اعتراضها تنها از سوی ورزشکاران منهای فوتبالی یا رسانهها نیست. کار به جایی رسیده که دیگر اهالی خود فوتبال نیز از نابسامانیهای مالی اخیر شاکی هستند و نمیتوانند افزایش نجومی و میلیاردی رقم قرارداد بازیکنان و مربیان را هضم کنند، آن هم در شرایطی که تمام لیگهای دنیا ۳۰ تا ۴۰ درصد کاهش هزینه داشتند، اما همانطور که حمید استیلی هم اشاره میکند قراردادهای ۵۰۰ میلیونی در فوتبال ایران ۵ میلیارد شده است، یعنی حتی از ۱۰ برابر هم بیشتر!
اگرچه قوانین امتحان پسداده و شکست خورده تأثیر بسزایی در بالا رفتن رقم قراردادهای بازیکنان و مربیان داخلی در فصلی که پیشرو است داشته، اما این رشد نجومی را سالهاست که شاهد هستیم. رشد غیرمنطقی اعداد و ارقامی که در قراردادهای بازیکنان و مربیان نوشته میشود و سالهاست که اعتراضها و انتقادهای بسیاری را به دنبال دارد، اما در فصل پیشرو با توجه به عوامل دیگر به اوج خود رسیده و به شدت بیخ پیدا کرده است.
یافتن سرنخ این اتفاقات کار چندان سختی نیست. نشستن تعدادی مدیرنما روی صندلی ریاست باشگاهها فوتبال ایران را با چالشی جدی مواجه کرده و دستدرازی به جیب مردم و حیفومیل بیتالمال هم به امری عادی تبدیل شده است. مسئلهای که مدتهاست جامعه فوتبال نیز به آن معترض است، چراکه ادامه این مسیر چیزی جز ویرانی در پی ندارد و فوتبال را از پایه و اساس نابود میکند. اما این تنها چیزی است که نه برای این به اصطلاح مدیران اهمیتی دارد و نه آنهایی که به واسطه رفاقتها و لابیهایشان این آقایان را بر مسند قدرت مینشانند!
دست رد زدن به سینه بازیکنان و مربیان پرمدعایی که ارقام غیرمنطقی طلب میکنند کار چندان سختی نیست. همانطور که امثال واعظآشتیانی نیز بارها به آن اشاره کردهاند، کافی است مدیران باشگاهها متحد از جذب چنین بازیکنانی سرباز بزنند و مطابق بودجه و پولی که دارند اقدام به خرید کنند، اما بیکفایتیهای مدیریتی باعث شده که آقایان بهخاطر ایجاد هیجانات کاذبی که از آن تحت عنوان ترکاندن بمب یاد میکنند و همچنین برای داشتن حمایت سکوها، بدون توجه به شرایط موجود جامعه بدون هیچ نگرانی به جیب مردم یورش ببرند و بر تعداد صفرهای قراردادهای تحت امضای خود بیفزایند. قراردادهایی که اگر قرار بود بابت نوشتن ارقام غیرمنطقی در آن به مسئولان بالادستی خود پاسخگو باشند یا کم و کسریاش از جیب خودشان حساب میشد، هرگز در گذاشتن بیرویه صفرهای آن دست و دلبازی نمیکردند.
تمام دنیا روزهای سختی را به واسطه شیوع کرونا سپری میکنند و این مسئله بر اقتصاد دنیا نیز تأثیر گذاشته است. به همین دلیل هم دستمزد ورزشیها و فوتبالیها به شکل قابل توجهی کاهش یافته، اما در فوتبال ایران این مسئله به واسطه بیکفایتی عدهای که به واسطه روابط، نه به دلیل داشتن توانایی نام مدیر بر خود گذاشتهاند و بر مسند قدرت تکیه زدهاند، شرایطی را رقم زده که به نظر میرسد به جای درک شرایط دنبال ماهیگیری از آب گلآلود هستند که جای تعجبی هم ندارد. رسوخ دلالی به لایههای فوتبال انکارناپذیر است و همین مسئله باعث شده اوضاع روز به روز فاجعهآمیزتر باشد، چراکه فوتبال را مشتی مدیر نالایق و بیکفایت احاطه کردهاند که تنها چیزی که برایشان اهمیت ندارد سلامت این ورزش و حفظ منافع کشور و بیتالمال است. مدیرانی که با در دست داشتن قدرت به بدترین شکل ممکن در حال تیشه زدن به ریشه این فوتبال هستند، بیآنکه هیچ مقام و مسئولی آنها را بابت بیکفایتیها و تصمیمات صفر تا صد اشتباهشان زیر سؤال ببرد یا پای میز محاکمه بکشاند و همین حاشیه امنیت باعث شده عدهای مدیرنما برای جلب رضایت هواداران و با علم به اینکه اندک زمان کوتاهی قرار است بر مسند قدرت باشند بیهیچ تدبیر و منطقی دست به اقداماتی سراسر اشتباه بزنند. اقداماتی که تا به امروز جز ضرر و بدهیهای هنگفت در پی نداشته است. هرچند که شاید اعتراض اهالی جامعه فوتبال خواب از چشم مسئولان بگیرد و آنها را وادار کند به اندکی نظارت برای مقابله با رشد بیرویه دستمزدهایی که سودی در پی ندارند!
نظر شما