‍ موشکافی مشکلات لیگ داخلی و فوتبال ایران 

فاصله زیاد بین لاین دفاع و خط هافبک

یا به بیان ساده‌تر فاصله زیاد طول تیم

یکی از کلیدی ترین مشکلات فوتبال ایران عدم تعهد کامل به یک فلسفه و تئوری است. برای مثال اگر شما قرار است رانندگی کنید باید از هر چهار دست و پای خود استفاده کنید، نمی توان فقط با پای راست رانندگی کرد، در فوتبال نیز چنین است. نمی شود پرس را فقط با مهاجمین انجام داد و یا نمی شود بدون اصل حمایت فوتبال مالکیتی بازی کرد.

متاسفانه فوتبال ایران از نظر فنی در مرز خطرناکی مابین فوتبال کلاسیک ایرانی و فوتبال مدرن اروپا قرار دارد، فوتبالی که نه به سبک اصیل خود – یعنی توپ های بلند و فوتبال انتقالی و انفجاری – پایبند است و نه در آن پرس، فوتبال پوزیسیونی و ضدحملات صحیح دیده می شود. فوتبال ما متاسفانه چیزی ما بین دو اصل فوق بوده و پر از تناقض است.

در تیم هایی که در لیگ ایران پرس از نیمه و پرس از دروازه حریف در دستور کارشان هست معمولا دیده می شود که حد فاصل بین شش بازیکن جلوی زمین با خط دفاعی بسیار زیاد است و به همین دلیل است که این تفکر مدرن و امروزی با توپ بلند – و به اصطلاح بزن زیرش – به خوبی خنثی شده و ثمربخش نخواهد بود. برای انجام فول پرس شما باید لاین دفاع خود – آخرین بازیکنان در خط دفاعی – را تا جایی که ممکن است به خط هافبک خود نزدیک کنید در این حالت توپ های هوایی و مرده حریف راحت تر دفع شده و از همه مهم تر ضربات سوم – یا توپ دوم – معمولا به هافبک دفاعی های شما خواهد رسید و نه به هافبک های تهاجمی حریف.

پس اگر قرار است مدرن و امروزی باشید و می خواهید تیم حریف را واقعا تحت فشار گذارید باید با شهامت، شجاعت و هوش تاکتیکی بالا تمام قواعد این اصل را رعایت کنید.