حتی قرار شد که برخی نخبگان دیدگاه‌هایی که فرصت بیان آن در جلسه به وجود نیامده را به صورت مکتوب و در آینده به ایشان ارائه دهند تا به این نکات نیز در آینده رسیدگی شود. در این نشست به چهار مسأله مهم اشاره کردم و مهم‌ترین موضوعی که بر آن تأکید داشتم بحث ارتباطات رسانه‌ها بود. مسأله اول آن‌که امروزه یک اختلال ارتباطی بین مردم و دولت شکل گرفته است که عامل اصلی بروز آن نارضایتی، ناامیدی وسرخوردگی است. این اختلال از یک طرف به رسانه‌ها و از سوی دیگر به دولت برمی گردد. مسأله دوم هم مربوط به رفتار دولت با رسانه‌ها بود که تاکنون، این رفتارها بیشتر واکنشی و انفعالی بوده است و باعث شده تا مردم نسبت به رسانه‌های سنتی تمایل کمتری از خود نشان دهند. البته حرکت مردم به سمت رسانه‌های جدید، تا حدود زیادی خارج از کنترل است و در اختیار ما نیست. سومین مسأله‌ای که به آن اشاره کردم علل دیده نشدن دولت بود که علاوه بر بحث اعتماد، حاصل فقدان دستور کار رسانه‌ای از طرف دولت است.
پیشنهاد من در جلسه، این بود که دولت در کنار توجهی که به رسانه‌های داخلی دارد، 2 رسانه داخلی دولت یعنی روزنامه ایران و خبرگزاری جمهوری اسلامی را به‌طور ویژه فعال کند. بنابراین، این دو رسانه باید نقش مرجعیت رسانه‌ای دولت را به شیوه‌ای قابل باور و غیر تبلیغاتی به عهده بگیرند. البته این موضوع نباید باعث ایجاد انحصار خبری در قبال رسانه‌های غیر دولتی شود. بر همین اساس، مواضع و دیدگاه‌های دولت، صدای واحدی داشته باشد و دولت ابتکار خبری را در دستور کار خود قرار بدهد.