به گزارش ایرنا، پانزدهم آذر ماه سال 96 بود که ترامپ در برابر دوربین ها فرمان انتقال سفارت کشورش را به قدس صادر کرد؛ تصمیمی که از سال 1995 میلادی که کنگره آن را به تصویب رسانده بود، همه روسای جمهور پیش از ترامپ به نوعی جرات اجرایی کردنش را نداشتند.
اقدام یکجانبه واشنگتن، اعتراض ‌ها و مخالفت ‌های زیادی را در سطح کشورهای جهان درپی داشت. بسیاری از کشورها اعلام کردند که از تصمیم ترامپ پیروی نمی کنند و تا هنگام تأسیس کشور مستقل فلسطینی و حل مساله با راهکار دو کشور سفارتخانه شان را به قدس منتقل نخواهند کرد.
مجمع عمومی سازمان ملل متحد 30 آذر 96 قطعنامه‌ای را با 128 رای موافق، 9 رای مخالف و 35 رای ممتنع، علیه اقدام یکجانبه رئیس جمهوری آمریکا تصویب کرد. از سوی دیگر، از این جهت که رژیم صهیونیستی در سال 1967 میلادی (1346 خورشیدی) در حمله به اردن، قدس شرقی و کرانه باختری رود اردن را اشغال کرده بود و قطعنامه صریح شورای امنیت، اسرائیل را اشغالگر خوانده و خواستار خروج از این مناطق شده بود، این اقدام آمریکا نقض آشکار قطعنامه های سازمان ملل متحد و قوانین بین المللی قلمداد شد و می رفت که در شورای امنیت هم قطعنامه ای علیه اسرائیل تصویب شود اما 'وتوی' آمریکا مانعی بزرگ بر سر راه آن شد.
هفته ها در سراسر جهان از جمله فلسطین اشغالی، علیه سیاست های آمریکا و تصمیم ترامپ، تظاهرات شد؛ 24 اردیبهشت ماه امسال اما تصمیم ترامپ سرانجام عملی شد آن هم درست همزمان با هفتادمین سالگرد تاسیس رژیم صهیونیستی و اشغال فلسطین که به «روز نکبت» معروف است.
روزی که مراسم انتقال رسمی سفارت آمریکا از تل آویو به ساختمان کنسولگری آمریکا در محله «ارنونا» در قدس اشغالی و با حضور «ایوانکا ترامپ» دختر رئیس جمهوری آمریکا و همسرش «جارد کوشنر» برگزار شد، رژیم های عربی هیچ موضعگیری رسمی نکردند؛ ولی از طرف دیگر خیلی از کشورها مانند روسیه، استرالیا، ایرلند، پرتغال، لهستان، سوئد و حتی کشورهای غرب اتحادیه اروپا مانند انگلیس، فرانسه و آلمان، هیچ نماینده‌ ای در مراسم نداشتند و این نشان دهنده اختلاف بر سر اقدام ترامپ بود.
در آن روز دستکم 61 تن بر اثر حملات نظامیان تا دندان مسلح صهیونیست به تظاهرات کنندگان فلسطینی در غزه به شهادت رسیدند و بیش از 2500 نفر دیگر زخمی شدند.
در میان شهدا هم یک خبرنگار بود و هم کودک چندماهه و هم جوانی که شب قبل از آن ازدواج کرده بود. یکی دیگر از شهدا نیز «احمد محمود الرنتیسی» فرزند شهید دکتر «محمود الرنتیسی» از رهبران پیشین جنبش حماس بود.
علاوه بر حضور پیدا نکردن کشورهای بسیاری در مراسم افتتاح سفارت آمریکا در قدس اشغالی و 128 رای موافق به قطعنامه ضد آمریکایی در سازمان ملل، کشورهای زیادی نیز خواست آمریکا را در انتقال سفارت هایشان از تل آویو به قدس رد کردند.
در این میان کشورهای انگشت شماری همچون پاراگوئه و گواتمالا نیز در همان روزهای نخست تبعیت خود از تصمیم آمریکا در انتقال سفارت شان به قدس را اعلام کردند، ولی به آنها اعتراضات زیادی شد. برخی کشورها مانند ترکیه حتی پیشنهاد دادند تا علیه هر کشوری که سفارت خود را به قدس منتقل می کند، تحریم هایی وضع شود. شاید همین امر سبب شد تا در ماه سپتامبر امسال خبرهایی از منصرف شدن پاراگوئه از این تصمیم به گوش برسد.
نباید از یاد برد که «بنیامین نتانیاهو» نخست وزیر دولت جعلی اسرائیل از یک سال پیش تاکنون برای متقاعد کردن کشورها برای دنباله روی از تصمیم ترامپ و انتقال سفارت کشورهای متبوع خود از تل آویو تلاش های زیادی را به قدس به کار بسته است.
«اسکات موریسن» نخست وزیر استرالیا مهرماه امسال از تمایل خود برای انتقال سفارت کشورش به قدس سخن گفت. «میلوش زمان» رئیس جمهوری چک نیز اوایل آذر ماه امسال در شرایطی که در کنست یا همان پارلمان رژیم صهیونیستی صحبت می کرد چنین وعده ای داد. «ژائیر بولسونارو» رئیس جمهوری جدید برزیل که از چند هفته دیگر کار خود را آغاز می کند، کسی بود که در کارناوال های انتخاباتی خود از برنامه اش برای تقویب روابط با اسرائیل صحبت می کرد و گفته بود که سفارت برزیل به قدس منتقل خواهد شد.
همه این تصمیم ها با واکنش های شدید کشورها، مجامع بین المللی و نهادهای مختلف روبرو شده است. برای مثال اتحادیه عرب در نامه ای به بولسونارو به وی اعتراض خود را اعلام کرد.
آنچه روشن است اجماع جهانی کشورها، حتی با رویکردها مختلف علیه تصمیم آمریکاست که با وجود تلاش های تل آویو و واشنگتن، شاید به اندازه انگشت های دست هم کشورهایی نباشند که دنباله روی آمریکا را در دستور داشته باشند و نمی خواهند سفارت کشورشان به قدس پایتخت ابدی فلسطین منتقل شود.
خاورم**2054