داستان فیلترینگ در کشور ما، یکی از داستان‌های آشناست به صورتی که پیه آن علاوه بر کاربران اینترنت، خصوصا به تن کاربران شبکه‌های اجتماعی مالیده شده است. این واژه یا بهتر بگوییم این عمل، از سال گذشته به صورت جدی‌تر زمانی به بخشی از دغدغه کاربران شبکه‌های اجتماعی بخصوص کاربران تلگرام تبدیل شد که دهم اردیبهشت97 براساس یک حکم قضایی به همه اپراتورهای موبایل و ارائه‌دهندگان خدمات اینترنتی و خصوصا نهادهای دولتی یا اداری ابلاغ شد که از این شبکه بهره نگیرند. البته این حکم قضایی آنگونه که اعلام شد به دلیل رخدادهای دی ماه 96، انجام شد. این در حالی است که پیش از این نیز، ابزار فیلترینگ از سوی قوه قضاییه به کار گرفته شد. ضمن آنکه هم‌اکنون در کشور ما «توئیتر» و «فیسبوک» فیلتر هستند ولی «اینستاگرام» هنوز فیلتر نشده است، گرچه بارها و بارها زمزمه فیلتر این شبکه اجتماعی هم شنیده شد. اما اتفاقی که روز سه‌شنبه افتاد و اینستاگرام حساب کاربری سردار «قاسم سلیمانی» را بست، در ایران با واکنش‌های زیادی روبه‌رو شد، اتفاقا سخت‌ترین واکنش‌ها را اصول‌گراها از خود نشان دادند و این عمل اینستاگرام را تقبیح کردند.
واقعیت این است که سانسور نامبارک‌ترین رفتاری است که دنیای رسانه و اصل جریان آزاد اطلاعات آن را برنمی‌تابد. بستن حساب کاربری یک شخصیت نظامی در ایران، در حقیقت اجازه ندادن به بیان سخن و نظر یا دیدگاه او در فضای مجازی است. او مثل هر شهروند ایرانی و دیگر کاربران در سراسر دنیا یقینا باید از این حق استفاده کند، اما این‎که اینستاگرام برخی اشخاص یا افراد را به دلیل تحریم‌های آمریکا از سامانه خود حذف می‌کند، شاید از نگاه مدیران این شبکه توجیهی داشته باشد، ولی عمل فیلترینگ از سوی حرفه رسانه پذیرفتنی نیست. حال این عمل- فیلترینگ- در ایران با دو قرائت خوانده می‌شود و دو نگاه بر آن مترتب است: نگاه سیاه و نگاه سفید. وقتی سال گذشته بسیاری از کاربران شبکه‌های اجتماعی و روزنامه‌نگاران از انجام فیلترینگ اعتراض کردند و حتی دکتر روحانی هم اعلام کرد که این عمل از سوی دولت انجام نشده است، برخی به دفاع از فیلترینگ، آن را کاری پسندیده یا به اصطلاح سفید می‌دانستند، اما امروز که یک شبکه اجتماعی، حساب کاربری فقط یک نفر را مسدود می‌کند، این عمل را سیاه و ناقض حقوق افراد می‌دانند. نمی‌شود چون عملی را ما انجام می‌دهیم خوب بدانیم، اما اگر عمل مشابه ما را دیگری انجام دهد، بد تلقی کنیم. این پارادوکس‎ زمانی خود را بیشتر نشان می‌دهد که بخواهیم کار خود را با دلایلی که فقط خودمان می‌پسندیم توجیه کنیم.
خوب است کسانی که مدام بر طبل فیلترینگ و پارازیت می‌کوبند، متوجه قبح آن شوند و خود را به جای کسانی بگذارند که به دلایل فراوان مخالف عمل آنها هستند. نمی‌شود در جایی فیلترینگ را مفید دانست و در جای دیگر مضر. البته شکی نیست هیچ کس موافق آزادی عمل سایت‌ها یا شبکه‌های ضد اجتماعی و ضد اخلاقی نیست، اما نمی‌توان همه را با این چوب راند و شبکه‌هایی را که مردم با آن حتی دست به کسب و کار می‌زنند به صرف آنکه یک فرد یا یک گروه آن را نمی‌پسندد فیلتر کرد.