عصر ایران؛ جعفر محمدی* - این روزها چند تیتر و خبر، فراتر از چند تیتر و خبر بودند. شاید از این پس، مطالب اینچنینی را تحت عنوان کلی "خبر و نظر" بنویسم؛ تا قسمت چه باشد:
استراماچونی، تحریم و خداحافظی!
استراماچونی رفت و برای آمدن هم ناز می کند، چون به دلیل تحریم ها، مسؤولان ایرانی نتوانستند پول او را به طور متعارف واریز کنند و کلی مشکل برای سرمربی تیم استقلال ایجاد شد.
این، نمایشی علنی از تحریم ها بود که نشان داد وضعیت، سخت تر از آن است که عموم تصور می کنند. وقتی برای واریز 160 هزار یوروی - که در معاملات جهانی عددی محسوب نمی شود - آن هم برای یک موضوع کاملاً شفاف، این همه مشکل وجود دارد واقعاً باید درک کرد که برای خریدهای کلانی که برای کشور می شود (از غذا و دارو گرفته تا قطعات صنعتی و ...) با چه مصائبی رو به رو هستیم.
بر مسؤولان کشور است که رفع تحریم ها را در اولویت حیاتی کار خود قرار دهند.
مدرسه و آلودگی هوا
اولاً که ممنون بابت تعطیل کردن مدارس؛ باز هم تعطیل کنید. باور کنید آنچه در مدارس به بچه ها یاد داده می شود ارزش آن را ندارد که بچه های مردم در هوای آلوده شهرها بروند و بیایند و ریه هایشان را آلوده کنند. نظام آموزشی ایران ورشکسته است و حق ندارد نفس بچه ها را نیز ورشکسته کند.
ثانیاً همان طور که قبلاً نوشته ام "آلودگی هوا معدلی است از وضعیت کلی کشور" ؛ همان طور که در دولت اول روحانی، آلودگی هوا نسبتاً کمتر بود و آن را نشانه ای از بهبود امور می دانستیم، امروز نیز می گوییم که اگر آلودگی هوا نفس مان را بریده است، محصول سوء مدیریت دولت است، بی هیچ تعارفی.
ثالثاً از نظر من یکی از تعاریف فاجعه این است که چیزهای غیرعادی، برای مردم عادی شود، مانند آلودگی هوا که بسیار عادی شده و مرد
م از پیش می دانند در فصل های سرد سال، باید هوای آلوده تنفس کنند.
«دوتار» ایرانی؛ ثبت جهانی و غربت ملی
هر جای دنیا یک ساز ملی ثبت جهانی می شد، رسانه های رسمی آن را در بوق و کرنا می کردند و با افتخار بدان می پرداختند ولی تلویزیون ایران، حتی از نشان دادن آلات موسیقی خودداری می کند و به لطایف الحیل می کوشد ابزار موسیقی را سانسور و در بهترین حالت، آن را پشت گلدان و آباژور و دکور صحنه پنهان کند.
ثبت دوتار ایرانی، شاید غریبانه ترین ثبت جهانی یک اثر ایرانی در یونسکو باشد. ما هنوز قدر داشته هایمان را نمی دانیم و بیشتر بر نداشته ها متمرکزیم.
عصر شرمساری
"مسوت اوزیل" بازیکن ترکیه ای سابق تیم ملی آلمان و تیم فوتبال آرسنال انگلیس در توئیتی با انتقاد از شکنجه مسلمانان در چین و سکوت جهان اسلام در برابر آن نوشت: "آنچه سال‌ها بعد به یاد می‌آید، سکوت برادران مسلمان است نه شکنجه ظالمان".
از عجایب روزگار کنونی که عصر ارتباطات خوانده می شود، این است که وقتی قدرت های بزرگ تصمیم می گیرند ستمی را مخفی کنند، می توانند، حتی اگر به بزرگی اعزام اجباری میلیون ها مسلمان ایغور به اردوگاه های اجباری باشد!
ما در عصر ارتباطات زندگی نمی کنیم، در عصر شرمساری جمعی بشر هستیم؛ چون قبلاً نمی دیدم ولی اکنون می بینیم و سکوت می کنیم.
بن بست، اصلاحات، اصلاح طلبان 
بله! اصلاحات به بن بست نرسیده است چرا که تنها راه نجات کشور اصلاح امور است اما:
- هزینه های اصلاح امور به شدت بالا رفته است؛ اصلاح کشور در «فقر امید» و «کاهش رقت انگیز سرمایه اعتماد عمومی» بسیار طاقت فرساست.
- هر چند اصلاحات به بن بست نرسیده ولی اصلاح طلبانی که با شعار اصلاحات قدرت را به دست گرفتند و از جمله در مجلس کنونی فراکسیون امید را تشکیل داده اند، قطعاً نه در بن بست که در ورشکستگی سیاسی اند.
________________________________
بیشتر بخوانید:
نظر شما