گفت: «من نمی‌توانم یادی نکنم از کسانی که الان محکوم به اعدام هستند، برادران افکاری. نمی‌توانم یادی نکنم از خانم ستوده». بعد از قاضی و مسؤولان درخواست کرد با عشق و مهربانی با این پرونده‌های قضایی مواجهه کنند.

 

بعد دیدیم یکی از مدیران سابق سینمایی نیز در تایید اظهارنظر او نوشته: «فارغ از محتوای پرونده‌های قضایی برادران افکاری و نسرین ستوده، این صحبت‌های حامد بهداد یک درخواست کاملا محترمانه و مشفقانه از خاستگاه مهر و شفقت برای تمامی افراد درگیر این پرونده‌ها بود، بدون اینکه حکمی صادر کند».

 

مسأله اتفاقا از همین گزاره‌ای شروع می‌شود که ابراهیم داروغه‌زاده پیرامون اظهارنظر بی‌ربط حامد بهداد مطرح کرده است؛ و آن اینکه چگونه می‌شود در یک ماجرای قضایی «از محتوای پرونده‌های قضایی» فارغ شد؟! و اساسا این اظهارنظر‌های بی‌ربط در حوزه‌های مختلف چگونه ادامه پیدا می‌کند و کسی از میان خود این جماعت به اعتراض برنمی‌خیزد؟

 

واقعا فهم مسائل حقوقی و قضایی اینقدر آسان شده که هر کسی بتواند فارغ‌دلانه و به راحتی پیرامونش اظهارنظر کند؟ آیا این نخستین بار است که چنین اظهارنظری از سوی هنرمندان و بازیگران و چهره‌های هنری مطرح می‌شود؟ قابل تامل آنکه اظهارنظر‌های اینچنینی محدود به مسائل قضایی نیز نیست. ظهور و بروز‌های مضر در ایام انتخابات نیز که در دوره‌های مختلف اتفاق افتاده را نیز می‌توان بررسی کرد؛ اظهارنظر‌هایی که عمدتا از آن‌ها اظهار پشیمانی شده است یا گفته‌اند: «اشتباه کردیم». این اظهارنظر‌ها البته در همه موارد اعتراض به فساد و... اتفاق نمی‌افتد.

 

یعنی وقتی سینمای ایران با پول‌های بادآورده، عدد‌های حقوق بازیگران را چندبرابر می‌کند و بعد مشخص می‌شود آن پول شبهه‌دار بوده و سرمایه‌گذار به جرم اختلاس دادگاهی و محاکمه می‌شود، یک نفر از داخل سینما خواستار برخورد با متهم نمی‌شود.

 

یک نفر نمی‌گوید پول‌های بادآورده و فاسدی که وارد پروژه‌های سینمایی شده بد است. این عشق و مهربانی که حامد بهداد درباره متهمان به قتل عمد، درباره‌اش صحبت می‌کند، چرا در ماجرای اختلاس پول مردم بدبخت و فرهنگیان بینوا به کار نمی‌آید؟ چرا وقتی درباره میلیارد‌ها پول بادآورده به سینما و پولشویی در این باره حرف زده می‌شود، همه برای نفع شخصی سکوت اختیار می‌کنند؟