طرفداری- بازی بزرگ این هفته لیگ جزیره که از آن به عنوان "سوپردربی" یاد می شود در یکشنبه همین هفته به میزبانی لیورپول در مقابل منچسترسیتی برگزار شد. هر دو تیم به طور واضح از جدی ترین مدعیان کسب قهرمانی در لیگ برتر هستند و برنده این مسابقه یکی از دو مدعی را به هدف نهایی نزدیک تر می کرد. تاکتیک های یورگن کلوپ به اندازه کافی خوب بود که موجب پیروزی تیمش در این دیدار بزرگ شود و آن ها توانستند با نتیجه 1-3 منچسترسیتی را در هم بکوبند. این تحلیل تاکتیکی به شما نشان می دهد که قرمز های آنفیلد چگونه توانستند به این پیروزی مهم دست یابند و فاصله بسیار خوبی را با دیگر رقبای خود ایجاد کنند.

ترکیب ها

لیورپول با چینش 3-3-4 به مانند دیگر بازی ها به میدان آمد اما در طول نیمه اول به 2-4-4 سوئیچ می شد و سپس در نیمه دوم به 1-5-4 تغییر کرد.

درحالی که منچستر سیتی در طرفی دیگر با چینش 3-3-4 بر روی کاغذ وارد میدان شد اما چینش اصلی آن ها در زمین 2-4-4 بود که در آن کوین دی بروین مهاجم دوم و در پشت سر آگوئرو بازی می کرد. همچنین سیتی از دو هافبک محوری در وسط زمین یعنی گوندوغان و رودری استفاده می کرد.

تحلیل تاکتیکی

ما در بسیاری از بازی های این فصل دیده ایم که تیم ها در مقابل لیورپول اغلب از سیستم دو مهاجم استفاده می کنند زیرا فولبک های لیورپول به بازی عرض می دهند و در هنگام حملات خیلی بالا بازی می کنند و هنگامی که فولبک ها به سمت جلو می روند، تیم ها اغلب به مانند تصویر زیر سعی می کردند تا توپ را برای دو مهاجم خود ارسال کنند زیرا دو مهاجم در مقابل دو دفاع میانی لیورپول در عقب زمین قرار می گیرند و یک موقعیت ایده ال یک در برابر یک پدید می آید.

منچسترسیتی سعی کرد تا به مانند دیگر تیم ها از این روش استفاده کند بنابراین دو مهاجم خود را آگوئرو و دی بروین انتخاب کرد. از آنجا که بسیاری از تیم ها در ماه های اخیر از این تاکتیک بر علیه لیورپول استفاده کرده اند، بنابراین کلوپ تاکتیک تیمش را در این بازی کمی تغییر داد.

تاکتیک لیورپول در بازی های اخیر این بود که سه مهاجم آن ها در خط حمله کمی به مرکز متمایل می شدند تا خط دفاع حریف فشرده شود و فضا برای اورلپ کردن فولبک ها مهیا شود. در این بازی اوضاع کمی فرق کرد و همانطور که در تصویر بالا نشان داده شده است، تنها یکی از فولبک ها (رابرتسون) به جلو می رفت درحالی که دیگر فولبک (الکساندر آرنولد) در عقب می ماند. در این بازی اندی رابرتسون از سمت چپ به بازی عرض می داد در حالی که هندرسون از هافبک به سمت راست نقل مکان می کرد و از سمت راست به جای دیگر فولبک به بازی عرض می داد. آرنولد در هنگام حمله در عقب زمین می ماند تا بر خلاف بازی های قبلی، آن ها دارای 3 دفاع مستحکم در عقب زمین باشند تا بهتر بتوانند در مقابل حملات حریف دفاع کنند. یکی از دلایل دیگری که آرنولد به جلو نمی رفت، رحیم استرلینگ بود. آرنولد در این بازی بسیار نزدیک به رحیم استرلینگ بازی می کرد و سعی می کرد تا اجازه نفوذ به او را ندهد. تصویر زیر تغییر تاکتیک کلوپ به نسبت بازی های قبلی را نشان می دهد.

تصویر زیر چینش کلی دو تیم در مقابل یکدیگر را نشان می دهد که لیورپول از چینش 3-3-4 استفاده می کرد و سیتی نیز اغلب از چینش 2-4-4 یا 4-2-4 استفاده می کرد. در اینجا نیز می‌بینیم که رابرتسون از سمت چپ نفوذ کرده و هندرسون از خط هافبک به سمت راست رفته تا کار فولبک سمت راست را انجام دهد. از طرفی آرنولد در عقب زمین مانده تا برتری 3 بر 2 را در برابر دو مهاجم حریف ایجاد کند همچنین لیورپول دو هافبک را نیز در میانه میدان بر علیه دو هافبک دیگر سیتی قرار داده است تا از برتری عددی خوبی برخوردار شود.

تصویر زیر میانگین حضور بازیکنان در مناطق زمین را برای هر دو تیم نشان می دهد. در تصویر سمت چپ ما می توانیم مشاهده کنیم که هندرسون در بیشتر اوقات بازی در سمت راست حضور داشته و در تصویر سمت راست نیز می توانیم ببینیم که دی بروین و آگوئرو دو مهاجم سیتی در این بازی بوده اند و دی بروین اصلا در خط میانی حضور نداشته است!

در تصویر زیر می‌بینیم که سه مهاجم لیورپول با قرارگیری در مرکز، خط دفاع سیتی را مجبور به فشرده شدن می کنند. الکساندر آرنولد از کناره ها نفوذ نکرده و همانطور که در بالاتر نیز گفته شد، سعی می کند تا استرلینگ را پوشش دهد. به جای آرنولد، هندرسون از سمت راست نفوذ کرده در از فضایی که در کناره ها به دلیل فشردگی خط دفاع سیتی به وجود آمده استفاده کند.

در دو تصویر زیر نیز حضور هندرسون در سمت راست را مشاهده می کنیم.

در تصویر زیر شکل حمله کردن لیورپول با 5 نفر را مشاهده می کنیم که هندرسون از راست و رابرتسون از سمت چپ سعی در عرض دادن به بازی دارند و آرنولد نیز در عقب زمین جای گیری کرده است تا با تشکیل خط دفاع سه نفره بتواند استحکام خط دفاعی را بیشتر کند.

همانطور که تقریبا همه ما می دانیم، لیورپول تمایل دارد تا از فضاهای کناری به بهترین شکل ممکن استفاده کند و آن ها ارسال های زیادی از جناجین در هر بازی به ثبت می رسانند. طبق آمار هواسکورد، لیورپول در هر بازی به طور میانگین 24 ارسال از جناحین را به ثبت می رساند و در این بازی نیز 2 گل از 3 گل خود را با ارسال از جناحین به ثمر رسانده اند. محمد صلاح و جوردن هندرسون مشکلات زیادی را برای مدافع چپ سیتی، آنجلینو ایجاد کردند. محمد صلاح اغلب به عمق می زد و سعی می کرد تا مدافع چپ سیتی را تا نیمه زمین خودی به دنبال خود بکشاند و فضا را برای فرار هندرسون از سمت راست مهیا سازد. در تصویر زیر، صلاح توانسته تا آنجلینو را تا نیمه زمین خودی به دنبال خود بکشاند. صلاح با مشاهده وینالدوم در میانه میدان، ابتدا توپ را برای او می فرستد و از آن جا که فضا برای فرار هندرسون فراهم شده است، وینالدوم نیز توپ را به هندرسون داده تا با خیالی آسوده بتواند از سمت راست نفوذ کند.

در تصویر زیر مجددا نمونه ای دیگر از این تاکتیک را مشاهده می کنیم. صلاح به خوبی توانسته آنجلینو را به دنبال خود بکشاند و آرنولد از خط دفاعی با دیدن فرار هندرسون از سمت راست، یک پاس بلند عالی را برای او می فرستد تا این نقشه دوباره تکرار شود.

کوین دی بروین یکی از مهم ترین مهره های سیتی در زمینه ایجاد موقعیت گل است به طوری که با به ثبت رساندن 7 پاس گل برترین بازیکن لیگ از این نظر است و بعد از او اندی رابرتسون با 4 پاس گل در جایگاه دوم قرار دارد. وینگر های منچسترسیتی به طور کامل در کناره ها جایگیری می کنند و سعی می کنند تا فولبک های حریف را به دنبال خود بکشند تا از هاف اسپیس های موجود در فضا های ایجاد شده، دیبروین و داوید سیلوا بتوانند استفاده کنند و به آنجا نفوذ کنند. همچنین منچسترسیتی در اکثر بازی ها با 3 هافبک بازی می کند که داوید سیلوا و دی بروین به حملات اضافه شده و رودری در عقب زمین می مانند و فولبک ها نیز به مرکز زمین انتقال یافته تا جای خالی هافبک ها پر شود. بنابراین سیتی در هنگام مالکیت توپ و حملات از چینش 5-3-2 استفاده می کند که تمامی موارد گفته شده در تصویر زیر آمده است:

اما سیتی در این بازی از چنین رویکردی استفاده نکرد زیرا در بازی های اخیر این دو تیم، درحالی که فولبک ها به مرکز زمین می آمدند، به مانند تصویر بالا فضای پشت سرشان خالی می شد تا لیورپول بتواند با پاس های بلند از عقب زمین برای مانه و صلاح، از این فضای به وجود آمده استفاده کند. بنابراین در این بازی گواردیولا تصمیم گرفت تا از دو هافبک در مرکز میدان استفاده کند و گوندوغان در هنگام مالکیت توپ به حملات اضافه نمی شد. در این چینش جدید، کوین دی بروین سعی در فرار و جایگیری در هاف اسپیس ها داشت درحالی که گوندوغان و رودری در مرکز زمین جایگیری می کردند و همچنین فولبک ها نیز به مرکز زمین نمی آمدند. همانطور که در بالا نیز گفته شد، سیتی در هنگام مالکیت توپ با 5 بازیکن به حمله کردن می پرداخت اما گواردیولا تصمیم گرفت تا در این بازی، یکی از بازیکنان در حمله را کم کند و با 4 بازیکن به حمله کردن بپردازد. اگر سیتی در بازی های قبلی با سیستم 2-3-5 به حمله کردن می پرداخت، با کم کردن یک بازیکن و اضافه کردن آن به عقب زمین سعی در استحکام دفاعی خود در برابر بازی انتقالی لیورپول از کناره ها داشت و اغلب در هنگام مالکیت توپ از چینش 4-2-4 استفاده می کرد. تصویر زیر چینش بازیکنان منچسترسیتی در هنگام مالکیت توپ را نشان می دهد.

در این بازی شاهد عملکردی فوق العاده از وینالدوم و فابینیو بودیم. همانطور که بالاتر نیز گفته شد، وینگر های سیتی سعی می کنند تا فولبک ها را به دنبال خود بکشانند تا فضا برای فرار کوین دی بروین فراهم شود اما در این هنگام، وینالدوم و فابینیو به کمک خط دفاعی خود می آمدند و با مارک کردن دی بروین این تاکتیک سیتی را بی اثر می کردند.

همانطور که در تصویر زیر می بینید، بر خلاف بازی های گذشته سیتی با 4 بازیکن به حمله کردن می پردازد و یک بازیکن برای انجام امور دفاعی در عقب زمین مانده است. در این صحنه، برناردو سیلوا در کنار زمین صاحب توپ است و سعی می کند تا رابرتسون را به سمت خود بکشاند تا فضا برای فرار دی بروین باز شود. اما در این صحنه فابینیو به سرعت به خط دفاعی بازگشته و با پوشش دادن دی بروین به رابرتسون در انجام امور دفاعی کمک می کند.

با توجه به تصویر زیر اگر فابینیو در کنار دی بروین حضور نداشت، برناردو سیلوا با یک پاس دی بروین را صاحب توپ می کرد و این بازیکن نیز با دادن یک پاس کات بک برای آگوئرو و استرلینگ زمینه ساز گلزنی تیمش می شد اما فابینیو در اینجا وظیفه تاکتیکی خود را به بهترین شکل ممکن انجام می دهد و اجازه نفوذ دی بروین به هاف اسپیس پدید آمده را نمی دهد.

مجددا، در صحنه زیر سیتی سعی می کند تا از جایگیری دی بروین در فضای پشت سر فولبک موقعیت سازی کند که این بار وینالدوم به خط دفاعی برگشته و با پوشش دادن دی بروین از موقعیت سازی این هافبک بلژیکی جلوگیری می کند.

به طور کلی به دلیل پوشش داده شدن دی بروین توسط دو هافبک لیورپول یعنی واینالدوم و فابینیو، این هافبک بلژیکی نتوانست موقعیت گلزنی زیادی به مانند بازی های قبلی خلق کند. اما چنین ساختاری یک مزیت را برای منچسترسیتی فراهم می کرد. همانطور که گفته شد منچسترسیتی از 5 بازیکن در هنگام حملات استفاده می کرد و وینگر ها به طور کامل در کناره ها جایگیری می کردند اما در این بازی به دلیل استفاده از 4 بازیکن در خط حمله و کنترل شدن دی بروین و عدم حضور داوید سیلوا برای استفاده از هاف اسپیس ها، رحیم استرلینگ به عنوان وینگر سیتیزن ها مجبور به انتقال به مناطق مرکزی بود و در هنگام داشتن توپ سعی در به مرکز زدن داشت. رحیم استرلینگ در این بازی 7 دوئل در برابر آرنولد داشت که از این 7 دوئل، 5 تای آن به موقعیت گل تبدیل شدند و آرنولد تنها موفق به پیروزی در 2 دوئل شد. از آنجا که رحیم استرلینگ مشکلات زیادی را برای مدافع راست لیورپول ایجاد می کرد و بیشتر بار حملات سیتی از سمت چپ خط حمله بود، یورگن کلوپ در نیمه دوم دست به تغییر چینش و تاکتیک زد و چینش خود را به 1-5-4 تغییر داد تا استحکام دفاعی تیم خود را افزایش دهد همچنین با آوردن گومز به بازی، آرنولد به خط هافبک رفت و حال دو بازیکن مامور مهار رحیم استرلینگ در این بازی شدند.

نتیجه گیری: علی رغم تمامی موارد گفته شده، نقطه تفاوت مهم این بازی که برنده را مشخص کرد، تمام کنندگی بود. لیورپول از موقعیت های خود در این بازی نهایت استفاده را کرد در حالی که در آن طرف میدان منچسترسیتی موقعیت های خود را به سادگی از دست داد. با توجه به این پیروزی، لیورپول توانست با رقیب مستقیمش برای قهرمانی لیگ اختلافی 9 امتیازی ایجاد کند و با توجه به اینکه تمامی بازی های لیورپول با 6 تیم بالای جدول تمام شده و با توجه به بازی های حساسی که منچسترسیتی با منچستریونایتد و لسترسیتی دارد، به نظر می رسد که در صورت عدم لغزش لیورپول در بازی های پیش رو، اختلاف امتیاز دو تیم بیشتر شود تا لیورپول با خیالی آسوده بتواند به طلسم 30 ساله خود پایان بدهد.

منبع: Nouman