به گزارش خبرگزاری صدا و سیما، مرکز اصفهان؛ آقا مرتضی و برادر بزرگترش آقا رضا گرچه در یک شهر زندگی می کنند، اما مدتهاست به دلایل مسائل مالی و اختلافات دنیایی با هم رفت وآمد نمی کنند مگر به ضرورت. قبلا، گاهی بحثهاشان آن قدر بالا می گرفت که اگر کسی آنها را نمی شناخت، گمان می کرد که دو دشمن خونخوار و پادشاه جبار دارند با هم می جنگند. اما مثلا زمانی که آقا رضا چشمش را عمل کرد، قلب آقا مرتضی انگار داشت از سینه اش بیرون می زد. سوال کردن هم نداشت دیگر؛ در واقع، مشخص بود چرا این دو نفر که تا دیروز به توپ و تاپ هم می زدند و به خون هم تشنه بودند، الان که یکیشان در بستر بیماری افتاده، جگر آن دیگری را گویا پاره پاره کرده اند.  خب از قدیم گفته اند که دو برادر گوشت همدیگر را شاید بخورند اما استخوان یکدیگر را محال است بیرون بریزند. تازه وقتی آقا مرتضی برای عیادت به خانه برادرش رفت، با استقبال گرم برادر و خانواده اش مواجه شد. چرا که به قول آقا رضا، آقا مرتضی هم «برادر» من است و هم «مهمان» من و پاس حرمت مهمان، اگر غریبه باشد، بر میزبان واجب است چه رسد به اینکه آن مهمان عزیز، برادر عزیزتر از جانت هم باشد که دیگر نور علی نور می شود.

به جز دنیای انسانی، پدیده های دیگری هم در جهان وجود دارند که مثل خواهر و برادرند و از یک خانواده اند؛ مثل بعضی از تیمهای ورزشی و برخی از تیمهای دنیای فوتبال؛ مثلا دو تیم فوتبالی که شاید خیلی ها ندانند یک ریشه اند، همین پرسپولیس و سپاهان هستند. شاید باورش برای خیلیها سخت باشد که این دو تیم که خصوصا در این دو سه سال بدجور به هم تاخته اند و زلزله به فوتبال کشور انداخته اند، برادر هستند و ریشه در شاهین دارند.

سپاهان و پرسپولیس که فردا در مسابقه ای مهم قرار است با هم مسابقه دهند، در این سالها بارها مقابل هم بازی کرده اند؛ اما گاهی مسابقاتشان خواسته یا ناخواسته اسیر حواشی شده است.

هنوز سخنان آن مرد چشم آسیب دیده از ذهن بعضی از ما شاید پاک نشده باشد «دخترم وقتی وضعیت من را دید، ترسید. دختر سه ساله ام از ترس به من نگاه نمی‌کرد. مادر بزرگم هم به عیادتم نمی‌آید، چراکه نمی‌تواند نگاهم کند. هیچ توضیحی نمی‌توانم به دخترم بدهم.»

اینها سخنان تامل برانگیز و رقت آمیز ساعد آقابالازاده ششکلانی، یکی از هواداران مصدوم بازی سپاهان و پرسپولیس است. حدود یک سال پیش بود که برای تفریح و تشویق، تصمیم گرفت راهی یکی از ورزشگاههای مهم کشور شود تا با برد احتمالی تیمش، خون تازه ای در رگهایش جاری شود. این را آنان که اهل فوتبالند، می فهمند که برد تیم محبوب، از صد داروی دوپینگ هم موثرتر است.  بعد از تماشای مسابقه و پیروزی تیم محبوبش، سرخوش و سرمست، مسیر منزل در پیش گرفت تا برای زن و فرزندش از شور و حال سکوها و فراز و نشیب بازی و جَست و خیز بازیکنان سخن بگوید. اما در همان خروجی ورزشگاه، میان تماشاگرانِ عربده کشِ رقیب که خشم از سر و رویشان می بارید، گرفتار شد و آن شد که نباید و اتفاقی افتاد که نشاید.

غفور راستین، رئیس مرکز مدیریت حوادث و فوریت‌های پزشکی استان اصفهان با ارائه آماری قابل توجه، شمار مصدومان آن مسابقه نیمه نهایی جام حذفی را 144 نفر اعلام کرد. تازه، «ساعد» قصه ما تنها یکی از مصدومان این ماجرا بود.

پرسپولیس و سپاهان رفیق اند

«پرسپولیسی ها همیشه سپاهانیها را دوست داشته و دارند.» می دانید این حرف را چه کسی می زند؟ این را یکی از بافرهنگ ترین، خوش پوش ترین و با معرفت ترین ورزشکاران تاریخ این مملکت می گوید. حسین کلانی، پیشکسوت نامدار فوتبال ایران و پرسپولیس در ادامه می گوید: «اصولا بین ورزشکاران دعوا پیش نمی آید؛ البته گاهی بین اعضای یک خانواده هم اختلاف و کدورت پیش می آید که طبیعی است؛ برخی از درگیری ها که در زمین پیش می آید، در زمین طبیعی است که با عصبانیت ناگهانی همراه می شود؛ ولی اهالی رسانه باید بکوشند و به این التهابات دامن نزنند و آتش آن را خاموش کنند. سپاهانی ها با پرسپولیسی ها رفیق هستند؛ از جمله رفقای من، یاوری و برزمهری و... است و این محبت، دوطرفه است.  سپاهان و پرسپولیس هم ریشه هستند. سپاهان تیمی است که باعث افتخار مملکت ماست. نمی دانم چرا به این مسائل در کشور ما زیاد شاخ و برگ داده می شود.»

در اثنای گفت و گو، با وی درباره شهرآورد معروف  شش تایی ها سخن می گویم و می گوید دوستان آبی دل، کم ندارد و در کل، روح فرهنگ ورزشی را برادری، برابری و ایثار می داند.

سخنانش را با این جملات زیبا که خودم نیز از شنیدنش محظوظ می شوم، به پایان می رساند : «ما فراموش نمی کنیم که اصفهان چقدر در تاریخ ما نقش داشته است؛ به همین دلیل، ما مردم و ورزشکاران اصفهان را دوست داریم و به آن افتخار می کنیم.»

تنها به تیمت بیندیش

حمید جاسمیان، اولین کاپیتان تاریخ پرسپولیس باز هم در خلال گفت و گو با من از ورود اهالی غیرفوتبالی به فوتبال شکایت می کند و یکی از دلایل بی اخلاقی های فوتبالی را به همین موضوع ربط می دهد. وی می گوید: «برد و باخت مهم نیست و خود بازی جذاب است و کافی است تماشاگران تنها تیم خود را تشویق کنند.»

رقابت در درون زمین، رفاقت در بیرون زمین

تشویق تیم خودی حرف مشترک پیشکسوت باشگاه شاهین و فوتبال اصفهان با حمید جاسمیان است. محمود فرامرزیان را می گویم که می گوید: «با توجه به اینکه ریشه هر دو تیم مشترک است، رقابتشان باید سالم باشد. در رقابتهای ورزشی، رفاقت در کنار رقابت مطرح است نه دشمنی.»

پرواز فردای «شاهین» در نقش جهان با دو بال سرخ و زرد

خلاصه آنکه این دو برادر، یعنی سپاهان و پرسپولیس، فردا از ساعت 16 و 15 دقیقه در ورزشگاه نقش جهان با هم مسابقه می دهند. اینکه پرسپولیس اکنون 41 امتیاز دارد و اگر ببرد، گام بسیار بلندی برای قهرمانی برخواهد داشت و اگر سپاهان، برنده بازی شود، می تواند همچنان در اتوبوس شانس قهرمانی سوار باشد، از فرعیات مسابقه است.

 به هر حال، فارغ از هر نتیجه که یا برد است، یا باخت یا تساوی، این دو تیم باید به یاد بزرگان باشگاهشان، خصوصا عباس اکرامی که بر اخلاق و منش پهلوانی تاکید ویژه داشته، بازی جوانمردانه و جانانه ای به چشمان تماشاگران هدیه کنند.

آقا مرتضی و برادرش، آقا رضا را به یاد می آورم. پرسپولیس، فردا «مهمان» سپاهان است و سپاهان میزبان «برادرش». تا این لحظه که گزارش را می نویسم، خبری درباره بدون تماشاگر برگزار شدن این بازی به دلیل شیوع کرونا منتشر نشده است؛ ولی در کل، ما منتظریم که فردا تمام عوامل این دو تیم، در کنار رقابت سرسختانه در درون زمین، در بیرون از زمین رفاقت را مثل گذشته زنده سازند و چه زیباست که تماشاگران این دو تیم نیز شور و شوق خویش را با منش پهلوانانه در هم بیامیزند و قهرمان واقعی این روزهای ورزش ایران باشند.