ملیحه جهان بخش | شهرآرانیوز؛ حوالی سال‌های ۱۳۲۲ رادیو، جذاب و هیجان انگیز، تازه در بعضی خانه‌ها سروکله اش پیدا شده بود، روزگاری که برق نبود و رادیو‌های نفتی رونق داشت. حوالی همان سال‌ها بود که پسری به نام اسفندیار از کوچه قره باغی‌ها با صدای آواز‌های رادیو شروع به خواندن کرد. بیشتر صدا‌ها را تقلید می‌کرد و شاید مفهوم کلمات را به خاطر سن وسال و اینکه هنور مدرسه نرفته بود، نمی‌دانست، اما شروع به خواندن که می‌کرد، اطرافیان فهمیده بودند اسفندیار آتیه خوبی در صدا و خواندن دارد.

اسفندیار، فرزند سالارقلی خان، از ادیبان و طنزپردازان بنام شهر تبریز بود. اما تقدیر اسفندیار بیش از دل سپردن به طنز، قدم گذاشتن در مسیری بود که ساز و صدایش با حماسه عجین باشد. سیکل دوم را که تمام کرد، دیگر تصمیمش را گرفته بود که به هنرستان موسیقی برود و نقطه آغاز این مسیر در هنرستان موسیقی تبریز بود که نام بسیاری از بزرگان موسیقی ارکسترسمفونیک تهران و رادیو را در کارنامه اش دارد. پس از آن به سراغ آواز رفت و خواننده اپرای تهران شد و بیش از سی اپرا را در کارنامه درخشان خود برجای گذاشت.

قره باغی، رهبری گروه کُر تالار وحدت، رهبری گروه کر صداوسیما، رئیس مرکز و سرود آهنگ‌های انقلابی، ریاست کمیته آواز کلاسیک خانه موسیقی، مسئولیت موسیقی رادیو و نایب رئیسی کانون هنرمندان ایران جزو سوابق درخشانش بود و مدرک معادل دکتری آواز کلاسیک از وزارت فرهنگ وارشاد اسلامی را داشت.

قره باغی پیش از انقلاب، سولیست باس در اپرای تهران بود، اما پس از پیروزی انقلاب اسلامی، مضمون آثارش را با مفاهیم حماسی و انقلابی و دفاع مقدس پیوند زده بود، تاجایی که بیش از هشتصد اثر در زمینه موسیقی مقاومت و دفاع مقدس ساخت که معروف‌ترین آن ها، با شعری از «حمید سبزواری» و آهنگسازی «احمدعلی راغب» است؛ سرود «آمریکا آمریکا، ننگ به نیرنگ تو»؛ اثری که باوجود فشار برخی افراد...، در پاسخ به آن‌ها گفته بود: «از این بابت نه مطلقا پشیمان هستم و نه به حرف‌های دیگران توجه می‌کنم.

شاید در نگاه عده‌ای منفور باشم و از من خوششان نیاید، اما من مملکتم را دوست دارم و عاشق کشورم هستم.» او اعتقاد داشت که ریشه خانوادگی اش همیشه در آثاری که خلق می‌کند، نمود بیرونی دارد و، چون از خانواده‌ای انقلابی و از نوادگان ستارخان است، نگاه ملی میهنی و حماسی، همیشه در ذهن و قلبش جاری است.

اگرچه تقدیر بر آن شد که اسفندیار قره باغی پس از تحمل یک دوره بیماری ۱۷ آذرامسال در هفتادونه سالگی جان به جان آفرین تسلیم کند، او در زمره هنرمندانی است که هرگز زنگ صدایش فراموش نخواهد شد؛ زیرا «صدای انقلاب» خاموش شدنی نیست.