طرفداری - مانوئل پیگرینی سرمربی باشگاه وست هم در مصاحبه با جک پیت بروک از Independent مصاحبه مفصلی در خصوص نحوه ورودش به فوتبال اروپا و مسائل فوتبالی کرده است، که مشروح آن را در ادامه ملاحظه می کنید.

زمانی که وارد ویارئال شدم و انتظاراتم از باشگاه را بیان کردم، هیچکس آن را باور نمی کرد. اما زمانی که کار را شروع کردیم و بازیکنان با ایمان کامل کارشان را انجام دادند، دستاوردهای زیادی داشتیم، از جمله حضور در مرحله نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا و مقام دومی و سومی در اسپانیا. شما برای اینکه این ذهنیت را حفظ کنید، باید کارتان را گام به گام انجام دهید.

و برای پیگرینی موفقیت در ویارئال یک درس واقعی بود، که از اهمیت فراوانی برای رییس باشگاه برخوردار بود. فرناندو روج مالک میلیاردر ویارئال شخصی بود که کار خوب پیگرینی را با سن لورنزو و ریورپلاته در فوتبال آرژانتین دیده بود و او را در سال 2004 به فوتبال اسپانیا آورده بود. او پیش از این چند بازیکن بزرگ از فوتبال آمریکای جنوبی از جمله ریکلمه، مارکوس سنا، مارتین پالرمو و رودولفو آروبارنا جذب کرده بود و سپس یک مربی بزرگ به آن ها اضافه کرد. پیگرینی افزود:

برای من، ویارئال نمونه ای از چگونگی مدیریت یک باشگاه توسط مالک باشگاه است. به عنوان مالک باشگاه در ابتدا باید یک سبک فوتبالی انتخاب کنید. پس از آن شما باید در جستجوی مربیانی که مناسب برای بازیکنان جوانی که در تیمتان حضور دارند و با همان سبکی که در نظر دارید، باشید. آن ها کارم را در آمریکای جنوبی پیگیری می کردند و برای جذبم آمده بودند. این دلیلی است که چرا در این باشگاه خوشحال بودم. ذهنیت رییس از یک تیم بزرگ است، که باعث می شود کار در اینجا آسان شود. او همیشه آنچه را که مربی می گفت، از جمله راه هایی که برای بازیکن سازی و سبک بازی تیم وجود داشت، را می پذیرفت. این دلیلی است که چرا وی، تو را انتخاب کرده است، چون می دانست که چه کارهایی انجام می دهی. شما نمی توانید در باشگاهی کار کنید که در آن واحد در پی مربیانی با ویژگی های مختلف باشند. مثلا یک مربی در پی ضدحمله باشد، دیگری پرسینگ را بخواهد و مربی دیگر علاقه ای به بازیکنان جوان نداشته باشد. شما باید یک خط مشی برای باشگاهتان داشته باشید.

اما چرا پیگرینی به وست هم پیوست؟ باشگاهی که برای سال ها خط مشی متفاوتی داشته است و از سم آلاردایس به اسلاون بیلیچ تا دیوید مویس و پیگرینی. زمانی که از پیگرینی پرسیده شد که آیا دیوید سولیوان (مالک وست هم) می تواند یک فرناندو روج انگلیسی باشد، پیگرینی در خصوص رابطه بین خود و وی سخن گفت:

نه من فکر نمی کنم که آن ها (سولیوان و روج) دقیقاً یکسان باشند. آن ها شخصیت های متفاوتی دارند. اما از زمانی که در اینجا با سولیوان شروع به کار کرده ام، هیچ مشکلی نداشته ام. قبل از امضای قرارداد، برای مدتی طولانی با وی صحبت کردم و سولیوان در خصوص انتظاراتی که از من برای انجام دادن در این باشگاه دارد، سخن گفت. یکی از چیزهایی که می خواست این بود که به عنوان یک باشگاه رشد کنیم. او می خواست از کار با بازیکنان و کادرفنی کمی دوری کند و به همین دلیل در خصوص مدیر ورزشی پرسید. (ماریو هوسیوس دوست قدیمی مانوئل پیگرینی در ژوئن گذشته به این سمت برگزیده شد) من در خصوص نحوه ای که دوست دارم کار کنم صحبت کردم و او موافقت کرد. ما هیچ مشکلی با یکدیگر نخواهیم داشت.

اما آیا پیگرینی همچنان انقدر انرژی دارد که موجب پیشرفت باشگاه شود. این امر نیازی به مربی با سنی 20 سال کمتر از پیگرینی نداشت؟ اما در حقیقت این مربی سختکوش بابت تمامی کارهایی که در طول زندگی حرفه ای اش انجام داده اینجاست. شاید برای پیگرینی تبدیل شدن به یک مهندس محترم و ثروتمند کار ساده تری می بود، اما او تصمیم گرفت کارش را به عنوان یک مربی حرفه ای دنبال کند.

شما باید همواره خودتان را آماده کنید. برای من یکی از مهمترین چیزها در زندگی ام این بود که تصمیم گرفتم کارم را به عنوان یک مهندس خاتمه دهم و 100 درصد زمانم را وقف مربیگری کنم. همچنین سعی کردم به یادگیری چیزهای مختلف ادامه دهم. از بازیکنان، مالکین و هر شخصی که باعث می شود که شما به عنوان یک شخص، به اوج آمادگی برسید.

پیگرینی شخصی بوده که همواره در پی مطالعه بوده و زبان انگلیسی را با خواندن کتاب های انید بلایتون (از نویسندگان محبوب ادبیات کودک و نوجوان اهل انگلستان) آموخت. زمانیکه در 32 سالگی به مربیگری روی آورد برای یادگیری بیشتر راهی اروپا شد، از جمله زمانی که در کاورچانوی ایتالیا و مدرسه عالی FA در لیلشال سپری کرد.

بعد از اینکه مهندس شدم، مربیگری را شروع کردم و برای یادگیری بیشتر راهی انگلیس، ایتالیا و فرانسه شدم.

بعد از اینکه خود را به عنوان مربی یونیورسیداد کاتولیکای شیلی اثبات کرد و قهرمانی در کوپا اینترآمریکانا در سال 1993 و جام حذفی شیلی در سال 1995 را کسب کرد، راهی اکوادور شد و به همراه ال دی یو کیتو در سال 1999 قهرمان سری آ اکوادور شد.

اولین تجربه خارج از کشورم در اکوادور بود. این یک گزینه خوب برایم بود. برای دانستن اینکه شما چگونه می توانید سبک مربیگری و شخصیت خود به عنوان یک فرد تنها خارج از خانه را پیشرفت دهید، بسیار خوب بود و به هیچ وجه کار ساده ای نبود.

سپس راهی آرژانتین و باشگاه سن لورنزو شد و در سال 2001 قهرمانی در لیگ برتر آرژانتین (کلاسورا) را جشن گرفت و با کسب 47 امتیاز از 19 مسابقه رکورد جدیدی در زمینه کسب امتیاز زد. قهرمانی در کوپا مرکوسور در همان سال به اولین جام بین المللی سن لورنزو بدل شد. مقصد بعدی ریورپلاته بود و در سال 2003 قهرمانی در لیگ برتر آرژانتین (کلاسورا) را جشن گرفت و سال بعد نایب قهرمان کوپا سودآمریکانا شد. اما وی همیشه با خاطراتی خوش از فوتبال آرژانتین مواجه نبود. در اکتبر 2002 پس از شکست خانگی مقابل بوکا جونیورز، طعم خشونت هواداران را چشید، جاییکه هواداران ریورپلاته در کنفرانس مطبوعاتی پیگرینی به وی حمله کردند.

در ابتدا سه سال موفق در آرژانتین داشتم. من در خصوص زمان حضورم در ریورپلاته اصلا پیشیمان نیستم. در ریورپلاته موفق به کسب عنوان قهرمانی شدیم، اما دیدار مقابل بوکا جونیورز را واگذار کردیم و اگر مسابقه ای همچون دیدار مقابل بوکا را واگذار کنید، باید منتظر واکنش ها باشید، زیرا شما موجب شدید که چنین واکنش هایی رخ دهد. تنها باید این مسئله را مدیریت کنید.

مربیان دیگری همچون مارچلو بیلسا اکنون در چمپیونشیپ به همراه لیدز یونایتد مشغول به کار هستند. پیگرینی به مدت 20 سال به خوبی بیلسا را می شناسد، از زمانی که بیلسا مربی تیم ملی آرژانتین بود و تعدادی از بازیکنان خوب آرژانتین در دو تیم تحت هدایت پیگرینی یعنی سن لورنزو و ریورپلاته بودند. او احترام فراوانی برای بیلسا قائل است و می گوید که این مربی شایسته کسب عناوین بیشتری بوده است. پیگرینی به ویژه به دلیل هدایت شیلی توسط بیلسا به جام جهانی 2010 تحت تاثیر قرار گرفته است. 

او مربی است که همیشه به باشگاه ها سبک جدیدی تزریق می کرد. بیلسا شخصیت دیگری به بازیکنان شیلی داد. ممکن است که او هیچ عنوانی به همراه شیلی کسب نکرده باشد، اما بازی مقابل شیلی بسیار سخت بود. او در کارش موفق بود، زیرا به عنوان یک تیم بزرگ بازی می کرد. همانطور که در خصوص وست هم و کاری که باید در آنجا انجام دهم به شما گفتم، ما باید با ذهنیت یک تیم بزرگ بازی کنیم، او عملکرد درخشانی در شیلی داشت چرا که شیلی به عنوان تیمی بزرگ در آن سال ها بازی می کرد.

اما آیا پیگرینی از بازیکنان موردنیازش برای تغییر وست هم برخوردار است؟ پیگرینی لیستی از بازیکنان موردعلاقه اش که با آن ها کار کرده دارد و البته لیستی از نویسندگان مورد علاقه اش در آمریکای جنوبی دارد. گابریل گارسیا مارکز، خولیو کورتاسار، پائولو نرودا و ایزابل آلنده. کسانی که پیگرینی به خواندن کتاب هایشان عادت دارد و هر شب یک ساعت را برای مطالعه کتاب هایشان وقت می گذارد.

آسان است که بگویم رونالدو (بازیکن برجسته تحت نظر پیگرینی)، زیرا او بهترین بازیکن جهان است. اما بازیکنان بی شمار دیگری نیز هستند: رود فن نیستلروی، مارکوس سنا، سرخیو آگوئرو، داوید سیلوا، یحیی توره، خوان رومن ریکلمه، دیگو فورلان. من نمی توانم فقط یک نام بگویم.

اما به وضوح بازیکنان مورد علاقه پیگرینی، بازیکنان خلاق و بازیساز هستند، مردانی که توپ را حفظ می کنند و به صورت هنرمندانه در زمین فوتبال توپ را به گردش در می آورند. بازیکنی همچون داوید سیلوا که در فصل 2013/14 با عملکرد درخشانس به سیتی در راه قهرمانی در لیگ برتر کمک کرد.

بازیکنان تکنیکی کار را ساده می کنند. آن ها دارای دیدی متفاوت از سایر بازیکنان هستند. آن ها هستند که آخرین پاس را برای مهاجمان مهیا می کنند. آن ها بازیکنانی هستند که دو یا سه توپ را در طول سال از دست می دهند. سخت ترین چیز در فوتبال این است که توپ را به بازیکنی با همان رنگ پیراهن برسانی.

یا ریکلمه، که مستعدترین شماره 10 نسل خود بود. بازیکنی که اغلب همچون بازیکنان گذشته توصیف می شد و به اندازه کافی از منظر انضباطی و تمرکز بر روی فوتبالش همچون بازیکنان مدرن نبود.

ریکلمه با کیفیتی که داشت می توانست در جایی که می خواست، 30 سال پیش، 20 سال پیش، 10 سال پیش و هم اکنون بازی کند. ریکلمه یک بازیکن خیلی بزرگ نبود، زیرا او مشکلات دیگری هم داشت. سال ها پیش از تجربه کافی برخوردار نبود. او می خواست شماره یک و بهترین باشد و کارهای احمقانه ای انجام می داد. اما به عنوان یک بازیکن هر کاری که می خواست انجام می داد. او می توانست در هر لیگی که می خواهد بازی کند.

به نظر می رسد پیگرینی دوست داشت بازیکنانی همچون ریکلمه یا سیلوا یا ایسکو یا سانتی کازورلا یا آندرس دی آلساندرو را در وست هم داشته باشد، حتی اگر نمی خواست این موضوع را به زبان بیاورد. او اشاره می کند که وست هم دارای چهار بازیکن با ویژگی بازیسازی است: مانوئل لانزینی، جک ویلشر، آندری یارمولنکو و در حال حاضر سمیر نصری. بازیکنانی که در مجموع فقط 11 بار در فصل جاری لیگ برتر از ابتدا به میدان رفته اند.

این بازیکنان می توانند تفاوت ها را به ویژه برای مهاجمان ایجاد کنند. زمانی که شما آن ها را در اختیار ندارید باید تلاش کنید تا راه دیگری برای بازی کردن پیدا کنید. اما ما این بازیکنان را در اینجا داریم و من امیدوارم روزی همه آن ها را باهم در اختیار داشته باشم.