اما متئو هاردینگ که بود؟
او نه فوتبالیست بود و نه مربی. در سال 1996 نایب رئیس باشگاه چلسی در سانحه سقوط هلیکوپتر کشته می شود. او کسی بود که استمفوردبریج به واسطه وام های وی توانست روند بازسازی را سریعاً و بدون توقف به پیش ببرد و سهم بسزایی در ساخت ورزشگاه امروزی داشت. به پاس زحماتش، اکنون جایگاه شمالی استمفوردبریج را با نام او می شناسند.
در دهه های 60 و 70 میلادی یکی از موفق ترین دوران های تاریخ چلسی فرا رسید. آغاز این روند موفقیت آمیز، مسئولان باشگاه را بر آن داشت تا ورزشگاهی که دیگر فرسوده و قدیمی به شمار می رفت را جانی تازه دهند. در سال 1965 بررسی ها برای برنامه ریزی و ساخت جایگاه جدیدی در ضلع غربی استمفوردبریج صورت گرفت که در نهایت منجر به احداث اولین جایگاه مجهز به نیمکت برای هواداران چلسی شد. این اولین باری بود که ساختار استمفوردبریج از سال 1905 به بعد از پایه تغییر می کرد. این سازه جزو آخرین سقف های ستون دار در عصری به شمار می رفت که ساخت سقف های معلق و بدون ستون در دستور کار مهندسین قرار گرفته بود.
ادامه روند موفقیت آمیز چلسی از یک سو و فرسوده شدن جایگاه شرقی ورزشگاه که بیش از 60 سال از عمر آن می گذشت از سوی دیگر، موجب شد تا مدیران باشگاه افکار جاه طلبانه ای را برای بازسازی کامل استمفوردبریج و تبدیل آن به ورزشگاهی چشم نواز در سر داشته باشند. هدف آن ها ساخت ورزشگاهی 60 هزار نفری، سرپوشیده و تماماً مجهز به صندلی بود و اولین قدم برای این کار، ساخت جایگاه شرقی جدید استمفوردبریج بود.
پروژه جدید برای باشگاه در زمان بسیار بدی آغاز شد. چلسی به تازگی از عهده پرداخت هزینه های بازسازی قبلی بر آمده بود و پشتوانه مالی چندانی برای پروژه ای بزرگ نداشت. در عین حال این اقدام با تصمیمات اشتباهی همراه شد که از جمله آن می توان به انتصاب معماران بی تجربه در ساخت ورزشگاه اشاره کرد. در اوایل دهه 70 میلادی اقتصاد انگلستان در سراشیبی سقوط قرار گرفت و یکی پیامدهای آن گرانی و کمبود مصالح بود که در این میان با تاخیر زیاد و تعلل کارفرمایان، هزینه های ساخت ورزشگاه به طور سرسام آوری افزایش یافت و در نهایت جایگاه شرقی جدید، بسیار دیرتر از موعد و با بودجه ای بسیار بیشتر از مبلغ پیش بینی شده به اتمام رسید، از سوی دیگر جایگاه شرقی قدیمی در نزد هواداران چلسی از محبوبیت خاصی برخوردار بود و در طی مدت بازسازی، عدم حضور تماشاگران در این قسمت از ورزشگاه ضربه اقتصادی قابل توجهی بر پیکره باشگاه وارد نمود. مجموع این عوامل، دست در دست هم داد و باشگاه را به زانو در آورد. ستاره های تیم فروخته شدند و در سال 1975 چلسی توانایی خرید حتی یک بازیکن را نداشت! تیم اصلی چلسی تنها 15 بازیکن داشت که پیرترین آنها ری ویلکینز 23 ساله بود که او نیز علی رغم مخالفت خود، به منچستر یونایتد فروخته شد و چلسی که در سال 71 قهرمان جام در جام اروپا (جام برندگان) شده بود، ظرف مدت چهار سال پس از آن به لیگ دسته دوم سقوط کرد و در آستانه ورشکستگی قرار گرفت.
جایگاه شرقی جدید که در سال 1974 بازگشایی شده بود، از لحاظ ظاهری چندان مورد پسند هواداران واقع نشد زیرا از بقیه ورزشگاه بزرگتر بود و سازه ای جداگانه به نظر می رسید. اما از سوی دیگر دید بسیار بهتر و نزدیک به زمین را برای هواداران به ارمغان آورده بود و میدان دید حتی برای تماشاگران حاضر در طبقه های دوم و سوم نیز فوق العاده بود. این جایگاه در حال حاضر قدیمی ترین جایگاه استمفوردبریج به شمار می رود که همچنان پابرجاست.
اوضاع برای چلسی همچنان بد پیش می رفت و باشگاه در اوایل دهه هشتاد به ورشکستگی کامل رسیده بود، مالکان باشگاه برای جلوگیری از انحلال چلسی آن را به فروش گذاشتند تا اینکه در سال 1982 تاجری به نام کن بیتز این باشگاه را با مبلغ تنها یک پوند! از نوه گاس میرز خریداری نمود تا این پایانی باشد بر حضور طولانی خاندان میرز در چلسی.
پس از فروش باشگاه، میرز ادعا کرد که تنها باشگاه را به بیتز فروخته و مشخص شد که همزمان ورزشگاه را به عنوان بدهی به توسعه دهندگان آن فروخته بود؛ دعوا به دادگاه کشیده شد. نبردی تلخ، پر هزینه و سخت به مدت 10 سال برای بازپس گیری ورزشگاه رخ داد و تا مشخص شدن وضعیت بریج، چلسی بی خانمان شده بود! شرکت توسعه دهنده قصد داشت استمفوردبریج را تخریب کرده و آن را تبدیل مجتمع های مسکونی و یا بازار بزرگ کند، این اتفاق هواداران را وحشت زده کرده بود. کن بیتز برای بازی های چلسی ورزشگاه باشگاه QPR را اجاره می کرد و خرج های حاصل از اجاره ورزشگاه چلسی را به آستانه انحلال رسانده بود. بیتز کمپینی برای کمک مالی و معنوی به نام "save the bridge" تشکیل داد.
اوضاع غریبی بود، ورزشگاهی که تا یک دهه قبل خانه ای امن و پرشور و لبریز از هوادار برای چلسی بود، اکنون تبدیل به ویرانه ای سوت و کور شده بود که بین مدعیانش دست به دست می شد.
در اوایل دهه 90 میلادی، سقوط بازار املاک در انگلستان به کمک چلسی آمد و توسعه دهندگان مجبور به اعلام ورشکستگی شدند تا در نهایت دادگاه در سال 1992 رای به ماندن بریج برای چلسی بدهد.
بیتز بدهی های باشگاه را به تدریج پرداخت کرد و تصمیم گرفت استمفوردبریج قدیمی و فرسوده را بازسازی کند چرا که سکوهای ضلع شمالی و جنوبی ورزشگاه هنوز متعلق به حدود 90 سال پیش همزمان با تاسیس باشگاه بود! به همین منظور در سال 1993 پروژه بازسازی استمفوردبریج و تبدیل آن به ورزشگاه پیشرفته کنونی را آغاز کرد.
بیتز از متئو هاردینگ که هوادار طولانی مدت چلسی بود درخواست کرد در باشگاه سرمایه گذاری کند و در پروژه بازسازی استمفوردبریج به او کمک کند متئو هاردینگ بعنوان نایب رئیس باشگاه منصوب شد و در مجموع 26.5 میلیون پوند در باشگاه سرمایه گذاری کرد. 7.5 میلیون پوند برای ساخت ضلع شمالی و 16.5 میلیون پوند برای سهامداری در استمفوردبریج و کمک به نقل و انتقالات باشگاه.
بازسازی استمفوردبریج با ساخت جایگاه شمالی جدید آغاز شد. سکوهای ضلع شمالی به طور کامل تخریب شد تا جایگاه دو طبقه مدرنی مهیا شود. این جایگاه در پایان ماه نوامبر 1994 بازگشایی شد.
22 اکتبر 1996 متئو هاردینگ پس از دیدن بازی چلسی و بولتون هنگام بازگشت به خانه به همراه خلبان و سه مسافر از جمله روزنامه نگار جان باولدی در سن ۴۲ سالگی در یک سانحه سقوط هلیکوپتر درگذشت.
دلیل سقوط هلیکوپتر پرواز در شب و در هوای نامناسب بود. گزارش شعبه تحقیقات حوادث هوایی نشان داد که خلبان تجربه یا صلاحیت لازم برای خلبانی در چنین شرایطی را نداشت.
پس از این حادثه تلخ در سال 1996 جایگاه شمالی استمفوردبریج به نام Matthew Harding Stand نامگذاری شد.
دیروز 22 اکتبر سال 2020 از درگذشت غم انگیز متئو هاردینگ ۲۴ سال گذشت.
روحش شاد
لینک مقاله کلیسایی برای مذهب فوتبال و تاریخچه استمفوردبریج بصورت کامل
نظر شما