سرویس جهان مشرق - یکی از اخبار مهم این روزها در رسانه‌های بین‌المللی که حتی تحت‌الشعاع اخبار مربوط به ویروس کرونا و بیماری کووید-۱۹ نیز قرار نگرفته، خبر ارسال محموله‌های سوختی از ایران به ونزوئلاست. اعزام پنج نفتکش ایرانی حامل بنزین به سوی ونزوئلا از یک سو علنی‌ترین شکل بی‌اعتنایی جمهوری اسلامی به تحریم‌های آمریکا علیه تهران است و از سوی دیگر توانایی ایران را در خنثی کردن تحریم‌های واشینگتن حتی علیه کشورهای دیگری مانند ونزوئلا اثبات می‌کند. به علاوه، صادرات بنزین در شرایط کنونی روابط ایران با ونزوئلا را نیز به سطح جدیدی ارتقا خواهد داد [۱] . ونزوئلا که خودش یکی از کشورهای بزرگ تولیدکننده نفت است [۲] ، طی روزهای شیوع کرونا و در نتیجه تحریم‌های یک‌جانبه آمریکا در قحطی بنزین به سر می‌برد [۳] .

یکی از کارگران پالایشگاه «ال‌پالیتو» متعلق به کمپانی نفتی دولتی PDVSA ونزوئلا با پرچم ایران از نفتکش ایرانی «فورچن» استقبال می‌کند (+)

مقامات آمریکایی به شدت نسبت به صادرات بنزین از ایران به ونزوئلا واکنش نشان داده‌اند، اما نخواسته‌اند یا نتوانسته‌اند اقدامی در این‌باره انجام دهند. گروه آمریکایی «متخصصان کهنه‌کار اطلاعاتی حامی عقلانیت [۴] » طی روزهای اخیر یادداشت سرگشاده‌ای در همین‌باره خطاب به دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا، صادر کردند که واشینگتن را از هرگونه اقدام تلافی‌جویانه پس از اقدام ایران به نقض تحریم‌های یک‌جانبه کاخ سفید بر حذر داشته است. این گروه که سال ۲۰۰۳ همزمان با اعتراض به دستکاری اطلاعاتی دولت جورج بوش پسر برای مقدمه‌چینی و حمله به عراق تشکیل شد، متشکل از اعضای عالی‌رتبه و تحلیلگران سابق دستگاه اطلاعاتی (شامل سی‌آی‌ای و آژانس امنیت ملی) و دولت آمریکاست که اکنون علیه سیاست‌های جنگ‌طلبانه واشینگتن متحد شده‌اند. آن‌چه در ادامه می‌خوانید، مهم‌ترین نکات یادداشت «متخصصان کهنه‌کار اطلاعاتی حامی عقلانیت» خطاب به ترامپ است که در مجله اینترنتی «کنسرسیوم‌نیوز» منتشر شده است [۵] .

لازم به ذکر است که مشرق صرفاً جهت اطلاع نخبگان و تصمیم‌گیران عرصه سیاسی کشور از رویکردها و دیدگاه‌های اندیشکده‌های غربی این گزارش را منتشر می‌کند و دیدگاه‌ها، ادعاها و القائات این گزارش‌ لزوماً مورد تأیید مشرق نیست.

یادداشت خطاب به: رئیس‌جمهور

از: متخصصان کهنه‌کار اطلاعاتی حامی عقلانیت (VIPS)

موضوع: اجتناب از خصومت به خاطر اقدام ایران به ارسال سوخت به ونزوئلا

آقای رئیس‌جمهور:

لفاظی‌ها و اقدامات اخیر آمریکا علیه ونزوئلا (در حال حاضر علیه انتقال بنزین از ایران با وجود نیاز شدید ونزوئلا به بنزین در دوره پاندمی [کووید-۱۹])، آمریکا را در معرض خطر وقوع خصومت‌های خطرناک و تقریباً قطعاً دارای نتایج معکوس، نه تنها در کارائیب بلکه در آب‌های نزدیک‌تر به ایران، قرار می‌دهد. با نزدیک شدن پنج نفتکش ایرانی به ونزوئلا، تندروها هم در آمریکا و هم در ایران منتظر فرصتی برای به خاک مالیدن بینی طرف مقابل هستند، اما چه‌بسا مسئله این‌قدرها هم ساده نباشد.

اگرچه آمریکا می‌تواند [در مخالفت با اقدام اخیر ایران] به «دکترین مونرو [۶] » در آمریکای لاتین [ناظر بر مخالفت ایالات متحده با هرگونه استعمارگری اروپایی در تمام قاره آمریکا] استناد کند، اما جغرافیا بر دکترین غلبه دارد. درست است که آمریکا دارای دست برتر را در کارائیب در اختیار دارد، اما به‌رغم حجم ترسناکی از تسلیحات آمریکایی که پیشاپیش در خلیج فارس مستقر هستند، واشینگتن در این منطقه برتری تاکتیکی ندارد. ما معتقدیم احتمال زیادی دارد که ایران خلیج فارس را به عنوان مکان انتقام‌جویی علیه هرگونه قرنطینه یا اقدام خصمانه‌تر آمریکا در نزدیکی ونزوئلا [علیه نفتکش‌های ایرانی] انتخاب خواهد کرد.

اگر ترامپ در کارائیب اقدامی علیه نفتکش‌های ایرانی انجام دهد، در خلیج فارس تاوان سختی برای آن پس خواهد داد (+)

در همین‌باره بخوانید:

›› آیا مقدمات جنگ ایران و آمریکا فراهم است؟

›› آیا آمریکا توان حمله نظامی به ایران را دارد؟

›› پیامدهای جنگ با ایران برای ترامپ، آمریکا، خاورمیانه و دنیا چیست؟

›› ۹ سؤال درباره جنگ احتمالی ایران و آمریکا

ما به عنوان افسران سابق اطلاعاتی و دیگر کارکنان دستگاه امنیت ملی با چندین دهه تجربه، درک می‌کنیم که دولت چه اندازه سرخورده است از این‌که کمپین «فشار حداکثری»اش برای حذف «نیکلاس مادورو» رئیس‌جمهور ونزوئلا وارد هفدهمین ماه خود شده است بدون آن‌که موفقیت چشم‌گیری داشته باشد. هدف ما دفاع از مادورویی نیست که عملکرد اقتصادی‌اش بسیاری افراد را از او رانده و مشکلات ونزوئلا را پیچیده‌تر کرده است، بلکه خواسته ما این است که مطمئن شویم شما از پرتگاه‌های احتمالی در مسیر به‌کارگیری تهدید کلیِ استفاده از «فشار حداکثری» و «همه ابزارهای لازم» برای «تغییر رژیم» در ونزوئلا آگاه هستید. به اعتقاد ما، هر اقدامی توسط آمریکا برای جلوگیری از رسیدن کشتی‌های ایرانی به ونزوئلا، یک اقدام جنگی تلقی خواهد شد و احتمال باورپذیری وجود دارد که به تلافی‌جوییِ بی‌سابقه در مکان‌های دور، حتی خلیج فارس، منجر شود؛ حوادثی که آمریکا قادر به کنترل کامل آن‌ها نخواهد بود.

در داخل ونزوئلا، تحریم‌ها و دیگر سیاست‌های آمریکا رنج قابل‌توجهی را به مردم تحمیل کرده و تهدید به تداوم «فشار حداکثری» حتی در دوره شیوع همه‌گیری، تأثیر روانی قابل‌توجهی روی مردم داشته است. این سیاست‌ها موجب شده تا بسیاری از ونزوئلایی‌های مشتاق تغییر هم به صف حامیان دولت بپیوندند و بیش‌تر از همه‌کس آمریکا را در مشکلات خود مقصر بدانند. ناسیونالیسم و ترس از مداخله خارجی، در کشورهایی مانند ونزوئلا انگیزه‌های قدرتمندی هستند. اقتصاد ونزوئلا پیشاپیش بحران‌زده بود، و اکنون جلوگیری از فروش نفت، دسترسی دولت به حساب‌های بانکی و ذخایرش در خارج از کشور، و هرگونه تجارت عادی خارجی، تأثیر مخربی بر زندگی مردم ونزوئلا داشته است؛ تأثیری که ویروس کرونا نیز آن را تشدید کرده است.

نفتکش «فورچن» در اسکله پالایشگاه «ال‌پالیتو» در ونزوئلا؛ «فورچن» اولین نفتکش ایرانی بود که در ونزوئلا پهلو گرفت (+)

«خوان گوایدو» رئیس مجمع ملی ونزوئلا، که برخی دولت‌های دیگر نیز در کنار آمریکا از ادعای او درباره ریاست‌جمهوری این کشور حمایت کرده‌اند، به شدت بی‌اعتبار شده است.

تداوم درخواست‌های وی برای تشدید بیش‌تر تحریم‌های اقتصادی (در زمانی که هموطنانش غذا، آب و ابتدایی‌ترین ملزومات زندگی را ندارند) دارد اعتبار او را به عنوان «مردی خواستار نجات مردم» نابود می‌کند. مشارکت مستقیم او در چندین کودتای ناموفق (که فاجعه‌بارترین آن ۳۰ آوریل ۲۰۱۹ [۱۰ اردیبهشت ۹۸] بود) و قرارداد ۲۱۳ میلیون دلاری وی با نیروهای اعزامی خارجی و به‌وضوح بی‌عرضه [۷] ، که ۳ می [۱۴ اردیبهشت ۹۹] پرونده‌اش در سواحل ونزوئلا بسته شد [۸] ، عمق نقص قدرت تصمیم‌گیری و ناکارآمدی رهبری وی را نشان داد. به علاوه، ناتوانی گوایدو در مقاومت مقابل هم‌قطارانش در گروه‌های معارض افراط‌گرا و کناره‌گیری از مذاکرات داخلی یا بین‌المللی به محض بروز نشانه‌های پیشروی در آن‌ها، نیز به او صدمه زده است.

نظرسنجی‌ها در ونزوئلا به طور کلی آن‌قدر قابل‌اعتماد نیستند که بتوان به نتایج آن‌ها خیلی اتکا کرد، اما همه نظرسنجی‌ها و همه ناظران در این کشور اشاره دارند که حمایت از گوایدو به شدت کاهش پیدا کرده است؛ و بسیاری از اعضای گروه‌های معارضی که گوایدو ادعای رهبری آن‌ها را دارد هم او را رها کرده‌اند. گروه‌های اپوزیسیون میانه‌رو در ونزوئلا که اگرچه پراکنده هستند اما بسیاری ریشه‌های تاریخی عمیقی دارند، از آن‌جایی که توسط گوایدو نادیده گرفته شده‌اند، تمایلی به کمک به او ندارند. ما می‌دانیم بسیاری از کشورهایی هم که در حمایت از گوایدو از آمریکا تبعیت کردند، در حال حاضر از این تصمیم خود پشیمان هستند.

پرزیدنت مادورو که به خاطر تحریم‌های آمریکا امکان تجارت عادی با کشورهای دیگر را ندارد، برای تأمین نیازهای اولیه کشورش به شرکای غیرسنتی روی آورده است. ما از بندهای توافق بنزینی ونزوئلا با ایران اطلاعی نداریم، اما گمانه‌زنی‌ها درباره این‌که مادورو برای پرداخت هزینه بنزین به ایران از شمش استفاده کرده (شمش‌هایی که آمریکا آن‌ها را «طلای خونین» توصیف نموده) اثبات‌نشده هستند. عصبانیت شدید دولت ونزوئلا از خودداری انگلیس از آزادسازی طلاهای ونزوئلا در لندن یکی از مواردی است که نشان می‌دهد کاراکاس مقادیر زیادی از این فلز گران‌بها برای خرج کردن ندارد.

خوشحالی کارگران پالایشگاه «ال‌پالیتو» از پهلو گرفتن نفتکش ایرانی «فورچن» با پرچم‌های ایران و ونزوئلا (+)

صف‌های پمپ بنزین در ونزوئلا اخیراً بسیار طولانی بوده‌اند (بعضاً برای یک بار سوخت‌گیری باید دو روز در صف باشید)، اگرچه رفت‌وآمد در دوران شیوع کرونا کاهش یافته است. ناظران صنعت نفت تخمین می‌زنند که محصول پالایش‌شده ایرانی به ارزش ۴۵/۵ میلیون دلار که توسط پنج نفتکش حمل می‌شود، نیازهای ونزوئلا را صرفاً برای مدت زمان محدودی برآورده خواهد کرد. ما هیچ اطلاعاتی نداریم که نشان دهد آیا محموله‌های دیگری هم برای آینده برنامه‌ریزی شده است یا خیر. (ونزوئلا حدود ۵۵۰ هزار بشکه نفت در روز تولید می‌کند، اما ظرفیت پالایش این کشور ناچیز است.)

هیچ مدرکی وجود ندارد که نشان دهد (و البته هیچ‌کس هم ادعا نکرده است) نفتکش‌های ایرانی، حامل تجهیزات نظامی و یا دیگر محموله‌های حساس هستند، اما ما اهمیت ارسال این محموله از ایران به نیم‌کره غربی را درک می‌کنیم. در حالی که به نظر می‌رسد هدف تهران تقریباً منحصراً کمک به مادورو برای رفع نیازهای انرژی ونزوئلا (و شاید اندکی هم سود) است، ایرانی‌ها احتمالاً بدشان نمی‌آید از این فرصت برای عصبانی کردن آمریکا هم استفاده کنند، هم با کمک به دولتی که آمریکا به دنبال سرنگون کردن آن است و هم با ماجراجویی در «محله» ما. احتمالاً برخی از مقامات ونزوئلایی اتفاقاً امیدوارند که آمریکا واکنش بیش از حد شدیدی به این محموله‌های سوختی نشان دهد تا بسیاری از کشورها (از جمله برخی متحدان سنتی واشینگتن) این کشور را به دزدی دریایی یا جرائمی بدتر از آن متهم کنند.

نفتکش ایرانی «کلاوِل» (یکی از پنج نفتکشی که راهی ونزوئلا شده‌اند) از تنگه جبل‌الطارق عبور می‌کند (+)

ایران تأکید کرده است که معامله سوختی با ونزوئلا یک تراکنش صرفاً غیرنظامی است، و هیچ هدف خصمانه‌ای پشت آن وجود ندارد. دیپلمات‌های ایرانی تأکید کرده‌اند که «روابط میان ایران و ونزوئلا تهدیدی برای هیچ‌کس نیست و خطری برای کسی ایجاد نمی‌کند [۹] .»

اما با این همه، اعلامیه‌های آمریکا مبنی بر این‌که «دکترین مونرو» همچنان «زنده و سرحال» است [۱۰] ، چنان‌که «جان بولتون» مشاور وقت امنیت ملی ترامپ ماه ژوئن سال ۲۰۱۹ گفته بود (و به این ترتیب روی بیانیه‌های ۱۵ ماه قبل‌تر «رکس تیلرسون» وزیر خارجه وقت آمریکا تأکید کرده بود)، به این معناست که دولت ترامپ نقشه‌های خاک‌خورده‌ای را رو کرده است که بسیاری از کشورها در سراسر جهان، از جمله روسیه و چین، به شدت با آن‌ها مخالف هستند. ما اعتقاد نداریم که هدف اصلی ایران [از اعزام سوخت به ونزوئلا] مقابله با این دکترین است، اما شاید چنین انگیزه‌ای هم در اقدام ایران نقش داشته است. و تندروهای تأثیرگذار بسیاری در ایران هستند که از هر فرصتی برای انتقام‌جویی در آب‌های نزدیک به خانه‌شان در مقابل هرگونه اقدام علیه کشتی‌های ایرانی در کارائیب استقبال می‌کنند.

نمای دیگری از نفتکش ایرانی فورچن در اسکله پالایشگاه «ال‌پالیتو» در شهر «پوئرتو کابلو» در ایالت «کارابوبو»ی ونزوئلا (+)

در همین‌باره بخوانید:

›› «سگ هار» سیاست خارجی ترامپ کیست؟

›› بولتون یک نومحافظه‌کار جنگ‌طلب است که اعتقادی به قوانین بین‌المللی ندارد

لفاظی‌های آمریکا در مورد جلوگیری از رسیدن محموله‌های سوختی ایران به ونزوئلا خطرات موجود را به طور قابل‌توجهی افزایش داده است. با توجه به این‌که در حال حاضر «فرماندهی جنوبی» [مقر فرماندهی ارتش آمریکا در آمریکای مرکزی و جنوبی] با ناوشکن‌ها، کشتی‌های جنگی کرانه‌ای، هواپیماهای دریایی «پوسایدون»، و هواپیماهای تجسسی نیروی هوایی (دو برابر تجهیزاتی که معمولاً در منطقه مستقر است) مشغول عملیات [به‌اصطلاح] «مبارزه با مواد مخدر» در نزدیکی ونزوئلا و آبراه‌هایی است که نفتکش‌های ایرانی از آن‌ها عبور خواهند کرد، این لفاظی‌ها نشان می‌دهد که مشاوران و چهارستاره‌های [ژنرال‌های چهارستاره] شما در موقعیتی حقیقتاً قابل‌انفجار دارند با کبریت بازی می‌کنند. همان‌طور که شما هم بدون شک می‌دانید، بسیاری از این افراد از هر فرصتی برای به خاک مالیدن بینی ایران استقبال می‌کنند.

چه‌بسا مهم‌تر از همه، اگر هدف کلی، برانگیختن ارتش ونزوئلا برای قیام و سرنگون کردن مادورو است، سابقه چندین سال گذشته نشان می‌دهد که چنین تلاشی احتمالاً شکست خواهد خورد. اگرچه شاید مقامات ارتش ونزوئلا در همه موارد طرفدار مادورو نباشند، اما افسران ارتش عمدتاً از او حمایت کرده‌اند؛ چه از روی حس تعهد، چه از ترس مادورو، و چه از ترس بلایی که معارضان افراطی در صورت تغییر اوضاع بر سر آن‌ها خواهند آورد. همین مسئله به مادورو امکان باقی ماندن در قدرت را داده است.

توئیت «نیکلاس مادورو» رئیس‌جمهور ونزوئلا پس از رسیدن اولین نفتکش ایرانی: «پایان رمضان [و فرارسیدن عید فطر] با رسیدن کشتی «فورچن» همزمان شده است، نشانه‌ای از همبستگی میان جمهوری اسلامی ایران و ونزوئلا. در دورانی که امپراتوری برتری‌جو[ی آمریکا] در تلاش برای تحمیل حاکمیتش از طریق زور است، فقط اخوتِ ملت‌های آزاده ما را نجات می‌دهد. #ایران‌تشکر» (+)

بیانیه خود شما خطاب به رهبران آمریکای لاتین مبنی بر این‌که «ما این کشور [ونزوئلا] را محاصره کرده‌ایم؛ محاصره‌ای که حتی هیچ‌کس ابعاد آن را هم نمی‌داند، اما آن‌ها خودشان می‌دانند. داریم نگاه می‌کنیم که چه می‌شود [۱۱] » این تصور را ایجاد کرد که آمریکا آماده اقدام قریب‌الوقوع [نظامی] شده است.

یکی از اعضای شورای امنیت ملی شما به مطبوعات گفته است: «ما همه درها را خواهیم بست. این [محموله سوختی] هم یکی دیگر از این درهاست که بسته خواهد شد.» یک سخنگوی پنتاگون گفت از وجود طرح‌های نظامی برای متوقف کردن نفتکش‌ها اطلاعی ندارد، اما دیگر «مقامات ارشد دولت» که نامشان را افشا نکرده‌اند، گفته‌اند شما «به‌وضوح نشان داده‌اید که آمریکا تداوم دخالت حامیان یک رژیم نامشروع را تحمل نخواهد کرد.»

«کریگ فالر» فرمانده «فرماندهی جنوبی» تأکید کرده است که روش «ترجیحی»اش برای تغییر رژیم در ونزوئلا نظامی نیست، اما همچنین ایران را متهم به تلاش برای «به دست آوردن برتری موضعی در محله ما به شکلی خلاف منافع آمریکا» کرده است؛ بدون آن‌که توضیح بدهد فروش بنزین چگونه به چنین دستاوردی برای ایران منجر خواهد شد. فالر اخیراً همچنین ادعا کرد که درون ونزوئلا شاهد «افزایش فعالیت‌ها و ارتباطات تحت حمایت دولت ایران بوده است... که شامل «نیروی قدس» می‌شود» که از یگان‌های ویژه سپاه پاسداران انقلاب اسلامی ایران است. این‌ها به نظر می‌رسد بیش‌تر زمینه‌سازی برای سیاست‌های نظامیِ «پیشاپیش در دست بررسی» باشند تا بیان واقعیت‌های موجود.

مقامات آمریکایی در مورد دو آمریکایی‌ای هم که توسط ونزوئلایی‌ها در جریان عملیات نظامی شکست‌خورده ۳ می دستگیر شده‌اند، به درشت‌گویی متوسل شده‌اند. وزیر خارجه پمپئو گفته است که آمریکا «از هر ابزاری استفاده می‌کند» تا آن‌ها را به خانه برگرداند. و البته شما و وزیر خارجه در شماری از مواقع به صراحت اظهار کرده‌اید که گزینه‌های نظامی نیز در مقابل ونزوئلا روی میز هستند.

شماره ثبت‌شده روی یک خودرو مقابل یک پمپ بنزین دولتی در «کاراکاس» که نوبت آن را نشان می‌دهد؛ پیش از رسیدن نفتکش‌های ایرانی خودروها در ونزوئلا گاهی چند روز در صف پمپ بنزین می‌ماندند (+)

به نظر می‌آید خوان گوایدو، رئیس‌جمهور مجمع ملی ونزوئلا، دارد تلاش می‌کند آمریکا را به دخالت نظامی در این کشور تحریک کند. وی در گذشته در موارد متعددی خواستار مداخله نظامی شده و اخیراً از «جامعه بین‌المللی» خواست تا مانع از رسیدن نفتکش‌های ایرانی به ونزوئلا شوند.

گوایدو و مشاورانش برای تحریک بیش‌تر نگرانی‌های آمریکا درباره ایران، (بدون ارائه شواهد) ادعا کرده‌اند که تهران دارد تجهیزات مورد نیاز برای طیفی از عملیات‌های مخفیانه را ارائه می‌کند، از جمله یک ایستگاه شنود در شمال ونزوئلا برای رهگیری هوایی و دریایی پیام‌های ارتباطاتی. «ایوان سیمونوویس [۱۲] » مشاور ارشد امنیتی گوایدو [که سال ۲۰۱۹ توسط نیروهای حامی گوایدو از زندان فراری داده شد]، گفته است: «این کار برای ایران، به عنوان دشمن آمریکا، به نوعی یعنی دارند با دم آمریکا بازی می‌کنند.»

ما قادر به ارزیابی متقن این مسئله نیستیم که ایران دقیقاً چگونه به هرگونه تلاش آمریکا برای متوقف کردن نفتکش‌هایش قبل از رسیدن به ونزوئلا واکنش نشان خواهد داد. اما (اگر واکنش تهران به لفاظی‌های آمریکا تا کنون را مبنی تحلیل قرار دهیم) به نظر می‌رسد مقابل چنین اقدامی محکم مقاومت خواهد کرد. ایران در حال مقدمه‌چینی برای محکومیت بین‌المللی هرگونه اقدام آمریکاست. به علاوه، احتمالاً بسیاری از مقامات نظامی و غیرنظامی ایران نیز اکنون در حال هماهنگی نقشه‌هایی برای مقابله‌به‌مثل و انتقام‌جویی در خلیج فارس هستند.

نمایی نزدیک‌تر از نفتکش ایرانی فورچن در حال تخلیه محموله سوختی در اسکله پالایشگاه «ال‌پالیتو» در ونزوئلا (+)

محمدجواد ظریف، وزیر خارجه ایران، طی نامه‌ای به «آنتونیو گوترش» دبیرکل سازمان ملل به آمریکا درباره دخالت در این مسئله هشدار داد [۱۳] و بیان کرد که هرگونه اقدامی از سوی آمریکا «یک حرکت غیرقانونی، خطرناک و تحریک‌آمیز، به عنوان نوعی دزدی دریایی، و یک خطر عمده برای صلح و امنیت بین‌المللی [۱۴] » خواهد بود. مقامات ایرانی گفته‌اند که این کشور «حق انجام همه اقدامات لازم و ضروری، از جمله اقدام قاطع، را دارد.» همین پیام را از طریق نمایندگی سوئیس در تهران نیز به آمریکا ابلاغ کرده‌اند.

حدود ۱۳ ماه پیش، در مقطعی که به نظر می‌رسید دولت شما بر سر موضوعی مرتبط با ونزوئلا دارد به سوی درگیری با روسیه پیش می‌رود، ما از شما خواستیم [۱۵] از رفتن روی شیب لغزنده درگیری نظامی اجتناب کنید. از این‌که آن زمان در نهایت جلوی تندروها در واشینگتن که اصرار به درگیری داشتند، گرفته شد خرسندیم. در حال حاضر هم در مقطع حساسی مانند همان زمان قرار گرفته‌ایم.

ما به عنوان افسران اطلاعاتی و کارشناسان امنیت ملی، سال‌های زیادی از عمرمان را صرف حفاظت از ملتمان در مقابل تهدیدات بی‌شماری، از جمله تروریسم، قاچاق مواد مخدر، کمونیسم، ایران، روسیه و ماجراجویی در آمریکای لاتین، کرده‌ایم. در عین حال، معتقدیم که به راه انداختن دعوا، جلوگیری از فعالیت‌های تجاری غیرنظامی، و تهدید علیه تصمیمات مستقل دیگر کشورها درباره انجام فعالیت‌هایی که امنیت ملی ما را تهدید نمی‌کند، قطعاً مسیر عاقلانه‌ای برای در پیش گرفتن نیست.

چنان‌که سال گذشته هم گفتیم، بار دیگر تکرار می‌کنیم که ما از مادورو و سابقه‌اش دفاع نمی‌کنیم، اما یادآوری می‌کنیم که بسیاری از ایرادات وی در نتیجه تحریم‌ها و اقدامات دیگر آمریکا همچنان در حال بدتر شدن هستند. و همان‌طور که باز هم سال گذشته گفتیم، اعتقاد داریم که دادرسی عادلانه و سیاست‌های عملی و واقع‌گرایانه راه بهتری برای دفاع از منافع ملی ما هستند تا لفاظی‌های جنگ‌طلبانه.

تخلیه محموله نفتکش ایرانی فورچن در اسکله پالایشگاه «ال‌پالیتو» در شهر «پوئرتو کابلو» حدود ۲۱۰ کیلومتری غرب «کاراکاس» همزمان با گشت‌زنی یک بالگرد (+)

ونزوئلایی‌ها خواهان جنگ نیستند. خواهان زندگی بهتر و خواهان تغییرات سیاسی و اقتصادی‌ای هستند که به آن‌ها در رسیدن به زندگی بهتر کمک کند. اکثریت مطلق ونزوئلایی‌ها ترجیح می‌دهند با آمریکا تجارت کنند، نه با کشورهای دوردست؛ اما نمی‌خواهند تغییر در کشورشان با زور اسلحه بالای سرشان رخ بدهد. نمی‌خواهند میدان نبرد دولت خود بر سر دکترین مونرو باشند. می‌دانند که نظام سیاسی‌شان از مدت قبل (حتی پیش از اولین دوره پیروزی هوگو چاوز در انتخابات سال ۱۹۹۸) ناکارآمد است، اما این را هم می‌دانند که بازسازی این نظام سیاسی باید از طریق یک فرآیند تکاملی با حمایت غیرالزام‌آور بین‌المللی باشد.

بخش بزرگی از احزاب سیاسی مخالف مادورو و حتی بسیاری از چاویست‌ها، مشتاق قدرت گرفتن مذاکرات داخلی کنونی هستند تا بتوانند این فرآیند را آغاز کنند. شمار بسیار بیش‌تری هم از ونزوئلایی‌ها خواستار آن هستند که همه طرف‌ها، از جمله مادورو و گوایدو، مذاکرات با کمک دولت نروژ را دوباره از سر بگیرند. اما تا زمانی که آمریکا تهدیدات نظامی علیه ونزوئلا، ایران، روسیه و کوبا را متوقف نکند و به ونزوئلایی‌ها اجازه ندهد تا خودشان مسیر رو به جلو را پیدا کند، این اتفاق رخ نخواهد داد. هارت و پورت [آمریکا] تا الآن کاخ مادورو را خراب نکرده و، با وجود چالش‌های بزرگ اقتصادی و شیوع بیماری پیش روی دولت وی، به نظر نمی‌رسد در آینده نزدیک هم این اتفاق بیفتد.

مردم یک خودرو را که بنزینش تمام شده به سوی یک پمپ بنزین متعلق به کمپانی دولتی PDVSA در «کاراکاس» هل می‌دهند (+)

از طرف کمیته هدایت‌کننده متخصصان کهنه‌کار اطلاعاتی حامی عقلانیت

فولتون آرمسترانگ، کارمند سابق اطلاعات ملی در امور آمریکای لاتین و مدیر بازنشسته شورای امنیت ملی در امور میان‌آمریکایی

مارشال کارتر-تریپ، کارمند بازنشسته سرویس خارجی و مدیر سابق بخش در اداره اطلاعات و تحقیقات وزارت خارجه

گراهام ای. فولر، نایب‌رئیس بازنشسته شورای ملی اطلاعات

رابرت ام. فوروکاوا، کاپیتان بازنشسته سپاه مهندسان ذخیره نیروی دریایی آمریکا

فیلیپ جیرالدی، افسر بازنشسته عملیات‌های سی‌آی‌ای

مایک گراول، آجودان سابق و افسر کنترل فوق محرمانه در سرویس اطلاعات ارتباطاتی؛ مأمور ویژه سپاه ضداطلاعاتی؛ و سناتور سابق آمریکایی

متیو هوه، کاپیتان سابق نیروی ویژه تفنگداران دریایی آمریکا در عراق؛ کارمند سابق سرویس خارجی در افغانستان

جان کریاکو، افسر سابق مبارزه با تروریسم در سی‌آی‌ای و محقق ارشد سابق کمیته روابط خارجی سنای آمریکا

کارن کویاتکووسکی، سرهنگ دوم بازنشسته نیروی هوایی آمریکا که بین سال‌های ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۳ در دفتر وزیر دفاع شاهد دروغ‌تراشی درباره در عراق بود

لیندا لوئیس، تحلیلگر بازنشسته وزارت کشاورزی آمریکا در امور سیاست آمادگی مقابل سلاح‌های کشتار جمعی

ری مک‌گاورن، پیاده‌نظام/مأمور اطلاعاتی سابق ارتش آمریکا و مأمور بازنشسته گزارش‌دهی سی‌آی‌ای به رئیس‌جمهور

الیزابت موری، معاون سابق اطلاعات ملی در امور خاور نزدیک و تحلیلگر سیاسی بازنشسته سی‌آی‌ای

لری ویلکرسون، سرهنگ بازنشسته ارتش آمریکا و رئیس سابق ستاد کارکنان وزارت خارجه؛ استاد ممتاز مدعو در کالج «ویلیام و ماری»

آن رایت، سرهنگ بازنشسته نیروی ذخیره ارتش آمریکا و دیپلمات سابق آمریکا که سال ۲۰۰۳ در مخالفت با جنگ عراق استعفا کرد

کارگران «ال‌پالیتو» با پرچم‌های ایران و ونزوئلا از رسیدن نفتکش ایرانی «فورچن» به اسکله این پالایشگاه دولتی ابراز خوشحالی می‌کنند (+)