با اختصاص دادن بودجه‌های دولتی به مراکز دینی، فرهنگ کشور را از مردمی بودن به سوی وابستگی سوق می‌دهید و این وابستگی‌ها بزرگ‌ترین ضربه را به فرهنگ وارد می‌کند. در حوزه علمیه، نهادهائی مانند شورای عالی و تعدادی از مؤسسات تحقیقاتی با نام‌ها و عناوین مختلف، از بودجه دولتی استفاده می‌کنند و همین وابستگی موجب فاصله گرفتن آنها از مردم شده است.

سازمان تبلیغات اسلامی نیز یکی از مؤسساتی است که ردیف بودجه دارد و حیاتش به آن وابسته است.

هم تبلیغات، هم تحقیقات و هم تحصیلات دینی تا قبل از پیروزی انقلاب اسلامی با پول مردم انجام می‌شدند و خروجی حوزه‌های علمیه نیز بسیار مثبت و کارآمد و مؤثر بود. امروز که این دستگاه‌ها از پستان دولت ارتزاق می‌کنند، نه از آن خروجی سابق خبری هست و نه ارتباط مستحکمی با مردم دارند. این، ظلم بزرگی به حوزه علمیه و فرهنگی دینی است. مهم‌تر اینکه در اصل لزوم ادامه کار بعضی از این دستگاه‌ها مثل سازمان تبلیغات اسلامی تردیدهای اساسی وجود دارد.

منظور این نیست که یکسره و بطور مطلق به بودجه مؤسسات دینی با نگاه منفی بنگریم و آنها را قطع کنیم. استثناء‌هائی از قبیل مؤسسات آموزشی و مجامعی همچون مجمع‌التقریب وجود دارند که استفاده آنها از بودجه دولتی امری طبیعی است. بقیه را باید به دامن مردم برگردانیم و مطمئن باشیم که مردم برای تأمین بودجه نهادهای دینی آمادگی کامل دارند ضمن اینکه مردمی بودن بودجه‌های نهادهای دینی آنها را از آفات وابسته به دولت بودن حفظ می‌کند و راه را بر بسیاری از خطرها و تهدیدها می‌بندد. اعداد و ارقام مهم نیستند، اصل وابستگی خطرناک است.

اکنون که دولت به هر دلیل ردیف‌های مربوط به آن دسته از نهادهای دینی که نباید از بودجه دولتی استفاده کنند را حذف نکرده، انتظار اینست که مجلس، شجاعانه وارد این میدان شود واین ردیف‌ها را حذف کند. همه اطمینان داشته باشند که حذف ردیف‌هائی از قبیل بنیادهای فرهنگی و مؤسسات حوزوی نه‌تنها مشکلی ایجاد نمی‌کند بلکه خدمت بزرگی به دین و فرهنگ و خود حوزه‌های علمیه و نهاد کهن روحانیت خواهد بود.