هر از گاه، نقبی می زند به گذشته، به تاریخ - به نوستالژیای مردمی که منسجم و یکپارچه در روزگار نه چندان دور رزمیدند، جنگیدند با دست های خالی و عزم های فولادین. فیلمساز به بهانه حادثه ای دو بزنگاه، دو تاریخ، و دو حماسه را به هم گره می زند و در این بازروایی، آئین وار، نگاهی فراتر از جغرافیا دارد. دوربینش در یک زمان، در یک جا و در یک منطقه گیر نمی کند و نمی ماند. جهش دارد. خیز بلندی که برداشته فراتر از تاریخ یک خطه است؛ و اینجاست که می بینیم این حماسه و همراهی مردمی رنگ آیین به خود می گیرد، تبلوری از عشق؛ و برقی از تلالوی باور، ایمان و آرمان در این همسرایی می درخشد. 

فیلم های زیادی در این روزگار ساخته می شوند و راهی آرشیوها می گردند چرا که درد ندارند. حس ندارند، تکنیکال صرف هستند. جوهره، روح و زخم ندارند، فاضلانه و فخرفروشانه اند، ادا و اطوارند؛اما، دوربین «اقای دیندار» درد دارد. از غریزه، هوش و حسی برخوردار است که آن را از جنس مردم و از متن و بطن جامعه می گیرد. پرشور است و این باعث می شود تا فیلم های وی بدل به صدای مردم شود. نکته اینجاست در این پژواک صدای مردم، در عین روایت زشتی ها، رنج ها، محنت ها و تلخی های فراوان مایوس نمی شوی، نومید نمی مانی، اخگری از آگاهی بر جانت ‌می نشاند و انبوهی از امید و همین این جنس آثار را از گرفتاری به بیماری های شخصی سینمای شبه روشنفکری و متظاهرانه مصون می دارد. 

دیندار دروغ نمی گوید، لاپوشانی نمی کند، کلک نمی زند، چراغی بر می افروزد و نوری می اندازد تا جامعه به چشم خویشتن ببیند پس و پشت ها چه خبر است!

این دوربین تکلیف دارد،احساس مسئولیت می کند، برشی از زخم را نشان می دهد تا فریادش را بزند. طبیعی است که گاهی عصبانی است و گاهی مهربان. با تمام روح و جانش پای کار آمده است. برای همین محافظه کار و مصلحت اندیش نیست.

از مستند"قهرمان من کو" تا "مهار اژدها"، روایت‌ خرمشهر و مستند "از آزادی تا آبادی" و در "سیل بند"؛ در تمامی فیلم هایش روایت رنج و داغ و درد جامعه است. این شور که در سر است ما را/ وقتی برود که سر نباشد!