حالا بعد از آخرین صف‌کشی‌ها می‌شود جدی‌تر از قبل از اقبال بالای قالیباف برای رسیدن به صندلی ریاست مجلس سخن گفت. صندلی که در این چند هفته اخیر به نظر می‌رسید قدری از منتخب اول تهران فاصله گرفته بود. این تصور را ائتلاف پایداری‌ها و مدیران احمدی‌نژاد ایجاد کرده بودند. در روزهایی که محدودیت‌های کرونایی مجال تشکیل جلسات حضوری برای رایزنی‌های منتخبان یازدهم را فراهم نمی‌کرد، اخبار گروه مقابل قالیباف و خصوصاً رسیدن آنها به توافق بر سر یک گزینه برای رقابت بر سر صندلی ریاست، تصویری از میدان رویارویی اصولگرایان در مجلس یازدهم ایجاد کرده بود.
دو جلسه حضوری روز سه‌شنبه اما این تصویر را به هم ریخت؛ دو جلسه که یکی با محوریت قالیباف و دیگری با میانداری حمیدرضا حاجی‌بابایی برپا شده بود. دو نامزد اصلی ریاست مجلس که همه اخبار روزهای اخیر حول آنها می‌گشت. اعداد حاضران در جلسه قالیبا‌فی‌ها حدود 180 نفر و جلسه حامیان حاجی‌بابایی بین 70 تا 80 نفر گزارش شده است؛ نشانه‌ای واضح از اینکه قالیباف برخلاف خیلی از تصورات در هفته‌های اخیر در زورآزمایی رقابت ریاست مجلس اصلاً عقب نبوده و تنها ترجیح داده در سکوت این روزها را بگذراند؛ البته نشانه‌های دیگر هم پیشی گرفتن احتمالی او را از حاجی‌ بابایی می‌تواند تأیید کند. یکی اینکه برخی منسوبان و حتی اعضای رسمی جبهه پایداری برخلاف ائتلافی که در کلان این جریان با طیف مدیران احمدی‌نژاد برای ریاست حاجی‌بابایی شکل گرفته، در جلسه با قالیباف حاضر بودند. از جمله مهم ترین این چهره‌ها شاید علیرضا زاکانی، امیرحسین قاضی‌زاده هاشمی، محمد جواد کریمی قدوسی، نصرالله پژمانفر و مجتبی ذوالنور باشند؛ اما افراد دیگری که حضورشان پای کرسی روز سه‌شنبه قالیباف جالب توجه بود به بخشی از مدیران احمدی‌نژاد، یعنی ضلع دیگر ائتلاف صورت گرفته با پایداری‌ها مربوط می‌شد، خصوصاً عبدالرضا مصری و رضا تقی‌زاده. در آن سوی میدان هم نشانه‌هایی از اینکه وضعیت آنقدرها هم به کام حامیان ریاست حاجی‌بابایی نیست وجود داشت. مهمتر از همه چیز لحن گلایه‌ آمیز خود حاجی‌بابایی که در سخنرانی‌اش از روند در پیش گرفته شده برای انتخاب رئیس مجلس به صراحت و حتی قدری جدی، گلایه کرد؛ گلایه‌ای که می‌تواند حاکی از احساس یک تزلزل باشد. مسأله دیگر هم اعلام نامزدی بدون مقدمه فریدون عباسی برای ریاست مجلس بود. اقدامی خارج از توافق صورت گرفته در بین حاضران آن جلسه که می‌تواند این سؤال را ایجاد کند که  آیا در اردوگاه ائتلاف پایداری‌ها و مدیران احمدی‌نژادی‌  اتفاقی افتاده که عباسی این‌گونه توافق قبلی را نادیده می‌گیرد؟ کسی جواب این سؤال را به روشنی نمی‌داند اما قطعاً نامزدی عباسی نشانه آرامش اوضاع در اردوگاه ائتلاف یاد شده نیست.
با این توصیف احتمال اینکه جلسه امروز عصر اصولگرایان مجلس و همینطور جلسه فردا برای تعیین رئیس پارلمان منتهی به بالا کشیدن قالیباف در رأس بهارستان شود، نه تنها اصلاً دور از  ذهن نیست بلکه محتمل‌ترین گزینه فعلی است؛ چیزی که شاید باعث شود برای گروه‌های درگیر در این رقابت داخلی مجلس و خصوصاً رقبای قالیباف، دیگر کرسی‌های هیأت رئیسه اهمیت بیشتری پیدا کنند و آنها تمرکز خود را در این ساعات باقی مانده روی این بخش بگذارند. شاید اعلام نامزدی علی نیکزاد برای نایب رئیسی، آن هم در شرایطی که تنها تا چند روز قبل از آن اسبش را برای رسیدن به جایگاه ریاست پارلمان زین کرده بود، از همین رو باشد. باقی مانده کرسی‌های هیأت رئیسه مجلس موقعیتی هستند که حتی شاید اصلاح‌طلبان و مستقلین هم بدشان نیاید که در یکی دو مورد بخت خود را در آنجا بیازمایند؛ خصوصاً اینکه جمع حدود 40 نفری آنها می‌توانند رأیی تأثیرگذار به ریاست قالیباف بدهند و در ازای آن یک یا دو کرسی هیأت رئیسه را از تیم او بگیرند؛ معامله‌ای شیرین که به کام هر دو طرف است.