باغدار اگر کاربلد باشد پیش از این که باغش به مأمن و کنج عافیتی برای آفات و بیماری‌ها و علف‌های هرز تبدیل شود ابتکار عمل را به دست می‌گیرد و باغش را عاری از وجود همه اینها می‌کند. این یعنی رعایت بهداشت.
یعنی جلوگیری از تضعیف باغ. یعنی باغ را در بهار، گلستان کردن. حواس‌مان باشد این یک قانون منطقی و روشن است: «در کمین‌گاه‌های پاییزی و زمستانی اگر مراقبت کنی بی برو برگرد بهشت روزی و بهای زندگی‌ات خواهد شد.» إِنَّهُ لَیسَ لِأَنْفُسِکمْ ثَمَنٌ إِلَّا الْجَنَّةَ. [1]
1. [حکمت 456 نهج‌البلاغه]
نظر شما