به گزارش خبرگزاری فارس از تبریز، دنیای درون ما مانند دنیای بیرونی پر از تضاد است. وظیفه ما به عنوان انسان این است که بین این تضاد‌های درونی تعادل برقرار کرده و انسان‌گونه زندگی کنیم. یکی از این صفت‌ها مهربانی است. مهربانی نقطه اوج انسانیت است.

کانون مهربانی زمان و مکانی است فراتر از زمان و مکان! یعنی جایی که ما بدون کوچک‌ترین چشمداشت نیازی را از نیازمندی برطرف کنیم، بدون اینکه ذره‌ای به خودمان نگاه کنیم. در آن لحظه ما محو در انجام عملی هستیم بدون در نظر داشتن خواسته من و رفع نیاز دیگری و این همان نقطه‌ای است که زنگار سنگدلی مغلوب مهربانی درون ما شده است. پس چه خوب می‌شود اگر زنگار سنگدلی را مغلوب مهربانی‌مان کنیم. مهربانی جوهر هستی و ریشه آفرینش است. خداوند کانون همه محبت‌هاست. در تمامی سوره‌ها به جز سوره توبه دو صفت بخشندگی و مهربانی مدام تکرار شده‌اند. در کتاب آسمانی‌مان نیز به دفعات صفت مهربان‌ترین مهربانان درباره پروردگار متعال آورده شده است. این ویژگی زبان مشترک ملت‌هاست. نیازی نیست اهل کشور خاصی باشیم یا تسلط به زبان بین‌المللی داشته باشیم.

مهربانی جاری است، مثل رود

ما همواره در هر شرایطی مهربانی حاصل از گرفتن دستان نیازمند را درک می‌کنیم. روح ما لبخند مهربان و نگاه پرمهر را درک کرده و می‌شناسد. می‌شناسد، چون مأنوس با وجود خودمان است. این صفتی است که پروردگار در نهاد هر انسان به ودیعه گذاشته‌اند.

سرچشمه این ویژگی خود پروردگار رحیم است و هر یک از ما انسان‌ها شاخه‌ای هستیم برای به بار نشستن این خصلت در اطراف‌مان. یکی از ویژگی‌های این صفت این است که باید همواره جریان داشته باشد. گویی در غیر این صورت ماهیتش دگرگون می‌شود. مهربانی نوعی زیبایی است که نیاز به جاری شدن دارد. درست مثل جریان آبی که با عبور، مناطق اطرافش را حاصلخیز می‌کند. آبی که راکد باشد به گنداب تبدیل می‌شود. مهربانی هم بر همین روال است.

مهربانی هنوز در خطه آذربایجان زنده است

به نظر می‌آید این روزها با توجه به شرایط اجتماعی و اقتصادی کشورمان، آن دیوار مهربانی که روزگاری در آن پوشاک و گاهی نیز مواد غذایی کسانی را تامین می‌کرد که از همه دنیا جز کارتونی که شب‌ها روی آن می‌خوابیدند چیز دیگری نداشتند، روز به روز این دیوار کم کم کوتاه‌تر شده و سرانجام به خاطره‌ها می‌پیوندد!

به عبارت دیگر در این ایام دشوار روزگار، دیگر کمتر افرادی را می‌توان مشاهده کرد که اثری از دیواری که خشت خشت آن از جنس عشق و مهربانی بود، برای نیازمندان و محرمان جامعه چیزی به یادگار بگذارد اما با این حال مهربانی هنوز که هنوز در میان مردمانی که شاید هر روز بی‌تفاوت از کنار آنها عبور می‌کنند، زنده است.

انسان‌هایی که به خاطر داشتن توان مالی مناسب در ایام و مناسبت‌های مختلف سال از جمله ایام ماه مبارک رمضان، توان دیدن شرمندگی را در چشمان همنوع خود ندارند،؛ کسانی که برای نشاندن لبخند بر چهره خجل و رنگ پریده انسان‌هایی که به دلیل توان ضعیف مالی همیشه صورتشان را با سیلی سرخ نگه می‌دارند.

با این مقدمه می‌خواهیم به برخی کارهای شایسته، خداپسندانه و اقدام انسان دوستانه انسان‌هایی بپردازیم که با پیروری و الگو گرفتن از آموزه‌های دینی و به ویژه با الهام گرفتن از سیره اخلاقی و سبک زندگی ائمه اطهار(ع)، در مسیر درست الهی گام برمی‌دارند و مهربانی‌های خویش را در قالب طرح‌های مختلف در ایام ماه مبارک رمضان به همنوعان خود هدیه می‌کنند.

در این میان 15 ماه مبارک رمضان و روز ولادت امام حسن مجتبی(ع) که در تقویم رسمی کشورمان به نام روز اکرام نامگذاری شده، برخی افراد این روز را بهانه قرار می‌دهند تا اینکه بخشی از اموال و دارای خویش را به نیازمندان اهدا کنند.

در واقع امام حسن مجتبی(ع)، همچون سایر ائمه معصومین علیهم السلام با بخشش چندین بار اموال و ثروت خویش به نیازمندان، ایتام و فقرا؛ در بین امامام معصوم به عنوان الگویی از کرامت و بخشندگی معروف هستند.

به همین دلیل، روز ولادت امام حسن مجتبی(ع)، بهانه خوبی شده تا اینکه اقشار مختلف ملت ایران و در راس آنها  آذربایجانی‌ها با الهام از مقتدای خود که الگویی از کرامت و بخشندگی است، دست نیاز ایتام و نیازمندان را گرفته و در حد وسع و توان خود به کمک فقرا بشتابند.

نکته مهم‌تر اینکه همچنین در ایام ماه مبارک رمضان همزمان با سراسر کشورمان در استان آذربایجان‌شرقی و به خصوص در شهر تبریز؛ طرح‌ها و برنامه‌های مختلفی برای کمک به ایتام، نیازمندان، دردمندان و مستمندان به اجرا درمی‌آید که از جمله این برنامه‌ها می‌توان به اجرای طرح محسنین، اکرام ایتام، جشن گلریزان، اطعام و افطار نیازمندان، ایجاد بازارچه خیریه در ماه رمضان، مفتاح الجنه، توزیع کیسه‌های سبد غذایی در قالب طرح همیان «مولا» بین نیازمندان، ارائه سفره‌های افطاری در مساجد و ... اشاره کرد که در راستای کسب رضای الهی، عمل به سیره نبوی و احیای فرهنگ دستگیری و کمک به نیازمندان صورت می‌گیرد.

افزون بر آنچه گفته شد، اجرای طرح‌های« کوثر»، «شفا» و «رضوان» از دیگر مراسم معنوی و به یادماندی زیبای حرکت انسان‌دوستانه و دوست‌داشتنی اقشار مختلف شهروندان این خطه برای افراد نیازمند و محروم جامعه است که در طول ایام ضیافت الهی برگزار می‌شود.

بر همین اساس نیز در طرح کوثر مردم و حامیان به منظور اجرای سنت حسنه ازدواج، با مساعدت‎های نقدی و یا تهیه جهیزیه‌ به دختران دم‌بخت افراد نیازمند کمک می‎‌نند و در طرح شفا نیز مساعدت‌‎های خود را به صورت مستقیم به نیازمندان بیمار پرداخت می‌نمایند، اجرای طرح رضوان هم به منظور تامین مسکن برای خانواده‎های نیازمند فاقد مسکن صورت می‌گیرد.

اینجا همه بخشنده هستند، حتی نیازمندان ...

البته این نکته را نیز نباید از نظر دور داشت و آن اینکه، آذربایجانی‌ها و به خصوص شهروندان شهر تبریز از گذشته تا به امروز در برگزاری برنامه و آیین‌های امور خیریه و معنوی پیشتاز سایر استان‌ها بوده و هستند، به طوریکه در طول سالیان متمادی مردمان این خطه به پاس خدمات ارزنده در برگزاری آیین‌های امور خیرخواهانه و انسان‌دوستانه و به ویژه ارادت بی‌شائبه مردم این دیار به اهل بیت (ع)؛ شهر تبریز، به عنوان نخستین پایتخت تشیع در جهان اسلام به ثبت میراث معنوی رسیده و به همین نام در منطقه و جهان شناخته می‌شوند.

همان طور که گفته شد، حال آنچه در این زمینه اهمیت دارد اینکه، مردم آذربایجان و به ویژه تبریزی‌ها در طول تاریخ کشورمان نشان دادند که همیشه و در همه حال در امور مختلف و به خصوص در انجام کارهای عام‌المنفعه، خیر و کمک به نیازمندان و محرومان جامعه همواره پیشگام و پیشتاز بوده‌اند و در واقع این قابلیت و ظرفیت در بین آنان است که اگر بخواهند کاری را انجام دهند با پشتکار، همت، غیرت و سختگیری خاص تا آخر خط می‌روند که نمود بارز آن همان لقب‌های چون « شهر بدون گدا » است.

در هر صورت رمضان ماه، جشن بندگی، ماه مهمانی خدا، ماه ذکر و تسبیح، ماه آمرزش و رحمت، ماه ضیافت عشق، ماه مهربانی و مهرورزی، ماه از اسارت خویش درآمدن، ماه کمک به مستمندان، ماه شهادت، ماه قدر و تقدیر، ماه دعا و مناجات عبد با معبود، ماهی برای بخشش و در نهایت فصلی برای آغاز دیگر است.

پس بیاید، همگان از این فرصت‌های نورانی، معنوی و زیبای ماه رمضان به بهترین شکل برای عاقبت به خیری همدیگر استفاده کنیم.

مهربانی، بدون چشمداشت

وقتی مهربانی خود را به اطرافیان عرضه می‌کنیم این عمل باید بدون چشمداشت و با محبت صرف باشد. دقیقا‌ً مانند جریان آبی که مثال زدیم. آب یکنواخت از مسیر عبور می‌کند و هر چه که سر راهش قرار دارد سیراب می‌کند. ماهیت آب روان این است.

مهربانی نیز دارای چنین خصلتی است. ماهیت مهر اصیل این گونه است که از درون لبریز و به اطراف سرایت می‌کند. هم باعث خشنودی صاحب خود و هم باعث نشاط و آرامش دیگران می‌شود.

در نگاهی عمیق‌تر مهربانی فراتر از حس نوع‌دوستی و یاری به نیازمندان است. برای مهربان بودن نیازی به انجام فعالیت‌هایی که در حد توان نیست نداریم، تنها کافی است کمی بیشتر با دنیای درون‌مان ارتباط داشته باشیم و بیابیم آنچه را که آشکارا در دل داریم. با خود مهربان باشیم. 

به خاطر بسپاریم اگر صفتی به شکوه مهربانی در وجود همگی ما هست وظیفه داریم با هدیه کردن آن به دنیای اطراف به خوبی از این سرمایه مراقبت کنیم.

انتهای پیام/ 60023/ر