صاحب‌خبر - علیرضا هاشمی: همیشه یکی از جذاب‌ترین خصیصه‌های رفتاری کی‌روش برنامه‌ریزی‌های ناگفته او در رابطه با نوع مواجهه با رقبای خود روی نیمکت حریف است. چه از کارلوس کی‌روش خوش‌مان بیاید چه نه، همیشه یکی از جذاب‌ترین قسمت‌های دیدن بازی‌های تیم‌ملی، تماشای اکشن‌ها و ری‌اکشن‌های او در مواجهه با اتفاقات مختلف بازی‌هاست و اصلا نمی‌توان پذیرفت همه آنها در لحظه به وجود می‌آید. جناب CQ پیش از هر دیداری مطالعه‌ای جامع از سرمربی و داور و احتمالا بازیکن شاخصی از تیم روبه‌رو دارد و سپس پا به میدان می‌گذارد. این اتفاق با تماشای دقیق‌تر نوع رفتارهای او حتی در نشست‌های مطبوعاتی پیش از بازی‌ها کاملا به چشم می‌آید. در این میان شاید معدود دفعاتی نیز آقای کارلوس حین بازی متوجه اتفاقاتی شود و با هوش سرشار خود فی‌البداهه ری‌اکشنی از خود به نمایش بگذارد. درست مانند ارائه حرکت استثنایی و دلقک خواندن گلر حریف تیم‌ملی در دیدار برگزار شده در باتلاق مالزی یا با دست به کمر کنار زمین ایستادن و در انتظار خروج بنجامین ویلیامز ماندن (پس از پایان بازی 4 سال قبل برابر عراق). حالا کاملا پیداست در ویترین مهمی همچون جام ملت‌های آسیا، کی‌روش حواس خود را کاملا جمع کرده است تا حتی دقیقه‌ای را بیهوده از دست ندهد. البته بجاست که او در ابتدا همه رفتارهای خاص خود را برای موفقیت و چربش بازی به سوی تیمش انجام می‌دهد اما خب! چه ایرادی دارد تصاویری درجه یک و البته روجلدی از خود به نمایش بگذارد آن هم در جامی که مربیان مهم در آن حضور دارند. پس از 4 مصاف با 4 مربی متفاوت اکنون او باید یک شب دیگر برای پنجمین بار در منطقه فنی هدایت تیم خود حاضر شود؛ جایی که می‌توان آنجا را سن کوچکی برای عرضه هنرنمایی‌های کارلوس دانست، جایی که از قضا او باید با یک جنتلمن دیگر روبه‌رو شود؛ آقای مارچلو لیپی اما این بار بدون سیگار برگ! کی‌روش در 2 دیدار ابتدایی تیم‌ملی با 2 مربی معمولی روبه‌رو شد. او در حالی که از سوی کوچیان، سرمربی تیم‌ملی یمن، محترم خوانده شده بود 90 دقیقه‌ای همراه با احترام و آرامش را پشت سر گذاشت. در بازی دوم نیز کاری با هانگ سئو پارک، سرمربی تیم‌ملی ویتنام نداشت اما وقتی دید این مربی قصد نشان دادن خود در انجام بازی‌های روانی را دارد با چند حرکت او را مات کرد. جالب اینکه وقتی کی‌روش متوجه حساسیت پارک بر حرکت خود در محوطه فنی شد هر از گاهی و برای به هم ریختن ذهن او گامی اضافه برمی‌داشت تا داد و قال (دقیقا داد و قال!) مربی سن و سال‌دار ویتنامی را به هوا ببرد. اما از بازی سوم اوضاع دیگر فرق کرد. کاتانچ کسی بود که می‌توانست با کارلوس رقابت کند. این مربی باهوش که از نشست پیش از دیدار برابر ایران و با روانشناسی بالا، ری‌اکشن‌های خود را به نمایش می‌گذاشت از ابتدای بازی پا به پای کی‌روش حرکت کرد. هر چند اعتراضات او هرگز به پختگی سرمربی ایران نبود و بعضا با کارهای اضافه و البته شلنگ‌تخته‌هایی همراه بود اما در نهایت و در بهترین حالت می‌توان گفت وی به مربی ایران نباخت. البته کاتانچ که دقیقا مانند یک فایتر (مبارز) پا به رینگ گذاشت تلاش زیادی کرد تا موفق شود و اتفاقا در برابر کارکشته‌ای مانند کی‌روش نتیجه خوبی هم گرفت اما همین که در پایان بازی در زمین باقی ماند تا ببیند کی‌روش چه خواهد کرد و سپس زمین را ترک کرد، نشان می‌دهد هنوز جا دارد تا به مرد پرتغالی برسد (او پس از دیدن کی‌روش که به سمتش می‌آمد به سوی سرمربی ایران رفت و با خنده و دست در گردن او زمین را ترک کرد). سرمربی تیم‌ملی در نخستین‌بازی حذفی اوضاع را به گونه‌ای دیگر دید. او حالا باید روبه‌روی جنتلمنی مانند پیم فربیک می‌ایستاد که اصولا با جذبه بالای خود بازی را پی می‌گرفت (البته باید قبول کرد زمانی که او هنوز موهایش نریخته بود جذبه بیشتری هم داشت!) در مقابل این مربی آقای مربی ما هم هیچ حرکت عجیبی نکرد. یعنی برای کی‌روش دیداری که یک طرف آن یک مربی جنتلمن نشسته دیداری نیست که بخواهد از خود بیخود شود و در کنار زمین ترک‌تازی کند. درست مانند ایستادن روبه‌روی یک شطرنج‌باز دیگر و کاملا پیداست او در این بازی‌ها با آرامش بیشتری به هدایت تیمش می‌پردازد. هر آنچه بود فربیک هم نمی‌توانست با بازیکنانش روبه‌روی کی‌روش و بازیکنانش ایستادگی کند و به همین دلیل این دیدار بدون تصویر یا صحنه‌ای از نیمکت دو تیم که بتواند روی جلد روزنامه‌ای را جذاب کند به پایان رسید تا مرد پرتغالی و تیمش با یک جنتلمن دیگر روبه‌رو شوند. حالا مارچلو لیپی که از نظر اعتبار جهانی می‌تواند با نام سنگین و بزرگ‌تری از کی‌روش خود را معرفی کند حریف مربی مورد نظر ما است (با ذکر این موضوع که او هنوز نتوانسته در دیداری برابر سرمربی ایران به برتری برسد). نشست مطبوعاتی پیش از دیدار تیم‌ملی برابر چین نشان می‌دهد کارلوس کی‌روش چه سناریویی برای لیپی و تیمش نوشته است. او البته در دیدارهایی که برابر این مربی داشته با کمترین چالشی بازی را به پایان رسانده اما خب! کی‌روش است دیگر، تنها یک بار می‌تواند جام ملت‌های آسیا را به دست بیاورد و صحنه را در خطر ببیند. اصلا بعید نیست با انفجاری اوضاع را به سود خود و تیمش برگرداند. سال‌ها پیش و درباره شاهکار احمدرضا عابدزاده در دیدار برابر استرالیا گفته می‌شد یکی از مهم‌ترین هنرمندان دنیا او را با سرلارنس اولیویه مقایسه کرده است. اصلا بعید نیست این نقل قول باز هم حول تیم‌ملی ایران و این بار برای جناب CQ اتفاق بیفتد. یک لحظه یک انفجار که صفحه شطرنج جنتلمن‌ها را تبدیل به صحنه‌ای برای درخشش سرمربی ایران کند.∎​