آریا رهنورد
تا همین چند هفته قبل، علیرضا بیرانوند باور داشت که هیچ‌کدام از گلرهای حاضر در لیگ، نمی‌توانند او را در تیم ملی به نیمکت بدوزند اما مدتی کوتاه پس از آن مصاحبه، بیرو در تیم باشگاهی‌اش نیمکت‌نشین شده است. او از زمان پیوستن به پرسپولیس، همیشه یک سنگربان ثابت برای این تیم بوده و به ندرت دیدارهای سرخپوشان را از دست داده اما به نظر می‌رسد دوره جدیدی در باشگاه برای این بازیکن آغاز شده است. گلر دوم سرخپوشان، این روزها ترکیب اصلی تیم را رها نمی‌کند. عجیب نیست که لقب او مثل یک ساعت سوئیسی است. چراکه او همیشه کارش را درست و بی‌نقص انجام می‌دهد.
پنج بازی، پنج پیروزی و پنج کلین‌شیت. آمار بوژیدار رادوشوویچ در این فصل خارق‌العاده به نظر می‌رسد. او این فصل در هیچ‌کدام از تجربه‌های بازی برای سرخپوشان، گلی دریافت نکرده و همیشه به عنوان یکی از اعضای تیم «برنده» از زمین خارج شده است. مرد کروات پرسپولیس در اولین جدال تیمش در لیگ نوزدهم، روی خط دروازه ایستاد و مقابل پارس جنوبی، دروازه‌اش را بسته نگه داشت. دو هفته بعد، او دوباره روبه‌روی نفت آبادان فیکس شد و باز هم ارزش‌هایش را ثابت کرد. این بار هم پرسپولیسی‌ها توانستند حریف را با یک گل از پیش رو بردارند و پیروزی را جشن بگیرند. پس از چند هفته باقی ماندن روی نیمکت، رادو در جدال هفته سیزدهم با ذوب‌آهن نیز مرد اول دروازه پرسپولیس شد و باز هم بدون گل خورده، به کارش پایان داد. او در دو هفته گذشته نیز، دو حضور ثابت را روبه‌روی سایپا و پارس جنوبی تجربه کرده و باز هم توانسته روند کلین‌شیت‌هایش را حفظ کند. او تنها گلر این فصل لیگ برتر به شمار می‌رود که با وجود به میدان رفتن در «یک سوم» دیدارهای تیمش، توانسته رکورد «صددرصد» کلین‌شیت را رقم بزند. رادو شاید یک الگوی فوق‌العاده برای بسیاری از فوتبالیست‌ها تلقی شود. بازیکنی که مدت‌ها نیمکت‌نشینی را تجربه کرد و طبیعتا از آن وضعیت ناراضی بود اما هرگز نارضایتی‌اش را با رسانه‌ها در میان نگذاشت و اجازه نداد هیچ‌کس متوجه این وضعیت شود. رادو به سختی تمرین کرد و در اوج آمادگی باقی ماند تا بالاخره زمان درخشیدنش در ترکیب تیم از راه برسد. به نظر می‌رسد بوژیدار در حال سپری کردن بهترین فصلش در ترکیب قرمزهاست. بازیکنی که حتی بیرو را به نیمکت گره زده است.
قبل از بوژیدار، الکساندر لوبانوف آخرین سنگربان خارجی تاریخ باشگاه پرسپولیس به شمار می‌رفت. بازیکنی که هرگز نتوانست با فضای فوتبال ایران تطبیق پیدا کند. لوبانوف در حالی که به شکل واضحی اضافه وزن داشت راهی پرسپولیس شد و هیچ‌وقت فرم درخشانی از خودش در این تیم نشان نداد. در فصلی که پرسپولیسی‌ها به شدت از ضعف فنی سوشا مکانی روی خط دروازه لطمه خورده بودند، انتظار می‌رفت خرید گلر ازبکستانی راه حل مناسبی برای قهرمانی این تیم باشد اما لوبانوف نیز سوشای دیگری برای پرسپولیس بود. در نهایت در پایان همان فصل، تیم برانکو قهرمانی را به خاطر «تفاضل‌گل» به استقلال خوزستان تقدیم کرد. لوبانوف یکی از عوامل تفاضل گل ناامیدکننده این تیم در لیگ به شمار می‌رفت و خرید او، چیزی به جز یک اشتباه بزرگ نبود. پیش از لوبانوف اما پرسپولیسی‌ها یک گلر خارجی بسیار محبوب داشتند. نیلسون کوریا در دوران نه‌چندان طولانی حضورش در جمع سرخپوشان، به چهره مورد علاقه هواداران پرسپولیس تبدیل شد. او رفلکس‌های بدنی ایده‌آلی داشت اما در چند بازی حساس، گل‌های بدی دریافت کرد. نیلسون آماری استثنایی در دربی‌های پایتخت داشت اما در فینال جام حذفی با یحیی گل‌محمدی روبه‌روی سپاهان، گل‌های بسیار بدی خورد و در هفته‌های آخر لیگ سیزدهم با علی دایی، با اشتباه فاجعه‌بار برابر راه‌آهن صدر جدول را از تیمش گرفت. سرانجام این حمید درخشان بود که تصمیم گرفت این گلر را در فهرست مازاد تیمش قرار بدهد. آسمیر آودووکیچ یکی دیگر از دروازه‌بانان خارجی مطرح قرمزها بود که البته تنها برای لیگ قهرمانان آسیا به خدمت گرفته شد و در این تورنمنت عملکرد خوبی داشت اما باشگاه در نهایت قراردادش را تمدید نکرد. به جز این نفرات، سرخ‌ها تنها دو گلر خارجی دیگر داشته‌اند. ژان نیکولوفسکی که حتی یک مسابقه نیز برای تیمش انجام نداد و بدون ایستادن درون چارچوب از پرسپولیس جدا شد و البته «ساشا ایلیچ» که متخصص خوردن گل‌های تماشایی بود. از ساشا به عنوان یکی از بدشانس‌ترین گلرهای تاریخ قرمزها نام برده می‌شود.
بوژیدار از زمان امضای اولین قرارداد با پرسپولیس، همیشه مورد انتقاد گروهی از پیشکسوتان باشگاه بوده است. او اما به مرور زمان ارزش‌هایش را نشان داده و حالا جدی‌ترین منتقدانش را نیز نرم کرده است. رادو البته با توجه به وضعیت فعلی دلار، گلر ارزان‌قیمتی به شمار نمی‌رود و قرارداد بستن با او، هزینه زیادی روی دست باشگاه می‌گذارد. به همان نسبت که درخشش بوژیدار در تیم بیشتر شود، حفظ همزمان او و بیرو در پرسپولیس دشوارتر خواهد بود. طبیعتا نه بیرانوند می‌تواند این روند را تحمل کند و نه رادو دیگر علاقه‌ای برای بازگشت به نیمکت دارد. شاید همین پنجره نقل و انتقالات، زمانی برای انتخاب نهایی باشگاه میان این دو سنگربان باشد.