به گزارش روز سه شنبه ایرنا، در مطلب این تارنمای آمریکایی که به قلم 'الدار ممدوف' نماینده پارلمان اروپا برای روابط بین پارلمانی با ایران با عنوان 'ورشو و محدودیت های اتحاد ضد ایرانی' نوشته شده، آمده است: یکی از اهداف کلیدی دولت دونالد ترامپ از برگزاری کنفرانس ورشو در مورد خاورمیانه این بود تا اتحادیه اروپا را به عنوان یکی از مدافعان باقی مانده از نظم چند جانبه بین المللی تضعیف کند.
'مایک پنس' معاون رئیس جمهوری ایالات متحده با درخواست از اروپایی ها برای خروج از توافق هسته ای ایران که تحت حمایت شورای امنیت است، در واقع سعی داشت به آنها دیکته کند تا این نظم را مختل کنند و جالب است که وی در قبال چنین درخواستی چیزی جز رهبری جهانی و بی قید و شرط آمریکا برای ارائه نداشت.
به نظر می رسد ورشو انتخاب شده بود تا پلتفرمی برای ابراز چنین تقاضایی باشد زیرا مقامات ارشد واشنگتن، از جمله 'مایک پمپئو' وزیر امور خارجه آمریکا، به نظر می رسد ارتباط میان کشورهای مرکزی و شرقی اروپایی با اتحادیه اروپا را ضعیف می دید و تصور می کرد این کشورها در کنار ایالات متحده برای منزوی کردن ایران ایستاده اند.
ناگفته نماند برخی از این کشورها، مانند لهستان و مجارستان، توسط رهبرانی اداره می شوند که دیدگاه های بسیار نزدیکی با دولت ترامپ دارند، از جمله ارتقا حاکمیت، دفاع قدرتمندانه از مرزها، محافظه کاری اجتماعی، رد مهاجران (بویژه مسلمانان) و سایر پیش زمینه های راست گرایی. این طرز فکرها، به خصوص در زمینه رد مهاجرت، از حمایت قوی در سراسر منطقه برخوردار است. دولت ترامپ و حاکمان لهستان و مجارستان تمایل ندارند در این خصوص مانند 'آنگلا مرکل' صدر اعظم آلمان و سازمان های فراملی همچون کمیسیون اروپا رفتار کنند.
این کشورها، از جمله بزرگترین آنها، لهستان، به شدت به حمایت ایالات متحده از آنچه که آن را تهدید روسیه می بینند، وابسته هستند. در نتیجه، آنها نسبت به مفهوم استقلال راهبردی اروپا، که در استراتژی جهانی اتحادیه اروپا در سال 2016 تعریف شده، تردید بسیاری دارند.
آنها راهبرد استقلال اروپا در امور دفاعی و امنیتی را خطرناک و آن را سبب ضعف ناتو می بینند.
با این حال، دایره متحدان بالقوه اروپایی ترامپ، محدود به شرق اروپا نیست. گرچه بیشتر تحلیل های نشست ورشو بر نبود وزرای خارجه فرانسه و آلمان و همچنین نمایندگان عالی رتبه اتحادیه اروپا از جمله 'فدریکا موگرینی' مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا متمرکز بود، توجه چندانی به حضور 'انزو مواویرو' وزیر امور خارجه ایتالیا یکی از قدرتمندترین کشورهای اروپای غربی نشد. وی بر خلاف 'جرمی هانت' همتای بریتانیایی خود که پس از اتمام پنل یمن، ورشو را ترک کرد تا پایان این نشست در ورشو ماند.
تحت حاکمیت دولت میانه رو پیشین، ایتالیا یکی از کشورهای عضو اتحادیه اروپا بود که به تعامل با ایران علاقه بسیاری نشان می داد.
اما دولت کنونی پوپولیستی ایتالیا تا کنون بر دستور کار داخلی خود تمرکز داشته و در مورد سیاست خارجی تصمیمات چندانی نگرفته است.
با این حال، نزدیکی و وابستگی 'ماتئو سالوینی' معاون نخست وزیر ایتالیا و رهبر حزب راست این کشور به ترامپ بر هیچ کس پوشیده نیست.
این نزدیکی ایدئولوژیک خود دلیلی است بر اینکه چرا ایتالیا، بر خلاف حکومت سوسیالیستی اسپانیا، از خرید نفت ایران در پی تحریم های نوامبر گذشته امتناع کرده است هرچند پس از لحاظ شدن نام ایتالیا در فهرست کشورهای معاف شده از تحریم های نفتی ایران، رم توانست به خرید نفت از ایران ادامه دهد.
با این حال، کمی پیش از نشست ورشو، ایتالیا خرید نفت از ایران را متوقف کرد. در این میان حضور مواویرو در ورشو ممکن است گام دیگری در جهت نزدیک شدن به واشنگتن باشد.
با این حال، نشست ورشو، محدودیت رویکرد جدید کشورهای راست افراطی منطقه آتلانتیک را به نمایش گذاشت.
اسراییل همانند ایالات متحده و رژیم های کشورهای عربی، نگران بودند این نشست نتواند به طور انحصاری در مورد ایران باشد، هرچند لهستان به عنوان میزبان و سایر شرکت های اروپایی اولویت های دیگری از این نشست در ذهن داشتند.
برای آنها شرکت در این همایش مربوط به ایران نبود، بلکه به تأمین منافع ملی آنها می پرداخت.
برای مثال لهستان مدت های طولانی تلاش کرده تا ایالات متحده را راضی کند در لهستان یک پایگاه نظامی ایجاد کند.
کشورهای کوچک حوزه بالتیک به دنبال اطمینان بیشتری در برابر روسیه هستند. در نهایت حتی در بیانیه نهایی این نشست نامی از ایران آورده نشد. از این رو این نشست فقط سبب همبستگی بیشتر کشورهای متحد شده و این خود شکستی بزرگ برای ایالات متحده بشمار می رود.
علاوه بر این، تنها یک هفته پیش از نشست ورشو، شورای اتحادیه اروپا نتیجه گیری های خود را در مورد ایران انجام داد و سیاست مشترک این کشور را در قبال تهران تنظیم کرد.
در بیانیه ای که این شورا ارائه کرد، بر حمایت از معاهده هسته ای ایران تاکید و از انطباق کامل ایران با این پیمان استقبال شده و در ضمن آنها تایید کردند که سه کشور فرانسه، آلمان و انگلیس، 'اینستکس' را به عنوان یک مکانیزم ویژه برای کمک به داد و ستد ایران با اتحادیه اروپا در برابر تحریم های ایالات متحده راه اندازی کرده اند.
گرچه در این بیانیه نگرانی های مشترک میان اروپا و واشنگتن هم اعلام شده، اما کلام و محتوای آن نمی توانست سبب خوشحالی پنس و پمپئو شود. لهستان، مجارستان و ایتالیا نیز با وجود آنکه می توانستند حکم اتحادیه اروپا را مسدود کنند، آن را تایید و بر حمایت از توافق هسته ای تاکید کردند.
لهستان حتی پیش از برگزاری این نشست، معاون وزیر امور خارجه خود را به تهران فرستاد تا آسیب های بالقوه این نشست که می توانست به رابطه با تهران صدمه بزند را محدود کند.
این یک پیام واضح به واشنگتن است که حتی اگر ورشو و بوداپست مایل به چالش کشیدن برخی مسائل با بروکسل (مقر اتحادیه اروپا) باشند اما ایران در حال حاضر یکی از آن مسائل چالشی نیست.
ناگفته نماند در پایان نشست ورشو، لهستان و اسراییل که دو ستون اتحاد ضد ایرانی این نشست بشمار می رفتند، وارد جنجالی بزرگ شدند که دلیل این جنجال اتهاماتی بود که نتانیاهو متوجه لهستان کرد و اعلام داشت ورشو همکار نازی ها در هولوکاست (کشتار دسته جمعی و نسل کشی یهودیان توسط نازی ها در جریان جنگ جهانی دوم) بوده است.
در سال 2018، لهستان قانونی را تصویب کرد که به موجب آن هرگونه شریک دانستن لهستان در هولوکاست را جرم می شمرد.
در پی این اتهامات نخست وزیر لهستان سفر خود را به اسراییل لغو کرد. بنابراین ایالات متحده با برگزاری نشست ورشو نه تنها ائتلافی قدرتمند و منسجم ضد ایرانی ایجاد نکرده، بلکه سبب گردهم آمدن گروهی از عناصر ناجور و متفاوت شده که تنها در پی منافع خود هستند فارغ از اینکه این منافع به ضرر متحد احتمالی آنها باشد.
پمپئو پس از پایان نشست ورشو به بروکسل برای دیدار با موگرینی سفر کرد، اما تنها عایدی وی از این سفر، تاکید موگرینی بر مصمم بودن اروپا برای حفظ توافق هسته ای بود.
بنابراین، جلسه ورشو شکستی مفتضحانه برای واشنگتن بود. با این حال، این بدان معنا نیست که دولت ترامپ و متحدانش اقدامات بیشتری برای تضعیف اتحادیه اروپا در خصوص ایران انجام نخواهند داد.
تارنمای لوبلاگ از نام 'جیم لوب' سردبیر این تارنما، روزنامه نگار کهنه کاری که گزارش های تحلیلی از سیاست خارجی واشنگتن در قبال خاورمیانه می نوشت گرفته شده است.
این تارنما اولین وبلاگ برای دریافت جایزه 'آرتور راس' برای گزارش گیری و تجزیه و تحلیل مستقل از آکادمی دیپلماسی آمریکا در سال 2015 بود.
لوبلاگ در سال 2008 راه اندازی شد و هدف آن بیشتر ارائه تحلیل سیاست های اتخاذ شده از سوی واشنگتن در قبال تهران است.
اروپام ** 7276 ** 1071