به گزارش خبرگزاری فارس از مشهد، بارگاه منور رضوی در شب 21 ماه مبارک رمضان، میزبان عاشقان و دلدادگانی بود که سراسر عشق و لطافت بوده و حرم رضوی را با نوای «العفو» و «الغوث الغوث» به جلوه اطاعت و بندگی تبدیل کرده بودند.

مردم عزادار شهادت نخستین پیشوای شیعیان، از گوشه و کنار مشهد الرضا و سراسر ایران اسلامی خود را به حریم امن عاشقان در مشهد رساندند و در سوگ مولی الموحدین (ع)، دومین شب قدر را تا سحر احیا گرفتند.

وقتی در شب قدر بست شیخ طوسی حرم مطهر امام هشتم را برای ورود به این آستان مقدس انتخاب می‌کنی، احتمالا باید مسیر میدان شهدا تا حرم را با پای پیاده طی کنی زیرا سیل عظیم دلدادگان، اندک مکانی را برای گذر خودروها باقی نمی‌گذارند، با عبور از این شلوغی‌ها کم‌کم گنبد نورانی حضرت علی بن موسی الرضا (ع) در مقابل دیدگانت نقش می‌بندد، شاید پرده اشک، درخشش گنبد طلایی را در چشمانت چند برابر کند و تو آرام با خود بگویی‌ «السلام علیک یا علی ابن موسی الرضا».

ورودی‌های حرم مطهر مملو است از پیر و جوان، بزرگ و خردسال که همه با ندای سلام و صلوات قصد ورود به بارگاه نور هشتم را دارند، همه تلاش می‌کنند تا خود را هر چه سریع‌تر به مراسم دومین شب احیاء برسانند و خداوند را قدرشناس باشند برای زنده بودن در شب قدری دیگر، می‌روند تا ندای «الهی العفو» خود را به عرش الهی برسانند و سرنوشت یک‌ساله خود را رقم بزنند، می‌روند تا در سوگ مولایشان بگریند و عزا بگیرند.

از سیل خروشان عزاداران و قدرنشینان که بگذری، باید دست بر سینه بگذاری، عرض ارادت خالصانه‌ات را پیشکش امام هشتم کنی و از او به خاطر میزبانی شایسته‌اش سپاسگزار باشی، فقط کافی است سرت را بالا بیاوری و کمی به دور و برت نظر بیندازی تا ببینی چه احوال متفاوتی در اطرافت می‌گذرد، فردی در همان ورودی حرم سر به سوی آسمان بلند کرده و نجوا می‌کند، دیگری قرآن را محرم اسرار خویش قرار داده و آیات الهی را زمزمه می‌کند، پیرمردی عصا زنان تلاش می‌کند تا خود را به یکی از صحن‌ها یا رواق‌ها برساند تا از مراسم دومین شب قدر عقب نماند و دیگری هم به دنبال ذره‌ای آرامش می‌گردد.

گوشه دنجی را در صحن جمهوری و در مقابل گلدسته‌های سراسر نور حرم انتخاب می‌کنم، چشمانش را می‌دوزم، اینجا جمعیتی عزادار است که قطرات اشک، گونه‌هایشان را نوازش می‌دهد، اشکی که به گفته خودش گناهانش را شسته و دلها را آرامش می‌بخشد.

لازم نیست تا زیاد دور شوی برای یافتن عاشقی دیگر؛ خانمی میانسال که کتاب دعایی در دست دارد، پیشاپیش قرائت دعای جوشن کبیر را آغاز کرده، می‌ترسد دیر شود و از غافله رحمت‌شدگان جا بماند می‌گوید «تنها آرزویم،‌خوشبختی و عاقب بخیری فرزندانم است، دیگر از این دنیا هیچ چیز نمی‌خواهم» و باز هم اشک تنها بازگوکننده درد دل این مادر است.

یا امام رضا، در این شب پر برکت، خیل قدرنشینان، دل خود را به پنجره فولاد تو گره زده‌اند، تا دستگیرشان باشی و واسطه استجابت دعا، پشت پنجره فولاد شلوغ است و دلدادگان، دستان خود را به مشبک‌های فولاد وصل کرده‌اند تا شاید برایشان گره‌گشا باشد؛ نوجوانی خود را به زور از لابه‌لای جمعیت بیرون می‌کشد، چشمانش را با دستمالی که در دست دارد پاک می‌کند و به گوشه‌ای می‌رود تا با خدایش نجوا کند.

شفای مادرش را از خدا می‌خواهد و می‌گوید «حاضرم هر کاری انجام دهم تا خداوند سلامت را به مادرم بازگرداند، بیماری‌اش سرطان است و هزینه‌های درمان هم بسیار است، پدرم هم از عهده تأمین هزینه بر نمی آید»، دل این نوجوان شهرستانی آن قدر صاف و پاک است که هیچ چیزی را برای خودش نمی‌خواهد، دنیای او خلاصه شده در همین گنبد و گلدسته، در پنجره فولاد حرم امام مهربانی و شفا یافتن مادرش.  

آرام آرام نوای فرازهای ابتدایی دعای پر برکت جوشن کبیر در سراسر صحن‌ها و رواق‌های حرم به گوش می‌رسد همه دست‌ها به سوی آسمان است و زمزمه دعای جوشن کبیر بر زبان، همه خداوند را به اسماء و القابش یاد می‌کنند و می‌خواهند در این شب برتر از هزار ماه، روسفیدشان کرده و گناهانشان را عفو کند؛ «اَللّهُمَّ اِنّى‏ اَسْئَلُکَ بِاسْمِکَ یا حَنَّانُ یامَنَّانُ، یا دَیَّانُ یا بُرْهانُ، یا سُلْطانُ یا رِضْوانُ، یا غُفْرانُ یا سُبْحانُ، یا مُسْتَعانُ یا ذَاالْمَنِ‏ وَالْبَیانِ، خدایا از تو می‏خواهم بحق نامت اى مهرپیشه، اى نعمت‌بخش، اى پاداش‌ دهنده، اى دلیل و راهنما، اى سلطان، اى خوشنود، اى آمرزنده، اى منزه، اى یاور، اى صاحب نعمت‏ و بیان».

حالا، تنها این ندای العفو زائران است که به گوش می‌رسد؛ الهی العفو، الهی العفو... بی‌شک در این شب عزیز، رحمت الهی شامل حال همه بندگان شده و دلدادگان حرم رضوی چه خوب قدرشناس این قدر هستند، از هیچ فرصتی نمی‌گذرند تا از دریای بیکران رحمت حضرت سیراب شوند، همه نه تنها برای خود، بلکه برای تمام هم‌نوعان و بندگان پروردگار یکتا دعا می کنند تا عنایت خداوند شامل حالشان شود.

قرآن‌ها روی سر عزاداران مولی علی (ع) جا می‌گیرد و حالا عاشقان، خداوند را به ائمه اطهار(ع) قسم می‌دهند تا واسطه‌ای برای بخشش گناهان باشد و در رأس همه، این نام مبارک امیرالمومنین (ع) است که بر زبان‌ها و دل‌ها جاری است؛ «بکَ یا علیّ، بکَ یا علیّ،‌ بکَ یا علی» اما نام آقا امام هشتم (ع) شور دیگری را در دل عزادارن می‌اندازد، کسی سر از پا نمی‌شناسد و با تمام وجود میزبان را صدا می‌زنند، السلام  علیک یا علی ابن موسی الرضا و پایان بخش این نجوای عاشقانه، نام مبارک امام زمان (عج) است که شاهد و ناظر به اعمال ماست.

 دومین شب قدر هم به پایان رسید... کاش سرنوشت همه ما به زیبایی رقم بخورد و خداوند بخواهد برایمان بهترین‌ها را...

..................................

گزارش: فاطمه باغبان

.................................

انتهای پیام/3138/م30/پو3002