانوئل ماکرون، این ایده را که رفتار دوگانه‌ای از سوی پلیس با فرانسوی‌ها وجود دارد، قاطعانه رد کرده و مدعی شد آنچه که انجام گرفته است اقدام یک مرد بود، نه سازمان پلیس. وی وی افزاید: پلیس امروز بسیار مختلط، بسیار متنوع است و منعکس کننده ساختار جامعه فرانسه است.

در سال‌های اخیر، مطالعات انجام شده میزان تبعیض نژادی در فرانسه به ویژه در میان نیروهای پلیس را نشان داده است. در سال 2017، تحقیقاتی که توسط سازمان مدافع آزادی‌های مدنی فرانسه انجام شد، نشان داد که «جوانانی که سیاه‌پوست یا عرب هستند» 20 برابر بیشتر از بقیه مردم در معرض بازرسی هویت پلیس قرار می‌گیرند.

در همین رابطه، سخنگوی کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد از فرانسه خواست تا «به مسائل عمیق نژادپرستی و تبعیض در اجرای قانون رسیدگی کند»؛ موضوعی که وزارت خارجه فرانسه آن را اتهام بی‌اساس توصیف کرده و مدعی شد پلیس فرانسه قاطعانه با نژادپرستی و هر گونه تبعیض مبارزه می‌کند.

این درحالی است که بحث در مورد نژاد در فرانسه اکیداً ممنوع است، زیرا با آرمان‌های تأسیس جمهوری که براساس آن همه مردم از حقوق جهانی یکسانی برخوردارند و باید با آنها یکسان رفتار شود، مغایرت دارد. ژولین تالپین، جامعه‌شناس در مرکز ملی تحقیقات علمی که به مطالعه تبعیض در حومه فرانسه می‌پردازد، براین باور است که درحال حاضر صحبت درباره نژادپرستی باعث عمیق‌تر شدن مشکل می‌شود.

وی ادامه داد: این موضع عجیبی است که بهترین راه حل مشکل صحبت نکردن درباره آن است، اما این اجماع غالب در جامعه فرانسه است. نتیجه این است که بسیاری از اقلیت‌ها احساس مجازات مضاعف می کنند.

فابین تروونگ، یک جامعه‌شناس، براین باور است که بسیاری از ساکنان حومه شهرها بی سر و صدا در حال یافتن جای خود در فرانسه هستند. او می‌گوید که برای آنها «وعده جمهوری» مبنی بر برابری تا حد زیادی کارساز بوده است، زیرا آنها تحصیلات عالی و مشاغل بهتری به دست آورده و توانسته‌اند از حومه شهرها خارج شده و احساس کنند بخشی از جریان اصلی هستند.

این درحالی است که برخی دیگر احساس می‌کنند که مرتباً مورد هدف قرار می‌گیرند و شب‌ها را صرفاً به خاطر نداشتن کارت شناسایی در زندان می‌گذرانند. درحالی که به همراه داشتن کارت شناسایی اجبای است. اما هیچکس کارت شناسایی خود را همراه ندارد. درواقع وقتی که کارت شناسایی خود را همراه نداشته باشید، می‌توانید به همین خاطر دستگیر شوید، اما در عین حال می‌دانید که چنین اتفاقی نخواهد افتاد.

در بخش دیگری از گزارش نیویورک تایمز آمده است: از لحاظ نظری، براساس اصل سکولاریسم کشور، که پس از انقلاب 1789 ظهور کرد تا کلیسای کاتولیک روم را از امور دولتی دور نگه دارد، هدف تضمین این امر است که دولت هیچ دینی را ترویج نکند و هرکسی آزاد باشد که هر مذهبی را که می‌خواهد انتخاب کند. اما منتقدان می‌گویند که گاهی اوقات از موضوع به عنوان سلاحی برای حذف مسلمانان، به ویژه زنان با حجاب، از زندگی عمومی استفاده می‌شود.

برهمین اساس است که فدراسیون فوتبال فرانسه بازیکنان زن را از شرکت در مسابقات با حجاب یا سایر نمادهای مذهبی منع کرده است. اما گروهی از بازیکنان زن مسلمان جوان از تیم‌های مختلف که با حجاب هستند، در سال 2021 با این استدلال که این قانون تبعیض‌آمیز است و زنان مسلمان را از ورزش محروم می‌کند، به چالش قانونی علیه این حکم دست زدند.

این درحالی است که مشاور کارشناس دیوان عالی اداری کشور در این خصوص تایید کرده است که فوتبال مملو از نمادهای مذهبی و سیاسی است، مانند بسیاری از بازیکنان که قبل از ورود به زمین، علامت صلیب می‌زدند.

به رغم این انتقادات، جرالد دارونین، وزیر کشور فرانسه، که مبارزه دولت را برای ریشه‌کن کردن نهادهای اسلامی _ که آنها را تجزیه‌طلبانه توصیف می‌‎کند _ رهبری می‌کند، هفته گذشته در یک برنامه رادیویی گفت که اگر به فوتبالیست‌های زن اجازه داده شود که حجاب داشته باشند، ضربه بسیار مهم و سنگینی به اصل جمهوری فرانسه وارد خواهد شد.

در چنین فضایی، دیاکیت که اکنون صرفاً برای سرگرمی با دوستان با حجاب خود بازی می‌کند، معتقد است که این حکم بیشتر از اینکه براساس یک واقعیت صادر شده باشد، تحت تأثیر یک ایدئولوژی سیاسی است.

ترجمه: میترا فرهادی