وقتی خبرنگاری به یکی از اهالی ناپل گفت که دیگو مارادونا یک بازیکن فوتبال است نه چیزی بیشتر، آن شهروند مکث کوتاهی کرد و گفت:
نگاه کن، اطلاع داری چند نسل از تورین و شمال ایتالیا ما را دستمال توالت خطاب می کنند؟ خدا نتوانست مردم ناپل را از دست تمسخر آن ها نجات دهد ولی دیگو همه آنها را خفه کرد!
این جملات کوتاه را گفت و در غروب یکشنبه همچون هر هفته به جای کلیسا به معبدگاهی رفت که مارادونا پرستیده می شد! می خواهید علت آن را بدانید؟ به این دلیل که چندسال قبل تر، دیگو با انتخابی که دوز حماقت آن مشابه همه تصمیم های زندگی اش بود به عنوان یکی از الماس های تراش نخورده فوتبال جهان از بارسلونا به فقیرترین تیم ایتالیا پیوست و در روز معارفه اش مقابل ۷۵هزار دیوانه تمام عیار ورزشگاه سن پائولو فریاد زد که تاریخ ناپل را خواهم نوشت و دو قهرمانی سری آ (که اولین و تا به امروز آخرین قهرمانی های ناپولی است) را به همراه یک جام یوفا به مردم و البته مافیای مخوف شهر هدیه داد و جاودانه شد..
یک نقل قول معروف وجود دارد که می گوید:
خیلی ساده است، اگه می خواهی بهترین فوتبالیست تاریخ باشی باید قهرمان جهان باشی!
درست چهار سال بعد از اینکه بریتانیای مارگارت تاچر با به خاک و خون کشیدن ۶۵۰سرباز آرژانتینی جزایر فالکلند را از چنگ آن ها درآورد، در تابستان سوزان مکزیکوسیتی در سال ۱۹۸۶، ملت آرژانتین در یک چهارم نهایی جام جهانی با تنها یک سرباز به استقبال انتقام از انگلیس قدرتمند رفت. ال دیگو آن روز شنل و نقاب هیرو های مارول و دی سی رو نداشت اما برای گل اول دست خدا رو قرض گرفته و برای گل دوم پای چپ جادویی داشت که آفرینش و خلقت آن احتمالا یکی از زمان برترین نقاشی های خالق بود و در نهایت در تک نفره ترین تئاتر فوتبالی تاریخ، آرژانتین نه چندان پرستاره آن سال را قهرمان جهان کرد و بت و خدای مردم خود شد!
اکنون کسی که دست خدا رو به زمین آورده بود در دستان خدا آرام گرفته و از خودش صدها تصویر و خاطره برای ما به جای گذاشته که تا هر وقت بخواهیم به خود خود فوتبال برسیم باید به آن ها سر بزنیم.
ارسالی از: Ahmad Unitedi
بیشتر بخوانید:
نظر شما