خبرورزشی/ مهدی هژبری: اول) کشتی از ۶ رقابت، ۳ طلا به سبد ورزش ایران ریخت. این موفقیت ۵۰ درصدی یعنی کشتی هنوز هم ورزش اول ایران است؛ چه دوستش داشته باشیم و چه نداشته باشیم. چه از رسول خادم خوش‌مان بیاید، چه نیاید... اینکه تا اینجا هر ۳ طلای بازی‌های آسیایی ما در رشته کشتی به دست آمده، به تنهایی برای نشان دادن جایگاه واقعی این ورزش کفایت می‌کند. حالا کشتی حق دارد به اندازه همین سهمی که در موفقیت‌ها داشته، از بودجه و منابع مالی ورزش ایران هم سهم بخواهد. این سهم‌خواهی را زیاده‌خواهی نبینیم. دو سال دیگر نوبت المپیک است و احتمالاً با همین دست‌فرمان دوباره محتاج کشتی می‌شویم. از امروز به فکر آن روز مبادا باشیم.
دوم) به آخر هفته و شب‌های لیگ نزدیک می‌شویم، شب‌هایی که می‌تواند با حضور تماشاگر در ورزشگاه‌ها و با نمایش فنی تیم‌ها بهترین تبلیغ برای فوتبال باشد. این فرصت را با هتاکی و پیش کشیدن دعوا‌های قومیتی به تهدید و بحران تبدیل نکنیم. این درست که جامعه تحت فشار‌های اقتصادی و دغدغه‌های مالی، عصبانی است، اما چرا خشم جامعه باید در فوتبال خالی شود؟ این سرگرمی هیجان‌انگیز و جذاب را از خودمان نگیریم.
سوم) تیم امید با یک استراتژی غلط، هر آنچه به دست آورده بود را از دست داد و اعتبار خود را زیر سؤال برد، اما حالا از تسویه‌حساب با کرانچار و استیلی مهمتر، بازی با کره جنوبی است و باید تلاش کرد روحیه امید‌ها که اتفاقاً به خاطر شرایط سنی‌شان به شدت در خطر افت روحی هستند را برای این بازی بزرگ بالا برد. همیشه برای انتقاد و حتی انتقام (!) فرصت هست، اما همیشه نمی‌توان در رده سنی امید‌ها با کره جنوبی بازی کرد. به تیمی که چند سال دیگر تیم ملی اصلی ایران می‌شود و باید با همین جوانان امروزی کره برای آقایی آسیا رقابت کند، انرژی مثبت بدهیم. البته جا دارد همزمان با تلاش برای بالا بردن انگیزه، روحیه و انرژی ملی‌پوشان، از آن‌هایی که استراتژی غلط بازی با تیم دوم را طراحی کردند، عاجزانه خواهش کنیم دیگر دنبال طراحی استراتژی نباشند و اجازه بدهند این بچه‌ها فوتبال خودشان را بازی کنند.