پژوهشگران آمریکایی در پروژه جدیدی، به بررسی نقش یک پروتئین در کاهش بینایی ناشی از افزایش سن پرداخته اند.

به گزارش ایسنا به نقل از نیوز وایز، پژوهشی که توسط دکتر "فرانسیسکا ماراسی" (Francesca Marassi)، پژوهشگر "مؤسسه سنفورد برنهام پربیس" (Sanford Burnham Prebys) انجام شده است، به افشای اسرار مولکولی "دژنراسیون ماکولا" (Macular degeneration) کمک می کند که عامل تقریباً ۹۰ درصد از موارد کاهش بینایی مرتبط با افزایش سن به شمار می رود. این پژوهش، ساختار انعطاف پذیر یک پروتئین کلیدی خون را توصیف می کند که در بروز دژنراسیون ماکولا و سایر بیماری های مرتبط با سن مانند آلزایمر و تصلب شرایین نقش دارد.

ماراسی اظهار‌کرد: پروتئینهای موجود در خون به دلیل روش های مختلف جریان خون در سراسر بدن، تحت فشار ثابت و متغیر هستند. به طورمثال، خون در رگ های خونی کوچک چشم در مقایسه با رگ های بزرگتر اطراف قلب، کندتر جریان می یابد. پروتئین های خون باید بتوانند به این تغییرات پاسخ دهند. این پژوهش، حقایقی اساسی را در مورد چگونگی سازگاری پروتئین های خون با محیط خود ارائه می دهد و نتایج آن برای هدف قرار دادن این پروتئین ها در درمان های آینده، بسیار مهم است.

صدها پروتئین در خون ما وجود دارند، ولی پژوهشگران در این پروژه، روی "ویترونکتین" (Vitronectin) تمرکز کردند که یکی از فراوان ترین آن ها است. ویترونکتین علاوه بر گردش در غلظت های بالایی در خون، در چارچوب بین سلول ها یافت می شود و همچنین، مؤلفه مهمی از کلسترول به شمار می رود.

ویترونکتین، یک عامل کلیدی در بسياري از بیماری های مرتبط با افزایش سن به شمار میرود، ولی برای گروه ماراسی، امیدوارکننده ترین هدف در بررسی دژنراسیون ماکولا است که ۱۱ میلیون نفر را در آمریکا تحت تاثیر قرار می دهد. پیش بینی می شود که این رقم تا سال ۲۰۵۰ به دو برابر افزایش یابد.

ماراسی اظهار‌کرد: این پروتئین (Protein)، هدف مهمی برای بررسی دژنراسیون ماکولا است، زیرا در پشت چشم جمع می شود و به از دست دادن بینایی می انجامد. رسوبات مشابهی در مغز افراد مبتلا به آلزایمر و در رگ های افراد مبتلا به تصلب شرایین ظاهر می شود. ما می خواهیم بفهمیم که چرا این اتفاق رخ می دهد و از این دانش برای توسعه درمانهای جدید استفاده کنیم.

پژوهشگران برای پاسخ دادن به این پرسش، می خواستند بدانند که چگونه پروتئین در دماهای مختلف و تحت سطوح مختلف فشار، ساختار خود را تغییر می دهد. ماراسی ادامه داد :تعیین ساختار پروتئین، مهم ترین بخش تعیین عملکرد آن است. آنها از طریق تجزیه و تحلیل دقیق بیوشیمیایی دریافتند که پروتئین می تواند شکل خود را تحت فشار تغییر دهد. این تغییرات باعث می شوند که پروتئین راحت تر به یون های کلسیم خون پیوند داده شود و رسوباتی را ایجاد کند که مشخصه دژنراسیون ماکولا و سایر بیماری های مرتبط با افزایش سن هستند.

پژوهشگر مؤسسه سنفورد برنهام پربیس تأکید کرد:این یک سازمان دهی بسیار نامحسوس در ساختار مولکولی است، اما تاثیر زیادی بر نحوه عملکرد پروتئین دارد. هرچه بیشتر در مورد پروتئین در سطح ساختاری و مکانیکی آن بیاموزیم، شانس بیشتری برای هدف قرار دادن موفقیت آمیز آن با درمان داریم.

این اطلاعات در مورد ساختار پروتئین، توسعه درمان های دژنراسیون ماکولا را ساده تر می کنند، زیرا به پژوهشگران و شرکای آن ها در حوزه زیست فناوری امکان می دهند تا پادتن هایی را طراحی کنند که اتصال کلسیم پروتئین را به طور انتخابی و بدون مختل کردن سایر عملکردهای مهم آن در بدن متوقف می کنند.

ماراسی ادامه داد: تبدیل کردن نتیجه این پژوهش به یک درمان بالینی، مدتی زمان می برد، اما امیدواریم تا چند سال دیگر، یک پادتن فعال را بعنوان یک درمان بالقوه در اختیار داشته باشیم. از آنجا که این پروتئین در خون بسیار فراوان است، امکان دارد که کاربردهای هیجان انگیز دیگری نیز برای این دانش جدید وجود داشته باشد که ما هنوز از آنها اطلاعی نداریم.

نتایج این پژوهش در مجله Biophysical به چاپ رسید.