شفاآنلاین> سلامت >اين روزها شهر آبادان، همان شهري كه زماني نماد زيبايي، پيشرفت و آباداني بود، به محل سوگ دسته‌جمعي ايرانيان عزادار تبديل شده است.

 سوگ و اندوهي كه اين‌بار نه صدام و رژيم ج  نايتكار بعثي، نه ريزگردها و نه سيل و خشكسالي كه عاملي ويرانگرتر از همه اينها، يعني« فساد» و «فساد دولتي» عامل مستقيم آن است. آنچه در واقعه متروپل به وقوع پيوست، نتيجه بلافصل فسادي است كه سال‌هاست فرياد دادخواهي مردمان ديارمان را بلند ساخته است.  در اين مورد خاص، صحبت از حضور پررنگ شهرداري است كه در مقابل ديدگان مخاطبان، مجري تلويزيون را تهديد مي‌كرد و استانداري كه ذكرگويان اهالي رسانه و مطبوعات را به محكمه مي‌كشاند و تعداد پرشماري از مقامات و مسوولان انتخابي و انتصابي محلي است. يعني همان كساني كه بايد مرجع تظلم‌خواهي و حل مشكل شهروندان باشند. در چنين شرايطي گويي در دل آن بيت معروف زيست مي‌كنيم كه سراينده‌اش مي‌گفت: «گر حكم شود كه مست گيرند/ در شهر هر آن‌كه هست گيرند.»

اما اين فساد ناشي از چيست و ريشه آن به كجا برمي‌گردد؟ آيا همه اين مسوولان بالذات داراي فساد بوده‌اند و حتي در مواردي نظير برخي از اعضاي فعلي و وقت شوراي شهر آبادان كه با اتهاماتي در اين پرونده روبرو هستند، از ابتدا به اشتباه از سوي مردم انتخاب شده بودند و با زمينه‌هاي فساد و به نيت مشاركت در افعال مجرمانه و دست زدن به تخلفات مالي به عرصه رقابت‌هاي شورا ورود پيدا كرده بودند؟ به ‌نظر مي‌رسد پاسخ واضح است، خير! همانند ديگر انسان‌ها، هيچ‌يك از اين افراد ذاتا مفسد يا متخلف به دنيا نيامده‌اند. اما حقيقت اين است كه همان‌گونه كه بسياري از انديشمندان نيز گفته‌اند، به همان اندازه كه انسان ذاتا مفسد نيست، قدرت و عدم پاسخگويي، مفسده‌آفرين هستند و اساسا وقتي انسان در مقامي برتر و قدرتي كه امكان دست درازي به حقوق ديگران را به وي مي‌دهد، قرار مي‌گيرد، مستعد فساد و دست‌اندازي به حق ديگر انسان‌ها است. از اين‎رو ديرزماني است كه نظام‌هاي مترقي سياسي، اداري و قضايي بيش از آنكه بر شخص و فساد احتمالي او متمركز گردند، بر زمينه‌ها و عوامل فساد متمركز شده‌اند تا مشكل را به‌صورت ريشه‌اي حل كنند..