داوود فتحعلی‌بیگی: ضرورت ثبت میراث ناملموس به‌عنوان بخشی از هویت هر قوم و ملتی، سال‌هاست که مورد توجه جهانیان قرارگرفته و از طریق سازمان یونسکو پیگیری می‌شود. رواج سنت آموزش سینه به سینه واستاد شاگردی وعدم توجه پیشینیان نسبت به ضرورت دایر کردن مکتب و مدرسه هنری و تدوین روش آموزش براساس تجربه استادان و پیشکسوتان هنرهای آیینی ونمایش‌های سنتی ایرانی، از یک طرف و بی‌توجهی وغفلت حکومت‌ها نسبت به این امرمهم ازسوی دیگرموجب ازدست رفتن جلوه‌های مختلف میراث معنوی، ازجمله درقلمروهنر نمایش ایرانی شده است، به گونه‌ای که امروزه به‌دلیل عدم دسترسی به نحوه و چگونگی سازوکار آنها قابل بازآفرینی نیستند و تنها اسم و عنوانی از آنها مانده که موجب حسرت و دریغ است.... اگرچه برگزاری بیست دوره جشنواره نمایش‌های آیینی و سنتی طی بیش از سه دهه گذشته، آن‌هم به‌همت مدیران هنر نمایش در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی موجب شده که در زمینه آفرینش و پژوهش گام‌هایی قابل تقدیر برداشته شود، لیکن برای هموار کردن راه و ادامه حیات و استمرار و بقای این هنرها، کافی نیست. وقت آن است که همه دوستداران و علاقه‌مندان به فرهنگ و هنر ایرانی هم صدا شده و از متولیان امور فرهنگی و هنری کشور خواستار دایر کردن بنیاد ملی حفظ و اشاعه هنرهای آیینی و نمایش‌های سنتی ایرانی باشند. ان‌شاءالله. به امید آن روز»
بخشی ازپیام دبیر بیستمین جشنواره نمایش‌های آیینی و سنتی