بسیاری از کارشناس سیاسی  جهان معتقدند این طرح می تواند به نتایجی نامتناسب و ناعادلانه منتج شود و به همین دلیل  عملا این سیستم انتخاباتی در جهان منسوخ شده و تنها در کشورهایی که نظام حزبی در آنها ضعیف است و یا کشورهای غیردموکراتیک مانند سنگاپور، کویت، سوریه و لائوس مورد استفاده قرار می گیرد.  

با توجه به ماهیت ذاتی انتخابات مجلس در کشور ایران، مشارکت مردم بخصوص در شهرستان ها و شهرهای کوچک کمتر بر اساس سلایق حزبی و جناح بندی های سیاسی است و معمولا بر اساس مطالبات سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و خواسته های مستقیم مردم استوار می باشد، در صورتی که اتخاذ شیوه انتخاباتی جمع گزینی در نهایت نتیجه ای جز شکل گرفتن لیست های متعدد انتخاباتی بدون طرح مطالبات منطقی مردم نمیباشد.

در واقع ما با عدم بلوغ حزب ها در کشور روبرو هستیم، احزابی که در بین مردم اکثرا ناشناخته می باشند و هیچ مکانیسمی برای جذب طرفدار در بین مردم ندارند و در باره مسایل سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی کشور دارای برنامه مشخص و منسجمی نیستند بنابراین تصور این که این شیوه جدید انتخاباتی به شکل گیری ائتلاف های حربی منسجم با برنامه مشخص و قابل دفاع بیانجامد یک تصور اشتباه است.

تصویب این طرح همچنین مسایل پیچیده امنیتی را نیز در دل خود جای داده است که میتواند مشکلات متعدد و متکثری را در زمینه های مختلف برای کشورمان داشته باشد که انشالله در مجالی دیگر به آن خواهم پرداخت.