مَنْ اَتاهُ اَخُوهُ الْمُؤْمِنُ فِی حاجَةٍ فَاِنَّما هِیَ رَحْمَةٌ مِنَ اللّهِ ساقَهَا اللّهُ فَاِنْ فَعَلَ ذلِکَ فَقَدْ وَصَلَهُ بِوِلایَتِنا وَ هِیَ مَوْصُولَةٌ بِوِلایَةِ اللّهِ عَزَّوَجَلِّ.

وقتی برادر مؤمنی نیاز خود را به مؤمنی عرضه می کند، این عرض،  نعمتی است از خداوند که بسوی او فرستاده شده است؛ پس اگر مؤمن نیاز او را بر طرف نماید، این کار او را به ولایت ما می رساند و او به ولایت خدا متّصل است.

بحارالأنوار، جلد ۷۴، ص ۳۱۳