به گزارش سرویس بین الملل  خبرگزاری صدا و سیما؛ روزنامه آسیاتایمز در مقاله‌ای به قلم کریستیانا لین نوشت: بی سوادی جغرافیایی در آمریکا یک مشکل است. این روز‌ها جغرافیا بیش از هر زمان دیگری اهمیت دارد، زیرا دانش آموزان در یک دنیای جهانی شده رشد می‌کنند، با وجود این، دانش آموزان آمریکایی در مقایسه با دیگر کشور‌ها، سواد جغرافیایی کمتری دارند.

یک سال پس از حمله یازده سپتامبر سال ۲۰۰۱ یک مقاله جغرافیای ملی نشان داد تنها ۱۷ درصد از آمریکایی‌های جوان می‌توانستند افغانستان را در نقشه پیدا کنند و این در حالی است که نیرو‌های آمریکایی در آن کشور حضور داشتند. در سال ۲۰۰۳ یک گزارش کارگروه راهبردی آموزش آمریکا در خارج از کشور نتیجه گیری کرد آمریکا "کمبود جدی در صلاحیت جهانی دارد" و جهل جغرافیایی در آمریکا، آنقدر عمیق و گسترده است که ممکن است تهدیدی برای امنیت ملی باشد.
شش سال بعد، محققان در یک ارزیابی درباره آمریکا و اروپا در سال ۲۰۰۹ دریافتند تنها ۵۸ درصد از آمریکایی‌ها می‌توانند طالبان را توصیف کنند در حالی که ۷۵ درصد از انگلیسی به خوبی طالبان را می‌شناختند؛ نتلیج این تحقیق نشان داد در کل شهروندان آمریکایی در مقایسه با شهروندان اروپایی در کشور‌هایی مثل دانمارک، فنلاند و انگلیس اطلاعات جغرافیایی کمتری دارند. در سال ۲۰۱۶ شورای روابط خارجی آمریکا تحقیقاتی با سوالات جغرافیایی و مربوط به سیاست خارجی آمریکا، به عنوان مثال نیرو‌های نظامی آمریکا در چه کشور‌هایی از دنیا مستقر هستند و این که آمریکا متعهد است از چه کشور‌هایی حمایت کند، را انجام داد و تنها ۲۹ درصد از شرکت کنندگان در این تحقیق توانستند ۶۶ درصد یا درصد بیشتری از این سوالات را درست پاسخ دهند.
متاسفانه بی سوادی چغرافیایی تنها در مدارس آمریکا، همه گیر نیست و بلکه به نظر می‌رسد در میان تشکیلات سیاستگذاران آمریکا نیز گسترش یافته است. این نادیده گرفتن بقیه دنیا به همراه گرایش واشنگتن برای این که آمریکا را پلیس دنیا بکند، یک دستور العمل خطرناک است که می‌تواند درگیری‌های پرهزینه‌ای را در پی داشته باشد و ثبات بین المللی را در معرض خطر قرار دهد. به عنوان مثال، به تازگی آمریکا یکی از فرماندهان ارشد نظامی ایران، ژنرال قاسم سلیمانی، را ترور کرد و این دو کشور (آمریکا و ایران) را در آستانه یک جنگ قرار داد و این در حالی است که ۷۷ درصد از آمریکایی‌ها نمی‌توانند ایران را در نقشه جهان پیدا کنند.

با نگاهی به سال ۲۰۱۷ می‌بینیم سنای آمریکا نتوانست طرح متوقف کردن فروش سلاح را به عربستان سعودی که یک نسل کشی را در یمن به راه انداخته است، تصویب کنند و علت آن هم، بی اطلاعی سناتور‌های آمریکایی از این موضوع بود که چه کشوری، هدف کمپین نظامی تحت حمایت آمریکا قرار گرفته است.

زمانی که از آن‌ها سوال شد چرا به این طرح برای متوقف کردن فروش سلاح به عربستان سعودی رای مخالف دادند، این سناتور‌ها پاسخ دادند، آن‌ها درباره تهدید شدن تنگه هرمز به دست انصارالله که بر یمن تسلط دارند، نگران هستند و به نظر می‌رسد آن‌ها، عمان را با یمن اشتباه گرفته بودند. در واقع تنگه هرمز ایران و شبه زیره عمان را از هم جدا می‌کند در حالی که یمن در فاصله چندصد کیلومتری در جنوب غربی این تنگه واقع شده است و با دریای سرخ و خلیج عدن هم مرز است. مقامات آمریکایی و کارمندان آن‌ها نیز هنگام دیدار با مقامات خارجی، چنین جهل مشابهی از خود نشان می‌دهند.

هفته گذشته دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا با نچیروان بارزانی رئیس اقلیم کردستان عراق دیدار کرد و به نظر می‌رسد، وی را با فرمانده نیرو‌های دموکراتیک سوریه اشتباه گرفته بود. البته این اتفاق برای نخستین بار رخ نداده است و در گذشته نیز سران خارجی برای کشور‌های نادرست اشتباه گرفته شده اند. در سال ۱۹۹۵ جِس هلمز رئیس کمیته روابط خارجی سنای آمریکا به اشتباه بی نظیر بوتو نخست وزیر پاکستان را نخست وزیر هند معرفی کرد- در صورتی که کشور پاکستان همسایه هند و رقیب سنتی این کشور است. پس از معرفی، هلمز خاطرنشان کرد یک ساعت و نیم گفتگویی مثبت داشته است و بیشتر درباره هند صحبت کرد و موضوع تعجب برانگیز این بود که کارکنانش هم برای درست کردن این اشتباه، وارد عمل نشدند.
این بی سوادی جغرافیایی علاوه بر دولت در تشکیلات رسانه‌ای آمریکا نیز رواج دارد. به عنوان مثال شبکه خبری ان بی سی آمریکا در بیستم ژانویه زمانی که درباره شیوع ویروس جدید کرونا در چین گزارش می‌داد، مکان پکن پایتخت و دیگر شهر‌های چین را در نقشه به اشتباه نمایش داد. در این گزارش شهر شانگ‌های به اشتباه در شمال چین نمایش داده شد در حالی که پکن در شمال چین و شانگ‌های در جنوب این کشور واقع شده است.
شبکه خبری سی ان ان هم در سال ۲۰۱۹ و پوشش خبری طوفان دوریان، به اشتباه، آلاباما را در نقشه آمریکا می سی سی پی خواند. در نهایت، با توجه به این موضوع که بحران‌های کنونی دنیا از تغییرات اقلیمی تا مهاجرت و شیوع بیماری‌ها به شکل روزافزونی جهانی شده اند - همانطور که به تازگی در شیوع ویروس کرونا شاهد آن هستیم- به نظر می‌رسد بی سوادی جغرافیایی امروز بیش از هر زمان دیگری اهمیت پیدا می‌کند.