امیرحسین علم‌الهدی: تحلیل شرایط اقتصادی سال ۱۳۹۸ با توجه به مجموع اتفاقات سیاسی و اقتصادی ایران به دلایل تحریم‌های آمریکا موضوع پیچیده‌ای نیست و همه می‌دانیم که سال سختی پیش روی سیاستگذاران و بالاخص مردم است! نگارنده بدون ورود جزئی به این تحلیل‌ها این نکته را می‌خواهد یادآوری نماید که طبقه متوسط مهمترین طبقه‌ای است که روز به روز لاغرتر خواهد شد و به دنباله این لاغری سبد خرید محصولات فرهنگی این طبقه مهم نیز کوچک تر و لاغرتر خواهد شد و در این میان سینما به دلیل گستردگی مصرف در میان سایر محصولات فرهنگی و بالاخص تفریحات جمعی از آسیب بیشتری در میان سایر کالاهای فرهنگی برخوردار خواهد شد! با توجه به افزایش ظرفیت‌های سینمایی با پیوستن ده‌ها پردیس سینمایی در کلانشهرهای تهران، مشهد، اصفهان، شیراز و تبریز که سهم زیادی در فروش سینماهای کشور را دارند انتظار این است که با افزایش مخاطب معنادار در سال ۹۷ به نسبت سال‌های گذشته داشته باشیم اما تحلیل‌های اقتصادی و تعداد بلیط‌های فروخته شده در ۱۰ ماه سال‌جاری ما را منتج می‌کند به خوشبینانه‌ترین حالت که رسیدن به آمار مخاطب سال گذشته است (حدود ۲۳ میلیون نفر) و قرار کلی این بود که با افزایش زیرساخت های سینمایی قاعدتا باید مواجه شویم با افزایش مخاطب اما گویا مخاطب نه تنها تکثیر نشده است بلکه باز هم شاهد توزیع مخاطب‌های همیشگی به ظرفیت های جدید هستیم.

اما با توجه به این شرایط بحرانی اقتصاد فرهنگ در سال ۹۸ حال ما چه باید بکنیم؟ بدون شک شاهد افزایش بهای بلیط سینما در سال ۹۸ خواهیم بود و باز هم گستره جذب مخاطب را در میان توده مردم کاهش خواهیم داد و گویا افزایش بهای بلیط به دلیل افزایش هزینه های هر سال سرنوشت محتوم هر ساله سینمای ایران است! اما باید راهکارهایی اندیشید که سینما آسیب کمتری ببیند. نگارنده سالیان سال است تاکید میکنم که سیاست اصلی سینمای ایران در حوزه مواجه با مردم اجرای سیاست با هر درآمدی به سینما بیایید باید باشد و معادله های مختلفی را برای بهای بلیط سینما پیشنهاد داده ام براساس تجارب جهانی و تجارب سینمای گذشته ایران!

۱) تنوع در قیمت گذاری بلیط در روزهای مختلف هفته (الان شنبه و سه شنبه بلیط سینماها نیم بها است) و طبیعی است که روزهای بی مخاطب سینمای ایران (یکشنبه و دوشنبه و چهارشنبه ها باید بهای بلیط با روزهای تعطیل هفته تفاوت داشته باشد)

۲) تنوع قیمت بلیط در روزهای تعطیل که میل به سینما رفتن زیاد است (سینماها قیمت بلیط سانس های اولیه روزهای تعطیل خود را باید کاهش دهند و سانس های پایانی خود را در ایام تعطیل بر اساس میزان استقبال مردم متغییر و نهایتا با حداکثر قیمت ارائه نمایند).

۳) تنوع قیمت بلیط سینما در یک سانس براساس نقطه دید بر پرده باید متنوع باشد: قیمت گذاری در ردیف های نزدیک به پرده سینما باید به نسبت نقطه دید ردیف های مطلوب تر سالن ها به پرده نمایش فیلم از بهای کمتری برخوردار باشد و می توان سالن های سینما را براساس سانس های متنوع روزانه با بهای متغیری در یک سانس با زون بندی صندلی ها به مردم ارائه کرد.

۴) ترغیب مردم به خرید بلیط گروهی و خانوادگی و ارائه تخفیف های مشوق یکی دیگر از راهکارهای افزایش ورودی مردم به سینماهاست.

و پیشنهاد آخر: سازمان سینمایی کشور و یا همان دولت سیطره خود را از قیمت گذاری بلیط سینماها خارج نماید و با نظارت بر کیفیت سالن‌ها (درجه‌بندی کارشناسی و بدون مسامحه) اجازه قیمت‌گذاری بلیط هر سالن را به سینمادار و توافق با دفتر پخش موکول نماید تا خود سینماگران در مواجه با مردم به تعیین قیمت بلیط سینما در یک حیات طبیعی بازار برسند. تا زمانی که دولت تمام مسئولیت فکر کردن در مواجه سینماداران با مردم را بر عهده می گیرد در به همان پاشنه قدیمی خواهد چرخید و دولت نمیگذارد که هر کس براساس بینش و تفکر خود در مواجه با مردم صادق باشد و حیات طبیعی بازار را با قیمت گذاری های اشتباه به حیات مصنوعی تبدیل می کنیم! مسئولیت را به سینماداران و سینماگران واگذار کنیم و بگذاریم براساس نظر خود این عزیزان در مواجهه با مردم یا شکست بخورند و یا به خواست اقتصادی مردم احترام بگذارند و قیمت طبیعی بلیط را براساس این خواست انتخاب نمایند.

۲۴۱۲۴۳