وصال روحانی
خبر‌نگار
سال 1396 که واپسین نفس‌هایش را می‌کشد، سالی سرشار از فراز و فرودهای با جهت و بی‌جهت و سایه روشن‌های بعضاً غیر معقول برای ورزش ایران بود. بهار سالی که سپری شد، با بازی‌های ورزشی کشورهای مسلمان در جمهوری آذربایجان همراه شد و آنجا این نکته به اثبات رسید که ورزش کشورمان هرچند در ابعاد آسیایی قدرتمند است و می‌تواند روی رتبه چهارمی حساب کند و فقط پشت سر اژدهای چین، آفتاب ژاپن و سرزمین پر تنش کره بایستد، وقتی بحث گستره جهانی مطرح می‌شود، با مشکلات عدیده‌تری برخورد می‌کند.
لابی‌های رئیس کشتی
اگر سیاست‌های رسول خادم که امسال با رأی قاطع مجمع فدراسیون زمامدار کشتی ماند در کار نبود، شاید ماجرای علیرضا کریمی در کشتی «امید»های جهان به چیزی بسیار تلخ‌تر از آنچه در اواخر بهمن‌ماه دیدیم، منجر می‌شد. اما لابی‌های رئیس فدراسیون سبب شد باخت مصلحتی برابر رقیب روسی به قصد خودداری از تقابل با کشتی‌گیر رژیم غاصب صهیونیستی فقط محرومیتی 6 ماهه را برای وی موجب گردد و کل کشتی ایران هم تعلیق نشود. با این حال صاحب نظری می‌گفت آنچه شهریورماه در مسابقات جهانی پاریس بر سر کشتی آزاد ایران آمد، بدتر از تعلیق بود زیرا کشورمان برای نخستین بار در سال‌های معاصر به رتبه تأسف‌بار نهم در رده‌بندی تیمی اکتفا کرد و فقط یک طلا گرفت این موضوع موجب شد که رسول از اواخر امسال سکان هدایت آزادکاران را از نو در دست گیرد.
موش و گربه بازی‌های تکواندو
کاراته در پناه ذبیح‌الله پورشیب، حمیده عباسعلی و البته امیر مهدی‌زاده یک سال پربار دیگر را سپری کرد و در «کاراته‌وان» هم پرمدال ماند اما تکواندو در موش و گربه بازی‌های پایان‌ناپذیر خود با رضا مهماندوست که چند سالی است تکواندو جمهوری آذربایجان را به اوج رسانده پیوسته مدال‌های بیشتری را از دست داد و حتی فرزان عاشورزاده را نیز که لقب سونامی را یدک می‌کشید بازنده یافت و جودو از این هم ضعیف‌تر
عمل کرد.
جدایی دو رئیس دیرپا
دو رئیس دیرپای فدراسیون‌های ورزشی ایران را در سال
رو‌به پایان به سبب کهنسالی و البته قانون منع به‌کارگیری بازنشستگان کنار گذاشتند اما به سبب رکود پیش آمده پس از انتخاب حسین ثوری همگان معترفند که اگر حاج‌اکبر ناطق نوری در سمت ریاست فدراسیون بوکس ابقا می‌شد، به سود همگان بود و رامین طباطبایی هم در حالی رئیس فدراسیون بسکتبال شده که هنوز همگان از حضور سایه‌وار (!) محمود مشحون می‌گویند و تقصیرات کار را حتی پس از رفتن وی به او عودت می‌دهند. از همه جالب‌تر ابقای تام و تمام و 40 رأیی محمد پولادگر، رئیس فدراسیون تکواندو در ورزشی بود که گفته می‌شد بالای 80 درصد آحاد آن موافق با رفتن وی هستند. تعیین‌کننده‌تر اینکه انگ پیری و عنوان بازنشسته و دوکاره نیز به وی نمی‌چسبد.
بازگشت بسکتبال به مربیان وطنی
بسکتبال بعد از کسب مقام دومی آسیا و تحمل فقط یک شکست آن هم مقابل تیم شاخص دیپورت شده از اقیانوسیه یعنی استرالیا شروع بدی در رقابت‌های مقدماتی قهرمانی جهان 2019 داشت و به عراق باخت اما در عصر بعد از مشحون که رویکرد به مربیان داخلی دوباره باب شده مهران حاتمی در اواخر بهمن ماه جایش را به مهران شاهین طبع و فرزاد کوهیان داد و برخی کنار مانده‌های ایام اخیر شامل صمد نیکخواه بهرامی از نو جذب تیم ملی شدند تا هم یکی از 6 نماینده آسیا در مسابقات قهرمانی جهان 2019 باشیم و هم در جاکارتا مبارز بطلبیم.
رتبه نازل والیبال
والیبال در سال 1396 دستاوردی تازه نداشت. بانک سرمایه در جام باشگاه‌های جهان مغلوبی صرف بود و تیم ملی در لیگ جهانی یکی از پایین‌ترین رتبه‌های خود را تجربه کرد اما حضور در مسابقات قهرمانی جهان 2018 (1397) اسباب دلگرمی است و کولاکوویچ کلیدهای تیمی را در دست دارد که برخی جوان‌ترهایش (محمدجواد معنوی‌نژاد) بازیگر لیگ ایتالیا شده‌اند و اگر مسن‌ترهایش شامل سعید معروف از حاشیه‌ها بکاهند، می‌تواند در پیکارهای جهانی 1397 نیز کسب اعتبار کند.
این همه رفت و بازگشت در هندبال
پیشرفت واژه‌ای است که اصلاً برای هندبال مصداق ندارد. نه تنها در هندبال باشگاه‌های آسیا به‌رغم تمامی تدابیر تقویت‌کننده بازنده‌ای ناامید بودیم بلکه با بازگشت ماچک که هیچ‌کس نمی‌داند چرا این قدر می‌رود و می‌آید(!) در هندبال ملت‌های آسیا 2018 نیز فقط در جای پنجم ایستادیم و کره و قطر بر ما سایه‌ای مأیوس‌کننده انداختند، علیرضا رحیمی که یک بار دیگر سکاندار هندبال شده، مدعی است تیم ملی در جاکارتا جبران خواهد کرد اما یکدست نبودن جامعه این ورزش و رفت و آمد بیش از حد مربیان خارجی طی 15 سال اخیر تیم ملی را بی‌ثبات کرده و لژیونرهای این ورزش به‌قدری زیاد شده‌اند که دیگر خبری از هماهنگی فنی و یکدستی روحی گذشته در تیم ملی نیست.
«مدال باران» ورزش بانوان
در سالی که بانوان، ورزش ایران را مدال باران کردند، خواهران منصوریان در رشته ووشو با حضور خبرسازشان در برنامه تلویزیونی ماه عسل و افشای زندگی پرمحنت‌شان، به خلق سر و صدایی نائل شدند که حتی از هیاهوی کلکسیون مدال‌هایشان در پیکارهای قهرمانی جهان 2017 بیشتر بود. ووشو این امتیاز را یافت که نه تنها از چین حاکم سنتی این ورزش پیش بیفتد بلکه چینی‌ها را از خود به هراس وادارد.
این جانبازان فراتر از «مرزها»
حد و مرز چیزی است که برای ورزش جانبازان و معلولین ایرانی هم وجود ندارد و عرصه‌ای است که ورزشکاران ایرانی سال‌ها است در آن قدرت‌نمایی می‌کنند و محصولات ناب این قدرت که زهرا نعمتی در جمع زنان و سیامند رحمان در بین مردانی هستند، برای رقبای جهانی‌شان دست نیافتنی شده‌اند و تعداد ورزشکاران برتر جانباز و معلول کشورمان که در مواد تخصصی خود فاصله‌ای چشمگیر با حریفان خویش دارند اندک نیست و سرآمد حماسه‌سازان این رده بی‌شک زهرا نعمتی است که در سال رو به پایان هم نمایش‌های پیروزمندانه‌ای داشت و فدراسیون بین‌المللی ورزش‌های معلولین وی را صاحب عنوان برترین کماندار سال کرد.
یورش به جاکارتا و توکیو
وقتی صحبت مجدد از انتخابات نهادهای ورزشی می‌کنیم، امکان ندارد مجمع کمیته ملی المپیک را از دایره دید خود خارج کنیم. تمامی بازی‌های انتخاباتی در این نهادها از روزی که رضا صالحی امیری اعلام حضور در این انتخابات کرد، عوض شد و همگان پذیرفتند مردی که پست مدیریت وزارت ارشاد و کتابخانه ملی را هم در سال‌های اخیر عهده‌دار بوده، از صلاحیت و «اهل فن بودن» لازم برای هدایت کمیته المپیک و گرفتن جای کیومرث هاشمی در این سمت نیز برخوردار است. خسروی وفا که ذکر دریادلی او در سطور قبلی رفت، توسط صالحی امیری به پست مشاور وی منصوب شد و در انتخاباتی پرشور شاهرخ شهنازی، پست دبیرکل کمیته را حفظ و یورش چند مدعی توانمند را به سمت این عنوان بی‌اثر کرد و فضل‌الله باقرزاده رئیس تقریباً موفق فدراسیون ششمیربازی در 18 سال اخیر (منهای یک مقطع زمانی سه ساله بین دو دوره ریاست وی) به جمع کوچک نواب رئیس این نهاد افزوده شد. پس از بسته شدن مجدد ترکیب تیمی کمیته المپیک، تدارکات این نهاد برای شرکت در بازی‌های آسیایی جاکارتا و حتی المپیک 2020 توکیو شدت گرفت و لابد یکی از پاهای پیروزی‌های ما در هر دو میدان ششمیربازی خواهد بود که در
10 سال اخیر احیای حیرت‌انگیزی داشته و یک موج به سرکردگی مجتبی عابدینی در سال 1396 نیز حادثه پشت حادثه آفرید.
«برنده- بازنده»!
دوومیدانی در سال 1396 جزو رشته هایی بود که شرایط دوگانه‌ای را تجربه کرد و البته این ارزش‌گذاری دوگانه براساس نوع نگاهی است که باید لاجرم به این رشته کم سرمایه و مسابقات متعدد آن انداخت. در مسابقات آسیایی اودیسای هند 4 طلا صید شد که توسط حسن تفتیان در 100 متر، علی ثمری در پرتاب وزنه، حسین کیهانی در 3 هزار متر با مانع و البته احسان حدادی در پرتاب دیسک به‌دست آمد. همین گروه کوچک پیروز‌مند (منهای ثمری) در سفر به لندن محل برگزاری مسابقات جهانی 2017 تبدیل به لشکری شکست خورده شد و نه تنها مدالی نگرفت که البته توقعی هم وجود نداشت. بلکه حدادی باز از رسیدن به فینال ماده تخصصی‌اش هم باز ماند.
این فوتبال پرحاشیه
مدیریت اعلا واژه‌ای است که چندان هم به مهدی تاج نمی‌چسبد، او البته پردردسرترین رشته ورزشی ایران را هدایت می‌کند و فوتبال به اندازه مجموع تمامی ورزش‌های دیگر مشکل و حاشیه دارد اما سکوت او در قبال پرخاشگری‌های وقت و بی‌وقت و اغلب ناعادلانه کارلوس کی‌روش به این و آن همگان را به این نتیجه تأسف‌بار رساند که ای‌کاش همچنان علی کفاشیان رئیس فدراسیون بود (زیرا لااقل دو سه تا متلک به سرمربی تیم ملی می‌انداخت) او در قبال سیاست‌های مزورانه سعودی‌ها در لیگ قهرمانان آسیا هم کاری انجام نداد و از همه بدتر زمستان امسال بود که وقتی علی کریمی با یک بغل پرونده نشانگر برخی خطاهای مدیریتی فوتبال در یک مناظره تلویزیونی روبه‌روی نماینده فدراسیون ایستاد و کی‌روش به او هم هجوم برد، هر عضو جامعه فوتبال به گونه‌ای با «جادوگر» ابراز همدردی کرد الا مدیران ورزشی که باید با نظام‌مندکردن پست کی‌روش، از یورش‌های او به مفاخر این رشته جلوگیری می‌کردند. فوتبال که رتبه اول خود را در میان ورزش‌های ایران در سال 1396 لااقل از نظر اقبال مردمی از دست نداد، در سال 1397 هم به یمن برگزاری جام جهانی بیست و یکم پادشاهی خواهد کرد و حتی امواج بازی‌های آسیایی جاکارتا زخمی‌اش نخواهد کرد. اما در همین فوتبال ماجراهای طارمی و لاپوشانی‌های مرتبط با آن را هم داشتیم که اسباب شرمساری شد و قهرمانی‌های مقتدرانه را باز گروهی (فوتسالیست‌ها) به ارمغان آوردند که زیر سایه عظیم غول فوتبال هیچ توجه بایسته‌ای به آنها مبذول نمی‌شود.
سلیمی بازنشسته نشد، مرادی یکه‌تاز ماند
در وزنه‌برداری یک بار دیگر فدراسیون بین‌المللی این ورزش (IWF) متهم به ظلم به بهداد سلیمی شد زیرا حرکات دوضرب وی را در مسابقات قهرمانی جهان 2017 در شهر آناهایم در ایالت کالیفرنیای امریکا مردود شناخت و از ایستادن او در رتبه‌ای بالاتر از سومی در دسته فوق سنگین جلوگیری کرد. اگر انتخاب‌های دوم و سوم سلیمی در این حرکت پذیرفته می‌شد، وی با پیشی جستن بر هموطن اخیراً از محرومیت رسته‌اش یعنی سعید علی حسینی مدال نقره جهان را پس از غول دست نیافتنی گرجستانی یعنی «لاشا تالاخادزه» تصاحب می‌کرد. سلیمی از تکرار رویدادی که در المپیک 2016 هم باعث حذف وی شده بود و به واقع از استمرار نظر منفی هیأت داوران نسبت به کار خود چنان متأثر و ناامید شد که گفت به اعلام بازنشستگی فکر می‌کند و فقط پس از هفته‌ها بررسی مجدد موضوع و به سبب پافشاری مردم بر لزوم ادامه حضور او در صحنه‌های جهانی، تصمیم به ابقا گرفت.در مورد سهراب مرادی هیچ نیرویی و حتی داوران متوقف کننده سلیمی نیز نتوانستند وی را ساقط کنند و قهرمان دسته 92 کیلوی المپیک 2016 ریو طلایش را در مسابقات جهانی آناهایم نیز تکرار کرد و این بار با شکستن دو رکورد جهانی و پیش رفتن تا مرز 420 کیلو. او برای کسب عنوان مرد سال ورزش کشورمان سزاوارترین فرد است و شاید حسن یزدانی «ابر کشتی‌گیر» فعلی ایران که در رقابت‌های جهانی 2017 مدال طلای مطلقه‌ای را در دسته 86کیلو کسب کرد نیز به اندازه‌ها و حد و مرز مرادی نرسیده باشد.
رئیس دست نیافتنی
افسوس‌بارترین تغییر رئیس فدراسیون و تعویض مدیریت نهادهای ورزشی کشورمان در 12 ماه اخیر، کنار رفتن محمود خسروی وفا از پست ریاست فدراسیون جانبازان و معلولین بود. با اینکه جانشین او [حمیدعلی صمیمی] نیز یک ورزش پیشه صادق و متخصص امور جانبازان است اما محمود خسروی وفا چیز دیگری است و جایش هرگز پر نمی‌شود. با همت 30 و اندی ساله وی، ورزش معلولین ایران به جایگاهی در دنیا رسیده که موجب رشک تمام رقبای جهانی‌اش شده و تنها خوشبختی پس از کناره‌گیری وی از پست ریاست فدراسیون این است که وی پذیرفته است ریاست کمیته پارالمپیک را تا اطلاع ثانوی عهده‌دار باشد.
شکوه و اقتدار یک صعود
سال 1396 کامل نمی‌شد مگر با شکوه صعود تیم ملی فوتبال ایران به مرحله نهایی جام جهانی 2018 که با پیروزی برابر ازبکستان در دیدار برگشت دو کشور در سوم خردادماه در ورزشگاه آزادی حاصل آمد. هیجان این رویداد به قدری بالا بود که حتی کارلوس کی‌روش «معمولاً مسلط بر خویشتن» کنترل احساساتش را از دست داد و کنار زمین به دویدن پرداخت و مشت‌هایش را بالا گرفت و آرام نشد مگر زمانی که داور سوت پایانی را کشید. با هدایت وی، ایران برای پنجمین بار راهی جام‌های جهانی شد و این نخستین بار بود که دو صعود متوالی برای ما شکل می‌گرفت و البته چهارمین مرتبه‌ای بود که این مربی 64 ساله پرتغالی مجوز صعود را کسب می‌کرد که دو مورد دیگر آن برای آفریقای جنوبی و پرتغال بوده است. قاطعیت در صعود مسأله‌ای بود که این امر را از دستاوردهای قبلی متمایز می‌کرد و ایران که عادت کرده بود اکثر صعود‌های قبلی‌اش با اما و اگر‌ها و شک و ترس و ناامیدی تا واپسین دقایق همراه باشد، این‌بار دو بازی مانده به پایان مسابقات 10 هفته‌ای انتخابی جام جهانی در قاره آسیا راهیابی‌اش را به مرحله نهایی حتمی کرد. اقتدار تیم ملی ما به حدی بود که در 9 بازی از 10 مسابقه خود در مرحله پایانی انتخابی جام بیست و یکم حتی یک گل هم نخورده بود و دو گلی هم که در دیدار دهم (و آخر) مقابل سوریه در تهران و طی تساوی 2-2 متحمل شد، چیزی از ارزش‌های فراوان دفاعی ایران نکاست، همین توانمندی‌های دفاعی است که ایران را خوشبین ساخته تا در خرداد و تیر سال بعد هم نتایجی آبرومندانه در آوردگاه روسیه بگیرد و حتی مقابل اسپانیا و پرتغال نیز بازنده صرف نباشد بلکه قدرت نمایی و آبروداری کند. در چهار دوره قبلی راهیابی‌مان به مرحله نهایی جام‌های جهانی هرگز از گروه‌مان بالا نرفته‌ایم و با اینکه این بار گروه‌مان از همیشه سخت‌تر است اما سرمربی سختگیر‌مان به فوتبال ایران عادت کرده است که فقط افق‌های بلند را ببیند و به کم قانع نباشد. تیمی که در مرحله نهایی انتخابی جام جهانی در قاره کهن کره جنوبی را نیز زیر سایه خود قرار داد، با ترکیبی مؤثر از نفرات جوان و میانسال در «روسیه 2018» هم یک تیم احترام برانگیز خواهد بود و بیهوده نیست که آنها را صاحب لقب یوزها کرده‌اند؛ دلیرانی که دیگر از نام هیچ حریفی نمی‌هراسند و دنیا را هم به قبول توان و تأیید استعداد خود واداشته‌اند.
از مشاهده در برف تا درخشش در ترکمنستان
المپیک زمستانی در بهمن ماه عرصه ما نبود و ورزشکاران اعزامی به پیونگ چانگ کره جنوبی هر چند لای برف‌ها گم نشدند اما فقط در آیین گشایش و افتتاح دیده شدند! در بازی‌های داخل سالن آسیا که شهریورماه در کشور بیش از حد آذین و بزک شده ترکمنستان برپا شد و ورزشکاران ایران برای نخستین بار طی 5 دوره برپایی این مسابقات از مرز 100 مدال عبور کردند و در جدول مدال‌ها هم به رتبه پنجم رسیدند. حکومت ما بر رشته کشتی این مسابقات مطلقه بود اما چه سود که غمنامه پاریس پاک نشد.
∎
خبر‌نگار
سال 1396 که واپسین نفس‌هایش را می‌کشد، سالی سرشار از فراز و فرودهای با جهت و بی‌جهت و سایه روشن‌های بعضاً غیر معقول برای ورزش ایران بود. بهار سالی که سپری شد، با بازی‌های ورزشی کشورهای مسلمان در جمهوری آذربایجان همراه شد و آنجا این نکته به اثبات رسید که ورزش کشورمان هرچند در ابعاد آسیایی قدرتمند است و می‌تواند روی رتبه چهارمی حساب کند و فقط پشت سر اژدهای چین، آفتاب ژاپن و سرزمین پر تنش کره بایستد، وقتی بحث گستره جهانی مطرح می‌شود، با مشکلات عدیده‌تری برخورد می‌کند.
لابی‌های رئیس کشتی
اگر سیاست‌های رسول خادم که امسال با رأی قاطع مجمع فدراسیون زمامدار کشتی ماند در کار نبود، شاید ماجرای علیرضا کریمی در کشتی «امید»های جهان به چیزی بسیار تلخ‌تر از آنچه در اواخر بهمن‌ماه دیدیم، منجر می‌شد. اما لابی‌های رئیس فدراسیون سبب شد باخت مصلحتی برابر رقیب روسی به قصد خودداری از تقابل با کشتی‌گیر رژیم غاصب صهیونیستی فقط محرومیتی 6 ماهه را برای وی موجب گردد و کل کشتی ایران هم تعلیق نشود. با این حال صاحب نظری می‌گفت آنچه شهریورماه در مسابقات جهانی پاریس بر سر کشتی آزاد ایران آمد، بدتر از تعلیق بود زیرا کشورمان برای نخستین بار در سال‌های معاصر به رتبه تأسف‌بار نهم در رده‌بندی تیمی اکتفا کرد و فقط یک طلا گرفت این موضوع موجب شد که رسول از اواخر امسال سکان هدایت آزادکاران را از نو در دست گیرد.
موش و گربه بازی‌های تکواندو
کاراته در پناه ذبیح‌الله پورشیب، حمیده عباسعلی و البته امیر مهدی‌زاده یک سال پربار دیگر را سپری کرد و در «کاراته‌وان» هم پرمدال ماند اما تکواندو در موش و گربه بازی‌های پایان‌ناپذیر خود با رضا مهماندوست که چند سالی است تکواندو جمهوری آذربایجان را به اوج رسانده پیوسته مدال‌های بیشتری را از دست داد و حتی فرزان عاشورزاده را نیز که لقب سونامی را یدک می‌کشید بازنده یافت و جودو از این هم ضعیف‌تر
عمل کرد.
جدایی دو رئیس دیرپا
دو رئیس دیرپای فدراسیون‌های ورزشی ایران را در سال
رو‌به پایان به سبب کهنسالی و البته قانون منع به‌کارگیری بازنشستگان کنار گذاشتند اما به سبب رکود پیش آمده پس از انتخاب حسین ثوری همگان معترفند که اگر حاج‌اکبر ناطق نوری در سمت ریاست فدراسیون بوکس ابقا می‌شد، به سود همگان بود و رامین طباطبایی هم در حالی رئیس فدراسیون بسکتبال شده که هنوز همگان از حضور سایه‌وار (!) محمود مشحون می‌گویند و تقصیرات کار را حتی پس از رفتن وی به او عودت می‌دهند. از همه جالب‌تر ابقای تام و تمام و 40 رأیی محمد پولادگر، رئیس فدراسیون تکواندو در ورزشی بود که گفته می‌شد بالای 80 درصد آحاد آن موافق با رفتن وی هستند. تعیین‌کننده‌تر اینکه انگ پیری و عنوان بازنشسته و دوکاره نیز به وی نمی‌چسبد.
بازگشت بسکتبال به مربیان وطنی
بسکتبال بعد از کسب مقام دومی آسیا و تحمل فقط یک شکست آن هم مقابل تیم شاخص دیپورت شده از اقیانوسیه یعنی استرالیا شروع بدی در رقابت‌های مقدماتی قهرمانی جهان 2019 داشت و به عراق باخت اما در عصر بعد از مشحون که رویکرد به مربیان داخلی دوباره باب شده مهران حاتمی در اواخر بهمن ماه جایش را به مهران شاهین طبع و فرزاد کوهیان داد و برخی کنار مانده‌های ایام اخیر شامل صمد نیکخواه بهرامی از نو جذب تیم ملی شدند تا هم یکی از 6 نماینده آسیا در مسابقات قهرمانی جهان 2019 باشیم و هم در جاکارتا مبارز بطلبیم.
رتبه نازل والیبال
والیبال در سال 1396 دستاوردی تازه نداشت. بانک سرمایه در جام باشگاه‌های جهان مغلوبی صرف بود و تیم ملی در لیگ جهانی یکی از پایین‌ترین رتبه‌های خود را تجربه کرد اما حضور در مسابقات قهرمانی جهان 2018 (1397) اسباب دلگرمی است و کولاکوویچ کلیدهای تیمی را در دست دارد که برخی جوان‌ترهایش (محمدجواد معنوی‌نژاد) بازیگر لیگ ایتالیا شده‌اند و اگر مسن‌ترهایش شامل سعید معروف از حاشیه‌ها بکاهند، می‌تواند در پیکارهای جهانی 1397 نیز کسب اعتبار کند.
این همه رفت و بازگشت در هندبال
پیشرفت واژه‌ای است که اصلاً برای هندبال مصداق ندارد. نه تنها در هندبال باشگاه‌های آسیا به‌رغم تمامی تدابیر تقویت‌کننده بازنده‌ای ناامید بودیم بلکه با بازگشت ماچک که هیچ‌کس نمی‌داند چرا این قدر می‌رود و می‌آید(!) در هندبال ملت‌های آسیا 2018 نیز فقط در جای پنجم ایستادیم و کره و قطر بر ما سایه‌ای مأیوس‌کننده انداختند، علیرضا رحیمی که یک بار دیگر سکاندار هندبال شده، مدعی است تیم ملی در جاکارتا جبران خواهد کرد اما یکدست نبودن جامعه این ورزش و رفت و آمد بیش از حد مربیان خارجی طی 15 سال اخیر تیم ملی را بی‌ثبات کرده و لژیونرهای این ورزش به‌قدری زیاد شده‌اند که دیگر خبری از هماهنگی فنی و یکدستی روحی گذشته در تیم ملی نیست.
«مدال باران» ورزش بانوان
در سالی که بانوان، ورزش ایران را مدال باران کردند، خواهران منصوریان در رشته ووشو با حضور خبرسازشان در برنامه تلویزیونی ماه عسل و افشای زندگی پرمحنت‌شان، به خلق سر و صدایی نائل شدند که حتی از هیاهوی کلکسیون مدال‌هایشان در پیکارهای قهرمانی جهان 2017 بیشتر بود. ووشو این امتیاز را یافت که نه تنها از چین حاکم سنتی این ورزش پیش بیفتد بلکه چینی‌ها را از خود به هراس وادارد.
این جانبازان فراتر از «مرزها»
حد و مرز چیزی است که برای ورزش جانبازان و معلولین ایرانی هم وجود ندارد و عرصه‌ای است که ورزشکاران ایرانی سال‌ها است در آن قدرت‌نمایی می‌کنند و محصولات ناب این قدرت که زهرا نعمتی در جمع زنان و سیامند رحمان در بین مردانی هستند، برای رقبای جهانی‌شان دست نیافتنی شده‌اند و تعداد ورزشکاران برتر جانباز و معلول کشورمان که در مواد تخصصی خود فاصله‌ای چشمگیر با حریفان خویش دارند اندک نیست و سرآمد حماسه‌سازان این رده بی‌شک زهرا نعمتی است که در سال رو به پایان هم نمایش‌های پیروزمندانه‌ای داشت و فدراسیون بین‌المللی ورزش‌های معلولین وی را صاحب عنوان برترین کماندار سال کرد.
یورش به جاکارتا و توکیو
وقتی صحبت مجدد از انتخابات نهادهای ورزشی می‌کنیم، امکان ندارد مجمع کمیته ملی المپیک را از دایره دید خود خارج کنیم. تمامی بازی‌های انتخاباتی در این نهادها از روزی که رضا صالحی امیری اعلام حضور در این انتخابات کرد، عوض شد و همگان پذیرفتند مردی که پست مدیریت وزارت ارشاد و کتابخانه ملی را هم در سال‌های اخیر عهده‌دار بوده، از صلاحیت و «اهل فن بودن» لازم برای هدایت کمیته المپیک و گرفتن جای کیومرث هاشمی در این سمت نیز برخوردار است. خسروی وفا که ذکر دریادلی او در سطور قبلی رفت، توسط صالحی امیری به پست مشاور وی منصوب شد و در انتخاباتی پرشور شاهرخ شهنازی، پست دبیرکل کمیته را حفظ و یورش چند مدعی توانمند را به سمت این عنوان بی‌اثر کرد و فضل‌الله باقرزاده رئیس تقریباً موفق فدراسیون ششمیربازی در 18 سال اخیر (منهای یک مقطع زمانی سه ساله بین دو دوره ریاست وی) به جمع کوچک نواب رئیس این نهاد افزوده شد. پس از بسته شدن مجدد ترکیب تیمی کمیته المپیک، تدارکات این نهاد برای شرکت در بازی‌های آسیایی جاکارتا و حتی المپیک 2020 توکیو شدت گرفت و لابد یکی از پاهای پیروزی‌های ما در هر دو میدان ششمیربازی خواهد بود که در
10 سال اخیر احیای حیرت‌انگیزی داشته و یک موج به سرکردگی مجتبی عابدینی در سال 1396 نیز حادثه پشت حادثه آفرید.
«برنده- بازنده»!
دوومیدانی در سال 1396 جزو رشته هایی بود که شرایط دوگانه‌ای را تجربه کرد و البته این ارزش‌گذاری دوگانه براساس نوع نگاهی است که باید لاجرم به این رشته کم سرمایه و مسابقات متعدد آن انداخت. در مسابقات آسیایی اودیسای هند 4 طلا صید شد که توسط حسن تفتیان در 100 متر، علی ثمری در پرتاب وزنه، حسین کیهانی در 3 هزار متر با مانع و البته احسان حدادی در پرتاب دیسک به‌دست آمد. همین گروه کوچک پیروز‌مند (منهای ثمری) در سفر به لندن محل برگزاری مسابقات جهانی 2017 تبدیل به لشکری شکست خورده شد و نه تنها مدالی نگرفت که البته توقعی هم وجود نداشت. بلکه حدادی باز از رسیدن به فینال ماده تخصصی‌اش هم باز ماند.
این فوتبال پرحاشیه
مدیریت اعلا واژه‌ای است که چندان هم به مهدی تاج نمی‌چسبد، او البته پردردسرترین رشته ورزشی ایران را هدایت می‌کند و فوتبال به اندازه مجموع تمامی ورزش‌های دیگر مشکل و حاشیه دارد اما سکوت او در قبال پرخاشگری‌های وقت و بی‌وقت و اغلب ناعادلانه کارلوس کی‌روش به این و آن همگان را به این نتیجه تأسف‌بار رساند که ای‌کاش همچنان علی کفاشیان رئیس فدراسیون بود (زیرا لااقل دو سه تا متلک به سرمربی تیم ملی می‌انداخت) او در قبال سیاست‌های مزورانه سعودی‌ها در لیگ قهرمانان آسیا هم کاری انجام نداد و از همه بدتر زمستان امسال بود که وقتی علی کریمی با یک بغل پرونده نشانگر برخی خطاهای مدیریتی فوتبال در یک مناظره تلویزیونی روبه‌روی نماینده فدراسیون ایستاد و کی‌روش به او هم هجوم برد، هر عضو جامعه فوتبال به گونه‌ای با «جادوگر» ابراز همدردی کرد الا مدیران ورزشی که باید با نظام‌مندکردن پست کی‌روش، از یورش‌های او به مفاخر این رشته جلوگیری می‌کردند. فوتبال که رتبه اول خود را در میان ورزش‌های ایران در سال 1396 لااقل از نظر اقبال مردمی از دست نداد، در سال 1397 هم به یمن برگزاری جام جهانی بیست و یکم پادشاهی خواهد کرد و حتی امواج بازی‌های آسیایی جاکارتا زخمی‌اش نخواهد کرد. اما در همین فوتبال ماجراهای طارمی و لاپوشانی‌های مرتبط با آن را هم داشتیم که اسباب شرمساری شد و قهرمانی‌های مقتدرانه را باز گروهی (فوتسالیست‌ها) به ارمغان آوردند که زیر سایه عظیم غول فوتبال هیچ توجه بایسته‌ای به آنها مبذول نمی‌شود.
سلیمی بازنشسته نشد، مرادی یکه‌تاز ماند
در وزنه‌برداری یک بار دیگر فدراسیون بین‌المللی این ورزش (IWF) متهم به ظلم به بهداد سلیمی شد زیرا حرکات دوضرب وی را در مسابقات قهرمانی جهان 2017 در شهر آناهایم در ایالت کالیفرنیای امریکا مردود شناخت و از ایستادن او در رتبه‌ای بالاتر از سومی در دسته فوق سنگین جلوگیری کرد. اگر انتخاب‌های دوم و سوم سلیمی در این حرکت پذیرفته می‌شد، وی با پیشی جستن بر هموطن اخیراً از محرومیت رسته‌اش یعنی سعید علی حسینی مدال نقره جهان را پس از غول دست نیافتنی گرجستانی یعنی «لاشا تالاخادزه» تصاحب می‌کرد. سلیمی از تکرار رویدادی که در المپیک 2016 هم باعث حذف وی شده بود و به واقع از استمرار نظر منفی هیأت داوران نسبت به کار خود چنان متأثر و ناامید شد که گفت به اعلام بازنشستگی فکر می‌کند و فقط پس از هفته‌ها بررسی مجدد موضوع و به سبب پافشاری مردم بر لزوم ادامه حضور او در صحنه‌های جهانی، تصمیم به ابقا گرفت.در مورد سهراب مرادی هیچ نیرویی و حتی داوران متوقف کننده سلیمی نیز نتوانستند وی را ساقط کنند و قهرمان دسته 92 کیلوی المپیک 2016 ریو طلایش را در مسابقات جهانی آناهایم نیز تکرار کرد و این بار با شکستن دو رکورد جهانی و پیش رفتن تا مرز 420 کیلو. او برای کسب عنوان مرد سال ورزش کشورمان سزاوارترین فرد است و شاید حسن یزدانی «ابر کشتی‌گیر» فعلی ایران که در رقابت‌های جهانی 2017 مدال طلای مطلقه‌ای را در دسته 86کیلو کسب کرد نیز به اندازه‌ها و حد و مرز مرادی نرسیده باشد.
رئیس دست نیافتنی
افسوس‌بارترین تغییر رئیس فدراسیون و تعویض مدیریت نهادهای ورزشی کشورمان در 12 ماه اخیر، کنار رفتن محمود خسروی وفا از پست ریاست فدراسیون جانبازان و معلولین بود. با اینکه جانشین او [حمیدعلی صمیمی] نیز یک ورزش پیشه صادق و متخصص امور جانبازان است اما محمود خسروی وفا چیز دیگری است و جایش هرگز پر نمی‌شود. با همت 30 و اندی ساله وی، ورزش معلولین ایران به جایگاهی در دنیا رسیده که موجب رشک تمام رقبای جهانی‌اش شده و تنها خوشبختی پس از کناره‌گیری وی از پست ریاست فدراسیون این است که وی پذیرفته است ریاست کمیته پارالمپیک را تا اطلاع ثانوی عهده‌دار باشد.
شکوه و اقتدار یک صعود
سال 1396 کامل نمی‌شد مگر با شکوه صعود تیم ملی فوتبال ایران به مرحله نهایی جام جهانی 2018 که با پیروزی برابر ازبکستان در دیدار برگشت دو کشور در سوم خردادماه در ورزشگاه آزادی حاصل آمد. هیجان این رویداد به قدری بالا بود که حتی کارلوس کی‌روش «معمولاً مسلط بر خویشتن» کنترل احساساتش را از دست داد و کنار زمین به دویدن پرداخت و مشت‌هایش را بالا گرفت و آرام نشد مگر زمانی که داور سوت پایانی را کشید. با هدایت وی، ایران برای پنجمین بار راهی جام‌های جهانی شد و این نخستین بار بود که دو صعود متوالی برای ما شکل می‌گرفت و البته چهارمین مرتبه‌ای بود که این مربی 64 ساله پرتغالی مجوز صعود را کسب می‌کرد که دو مورد دیگر آن برای آفریقای جنوبی و پرتغال بوده است. قاطعیت در صعود مسأله‌ای بود که این امر را از دستاوردهای قبلی متمایز می‌کرد و ایران که عادت کرده بود اکثر صعود‌های قبلی‌اش با اما و اگر‌ها و شک و ترس و ناامیدی تا واپسین دقایق همراه باشد، این‌بار دو بازی مانده به پایان مسابقات 10 هفته‌ای انتخابی جام جهانی در قاره آسیا راهیابی‌اش را به مرحله نهایی حتمی کرد. اقتدار تیم ملی ما به حدی بود که در 9 بازی از 10 مسابقه خود در مرحله پایانی انتخابی جام بیست و یکم حتی یک گل هم نخورده بود و دو گلی هم که در دیدار دهم (و آخر) مقابل سوریه در تهران و طی تساوی 2-2 متحمل شد، چیزی از ارزش‌های فراوان دفاعی ایران نکاست، همین توانمندی‌های دفاعی است که ایران را خوشبین ساخته تا در خرداد و تیر سال بعد هم نتایجی آبرومندانه در آوردگاه روسیه بگیرد و حتی مقابل اسپانیا و پرتغال نیز بازنده صرف نباشد بلکه قدرت نمایی و آبروداری کند. در چهار دوره قبلی راهیابی‌مان به مرحله نهایی جام‌های جهانی هرگز از گروه‌مان بالا نرفته‌ایم و با اینکه این بار گروه‌مان از همیشه سخت‌تر است اما سرمربی سختگیر‌مان به فوتبال ایران عادت کرده است که فقط افق‌های بلند را ببیند و به کم قانع نباشد. تیمی که در مرحله نهایی انتخابی جام جهانی در قاره کهن کره جنوبی را نیز زیر سایه خود قرار داد، با ترکیبی مؤثر از نفرات جوان و میانسال در «روسیه 2018» هم یک تیم احترام برانگیز خواهد بود و بیهوده نیست که آنها را صاحب لقب یوزها کرده‌اند؛ دلیرانی که دیگر از نام هیچ حریفی نمی‌هراسند و دنیا را هم به قبول توان و تأیید استعداد خود واداشته‌اند.
از مشاهده در برف تا درخشش در ترکمنستان
المپیک زمستانی در بهمن ماه عرصه ما نبود و ورزشکاران اعزامی به پیونگ چانگ کره جنوبی هر چند لای برف‌ها گم نشدند اما فقط در آیین گشایش و افتتاح دیده شدند! در بازی‌های داخل سالن آسیا که شهریورماه در کشور بیش از حد آذین و بزک شده ترکمنستان برپا شد و ورزشکاران ایران برای نخستین بار طی 5 دوره برپایی این مسابقات از مرز 100 مدال عبور کردند و در جدول مدال‌ها هم به رتبه پنجم رسیدند. حکومت ما بر رشته کشتی این مسابقات مطلقه بود اما چه سود که غمنامه پاریس پاک نشد.
نظر شما