تا به این ترتیب نفسی تازه کنیم و از استرسی که خبرها به جان ما می‌اندازند دوری کنیم. این هجوم بی‌امان خبرهای ناگوار تأثیری بجز ناآرامی روی روح و روان ما ندارند، دست‌کم اگر به‌صورت فردی بخواهیم با خبرها روبه‌رو شویم، این هجوم دیوانه‌وار ما را به سمت بحران روحی و روانی سوق می‌دهد و به بی‌تابی ما دامن می‌زند. از آن‌جایی که ذهن انسانی ما می‌تواند بسرعت خود را با شرایط تطبیق دهد، ما در چنگ خبرها گرفتار می‌شویم و خبرهایی از این دست را بیشتر می‌بینیم. سازمان اورژانس کشور اعلام کرد: «طی ۱۱۷ روز گذشته در ۳۱ استان کشور حدود ۱۸۶ نفر بر اثر مسمومیت با گاز co جان خود را از دست داده‌اند.» پیروز حناچی، شهردار تهران روز گذشته خبر داد: «وضعیت ۸۲۷ مدرسه شهر تهران از نظر ایمنی در شرایط قرمز قرار دارد.» به‌عبارت دیگر تمام خانواده‌هایی که فرزندانشان به این مدارس می‌روند - بدون اینکه ما بدانیم کدام مدارس هستند- در این نگرانی به سر می‌برند که فرزندانشان را به جایی ناامن رهسپار کرده‌اند. خبرها به جای آنکه امنیت ما را تضمین کنند، ما را به سمت ناامنی سوق می‌دهند.
اما روی دیگری برای این سکه وجود دارد؛ در شرایطی که به‌نظر می‌رسد خبرها به‌جان ما چنگ انداخته‌اند و دست از سرمان برنمی‌دارند و مدام به احساس ناامنی‌مان دامن می‌زنند، در حقیقت این ما هستیم که برای رسیدن به لحظه‌ای آرامش‌بخش، به دامن خبرها چنگ می‌اندازیم. امیدواری‌مان این‌ است که ما را به‌سمت یک خبر خوشایند ببرند و احساس امنیتی را برایمان بسازند که از منجلاب ذهنی‌مان بیرون بیاییم. شاید نفسی تازه کنیم و از میان این خبرهای ناخوش، ولو یک خبر ما را نجات دهد. یک نفر حرفی بزند، یک نفر علامتی از انسانیت نشان دهد و خبرها به جای مرگ و نیستی، ما را به سمت آینده‌ای بهتر ببرند.
به این ترتیب است که ما از آن سؤال اولیه، یک قدم به سوی بهبود اوضاع برمی‌داریم. فقط کافیست از خودمان بپرسیم؛ ما از جان خبرها چه می‌خواهیم؟ می‌خواهیم که آینده‌ای بهتر برایمان ترسیم کنند و می‌خواهیم که یک نفر، از راهکارهای برون‌رفت از این اوضاع ناگوار با ما صحبت کند. هرچند که کم پیش می‌آید کسی شرایط بحران را در کشور ما پیش‌بینی کند و برای آن آیین‌نامه و دستورالعمل تعیین کند، اما هر از گاهی و حتی پس از یک دیرکرد قابل توجه، می‌توان به نشانه‌هایی از این دست رسید. می‌توان باور کرد راهکارهایی وجود دارد. برای ما که رصد کردن خبرها یکی از وظایف روزانه‌‌مان به حساب می‌آید، دیدن این خبر که روز گذشته مدیر کل سلامت شهرداری تهران در میان صحبت‌هایش به زبان آورد، اندکی امیدبخش بود. قرار است 95 خانه سلامت در شهر تهران به شهروندانی که «فشار روانی و سوگ عمیقی را تجربه می‌کنند که توأم با خشم و نگرانی است»، کمک‌هایی ارائه دهند و آن‌طور که زینب نصیری خبر می‌دهد: «خانه‌های سلامت منتخب مناطق ۲۲گانه به‌مدت ۱۰ روز خدمات رایگان مشاوره، روانشناختی و حمایت‌های اجتماعی- روانی با رویکرد مداخله در بحران ارائه می‌دهند.» باشد که در روزگار بحرانی ما، گامی جهت امنیت روانی شهروندان برداشته شود و خبرها آن روی سکه‌شان را هم نشان دهند.‌‌