امیر حسین دوایی، معاون پژوهشی دانشگاه علم و صنعت در گفتگو با خبرنگار دانشگاه خبرگزاری دانشجو، درباره آیین‌نامه ارتقاء اساتید گفت: فعالیت‌های اصیل باید مورد توجه واقع شود ارزیابی برخی تحقیقات از طریق مقالات مجلات معتبر قابل انجام است، اما در حوزه فناوری و مرتبط با صنعت ارزیابی اصالت کار‌ها بسیار سخت است؛ بنابراین در آیین‌نامه ارتقاء اساتید این موضوع همواره مورد ظلم واقع شده است.

 

دوایی ادامه داد: اصالت کار‌های پژوهش و فناورانه از نیاز بر می‌خیزد. مدیریت درست و اخلاق علمی و فناورنه باید رشد یابد. در آیین نامه ارتقاء نیز باید خودمان را از این چرخه نجات دهیم تا دانشگاه‌ها در جهت نیاز‌های واقعی کشور که از بیرون به درون دانشگاه می‌آید؛ قرار گیرند. تا کار درست اخلاقی زمانی که منجر به ارائه مقاله و ... می‌شود به نفع کشور باشد.

 

معاون پژوهشی دانشگاه علم و صنعت اظهار کرد: بنابراین امتیازدهی به فعالیت‌هایی که در جهت رفع نیاز‌های جامعه باشد موجب می‌شود تا اساتید دانشگاهی به آن سمت و سو حرکت کنند.

 

وی تصریح کرد: نقطه ضعف موجود عدم ارائه نیاز‌های جامعه به دانشگاه و امتیاز برای حل آن‌ها است؛ بنابراین اساتید دانشگاه‌ها به سمت ارائه مقالات حرکت می‌کنند. اگر کارنامه دانشگاه‌های دنیا را مشاده کنید کلمه مقاله در آن اصلا وجود ندارد؛ بلکه در آن کارنامه دستاورد‌های دانشگاه مورد توجه واقع می‌شود؛ اگر مقاله‌ای هم ارائه می‌شود به این معنا نخواهد بود که آن کار جنبه اجتماعی و اثربخشی دارد بنابراین بحث پژوهش و فناوری را باید به طور جداگانه مورد توجه قرار دهیم.

 

دوایی تصریح کرد: لازم است دانشگاه‌ها مورد توجه نظام قرار گیرند از این منظر که گفته شود دانشگاه دارای توانمندی‌هایی است که در هیچ جای دیگر پیدا نمی‌شود و خاص دانشگاه است که می‌تواند به حل مسائل خاص بپردازد. در حقیقت اگر مسائل خاص درست تعریف نشوند، ابزار در خدمت مسائلی قرار خواهد گرفت که دانشگاه‌ها و پژوهشگران نتوانند به جامعه و محرومان خدمت رسانی کنند.

معاون پژوهشی دانشگاه علم و صنعت افزود: آیین‌نامه‌های وزارت علوم آیین‌نامه‌های حداقلی است و برای دانشگاه‌های بزرگ تدوین نشده است. زیرا ما در دانشگاه علم و صنعت انتظاراتی که از یک عضو هیئت علمی داریم چند برابر فراتر از آن چیزی است که در آیین نامه ارتقاء اساتید نوشته شده است.

وی اظهار کرد: هر ساله ما آیین نامه ارتقاء دانشگاه علم و صنعت را تغییر می‌دهیم به نحوی که هم موضوع مقاله در آن دیده شده است و هم ارتباط با جامعه و صنعت و همچنین تجاری سازی دست آورد‌ها در آن دیده شده است.

 

دوایی با بیان اینکه اگر تمام این شاخص‌ها نیز گذاشته شود ولی ارتباط با نیاز اصلی کشور وجود نداشته باشد، آیین نامه ارتقاء مفهوم خاصی نخواهد داشت، اظهار کرد: زیرا برای کسی مهم نیست که شاخص‌های ارتقاء استادی چیست بلکه آن چه مهم است به کارگیری اساتید برای رفع مشکلات کشور خواهد بود آن هم نه مشکلات کوچکی که فارق التحصیلان می‌توانند آن‌ها را رفع کنند؛ زیرا در آن صورت نیازی به دانشگاه نخواهد بود. بلکه باید دانشگاه‌ها در جهت رفع نیاز‌های پایدار باشند.

وی اظهار کرد: رویکرد دانشگاه‌ها میان مدت است و نیازمند تمرکز و وجود خط تحقیقاتی مستمرو فناورانه دارد تا نتیجه بخش شود بنابراین اگر ما دانشگاه‌ها را به سمت کار‌های سطحی ببریم، بسیار اشتباه کرده‌ایم و از طرف دیگر اگر به سمت کار‌هایی حرکت کند که در راستای رفع نیاز‌های کشور نباشد، باز هم در جهت درست حرکت نکرده‌ایم.

معاون پژوهشی دانشگاه علم و صنعت اظهار کرد:‌ سامانه ساتع قدم خوبی بود که شورای عالی عتف در این راه گذاشته است به طوری که اساتید فعالیت‌های خود را در جهت رفع نیاز‌های جامعه داشته باشند. البته در ابتدای کار ممکن است آسیب‌هایی وجود داشته باشد. اما باید به تدریج رفع شود.

وی با اشاره به اينکه در حقیقت تعریف پروژه استاندارد دارد و هر چیزی را نمی‌توان به عنوان تعریف ارائه داد، بیان کرد: برای این که بتوانیم پروژه‌ها را تعریف کنیم در مرحله تعریف نیز به همکاری دانشگاه و صنعت نیاز است. بنابراین اشتباه خواهد بود که بگوییم صنعت تعریف می‌کند و دانشگاه انجام می‌دهد زیرا تعریف پروژه کاری بسیار تخصصی است و نیاز به پژوهش دارد که متاسفانه در کشور ما این موضوع به صورت کامل مغفول مانده است. به طوری که مکانیزم‌های درستی برای تعریف پروژه‌هایی که جنبه تحقیقاتی و فناورانه دارد؛ وجود ندارد و آن چیزی که در کشور ما به عنوان تعریف پروژه است تنها کارکردش در برگزاری مناقصات و ایجاد کارخانه و تجهیزات خواهد بود، اما آنجایی که همکاری متقابل صنعت و دانشگاه است فرایند تعریف و تدوین پروژه به خوبی تمرین نشده است.

وی در پایان خاطرنشان کرد: در حقیقت باید گفت که اشکال از روش است زیرا پروژه‌ها نه تعریف دقیقی دارند و نه شفاف هستند. علاوه بر آن مشخص نیست که آیا با اعتباری که برای آن درنظر گرفته‌اند آیا قابل انجام خواهد بود یانه؟ بنابراین بسیاری از پروژه‌ها یا به عقد قراردادی منجر نمی‌شوند و یا در عمل با چالش‌های زیادی روبه رو است. بنابراین ما در کشور باید به دنبال مکانیزمی برای تعریف پروژه باشیم تا ارتباط صنعت و دانشگاه شکل بگیرد.