سرویس ایثار و مقاومت جوان آنلاین: قطعنامه ۴۷۹ در حالی صادر شد که بعثیها در ۱۲ کیلومتری اهواز خیمه زده بودند. چندین هزار کیلومتر از خاک کشورمان را به اشغال درآورده و شهرهایی مثل قصرشیرین، بستان، مهران و... را تصرف کرده بودند، اما عجیب بود که در این قطعنامه اشارهای به حفظ تمامیت ارضی کشورها و بازگشت به مرزهای بینالمللی نشده بود. یکی از تلخترین زوایای تاریخ جنگ تحمیلی، رفتار سازمانها و مجامع بینالمللی در خصوص تجاوز عراق بعثی به ایران است.
مروری بر ۱۱ قطعنامهای که در زمان جنگ تحمیلی در شورای امنیت به تصویب رسید، (هشت قطعنامه نیز بعد از اتمام جنگ به تصویب رسید) به خوبی نشان میدهد اینها تا حد زیادی به ضرر نظام اسلامی بود و سعی داشت به عنوان بازوی بینالمللی عراق بعثی در تجاوز آشکارش به ایران اسلامی مورد استفاده قرار گیرد.
به عنوان نمونه بعد از قطعنامه ۴۷۹ که در شش یا هفتمین روز جنگ به تصویب رسید و در آن به هیچ عنوان از عراق خواسته نشده بود مناطق اشغال شده را پس بدهد، تا مدتها شورای امنیت سکوت کرد. انگار جنگ ایران و عراق را فراموش کرده بود. سپس در حالی که ایران، بعثیها را از بسیاری متصرفاتش بیرون رانده و قصد داشت طی عملیات رمضان به خاک عراق ورود کند، ناگهان شورای امنیت سکوت ۲۱ ماهه خود را شکست و در تیرماه ۱۳۶۱ قطعنامه شماره ۵۱۴ را به تصویب رساند. این قطعنامه در ۲۱ تیر ماه ۱۳۶۰ مصادف با ۱۲ ژوئیه (جولای) ۱۹۸۱ تصویب شد. دو روز بعد نیز ایران عملیات رمضان را در جبهه جنوب با هدف تسلط بر بصره و استقرار در خط پدافندی شط العرب (با اروندرود اشتباه نشود) در عمق خاک عراق آغاز کرد. در واقع شکستن روزه سکوت توسط شورای امنیت به این دلیل انجام گرفته بود تا از ورود ایران به خاک عراق و احیاناً شکست صدام جلوگیری کند.
عجیب است در این قطعنامه برای اولین بار شورای امنیت از طرفین خواست به مرزهای بینالمللی برگردند! درحالی که عراق از اکثر مناطق ایران بیرون رانده شده بود، شورای امنیت تازه به یاد مرزهای بینالمللی و لزوم احترام به آنها افتاده بود. در این قطعنامه اشاره شده بود؛ خواهان آتشبس و خاتمه فوری تمامی عملیاتهای نظامی است؛ به علاوه خواهان عقبنشینی نیروها به مرزهای شناخته شده بینالمللی است و تصمیم میگیرد گروهی از ناظران سازمان ملل را برای تأیید، تحکیم و نظارت بر آتشبس و عقبنشینی [نیروها]اعزام دارد و از دبیرکل درخواست میکند گزارشی درباره ترتیبات لازم برای [اجرای]این مقصود را به شورای امنیت تسلیم نماید، مصراً میخواهد کوششهای میانجیگری به گونهای هماهنگ از طریق دبیرکل جهت دستیابی به یک راهحل جامع، عادلانه، شرافتمندانه که قابل قبول از هر دو طرف باشد در مورد تمامی مسائل مهم بر اساس اصول منشور ملل متحد از جمله احترام به حاکمیت، استقلال، تمامیت ارضی و عدم مداخله در امور داخلی کشورها ادامه یابد...
هرچند قطعنامه ۵۱۴ جز بازگشت به مرزهای بینالمللی هیچ کدام از حقوق ملت و کشور ایران را در نظر نمیگرفت، اما اگر همین قطعنامه در روزهای نخست شروع جنگ به تصویب میرسید، احتمال داشت در تغییر سرنوشت جنگ دخیل باشد، اما همانطور که اشاره شد، شورای امنیت همواره در خدمت اهداف قدرتهای بزرگ در به شکست کشیدن ایران اسلامی بود و هرگاه عراق بعثی را در خطر میدید، اقدام به صدور قطعنامهای میکرد تا همان طور که قدرتها به عراق تسلیحات و اطلاعات میدادند، این شورا نیز، چون بازوی دیپلماتیک بعثیها باشد.
نظر شما