صاحب‌خبر - اختلال بازي يک الگوي رفتاري آسيب‌زننده است‎ اختلال بازي چيست ؟ چه کساني دچار اختلال بازي ميشوند ؟ در اينجا با مقاله اي درباره سلامت روان ، پيشگيري و راه هاي درمان اختلال بازي در خدمت شما هستيم. با ما همراه باشيد. چه کساني دچار اختلال بازي هستند آشنايي با شش نشانه فرد مبتلا به اختلال بازي سازمان جهاني بهداشت ضمن تاکيد بر اهميت جلوگيري از اعتياد به بازي‌هاي رايانه‌اي، براي اولين‌بار، شش نشانه عارضه رواني اختلال بازي را معرفي کرد. اختلال بازي يک الگوي رفتاري آسيب‌زننده با تمرکز بيش از حد روي بازي‌هاي رايانه‌اي از نظر تکرار، شدت، مدت‌زمان و ظرفيت خروج است. برخي از پيامدهاي آن در اين گزارش بيان شده است. ناتواني در کنترل خود حين بازي مهم‌ترين مشخصه بازي‌هاي رايانه‌اي حالت خشونت فطري و محيط جنگي در اکثر موارد است. معمولا در تم جنگي فرد بايد براي رسيدن به مرحله بعد با نيروهاي به اصطلاح دشمن بجنگد. خشونت مهم‌ترين محرکي است که در طراحي جديدترين و جذاب‌ترين بازي‌هاي رايانه‌اي به حد افراط استفاده مي‌شود. غرق شدن در بازي و کم‌توجهي به زندگي وقتي کودکان به انجام بازي‌هاي رايانه‌اي مشغول مي‌شوند، گذشت زمان را به هيچ وجه احساس نمي‌کنند. آن‌ها معمولا زماني متوجه مي‌شوند که ساعت‌هاي زيادي از وقتشان صرف اين بازي‌ها شده‌ است. نتايج تحقيقات نشان مي‌دهد کودکاني که دائماً از بازي ويدئويي استفاده مي‌کنند، درونگرا شده و در جامعه، منزوي و در برقراري ارتباط اجتماعي با ديگران ناتوان مي‌شوند. توجه به بازي حتي با آگاهي از پيامدهاي منفي آن متاسفانه مساله اعتياد به بازي در بعضي از افراد تا جايي پيشرفت مي‌کند که آن‌ها با وجود مشاهده پيامدهاي منفي اعتياد، باز هم قادر به کنار گذاشتن و يا حداقل کنترل بازي آن نيستند. هدر دادن لحظات مهم زندگي و عدم توجه به سلامت خود بازي‌هاي ويدئويي به دليل اين که کودک يا نوجوان قادر به طراحي و کنترل محيط بازي نيست، بنابراين با گذشت زمان به دليل عدم کنترل بر بازي با ضعف اعتماد به نفس مواجه مي‌شود. درواقع اعتماد به نفس او در برابر ساختني‌ها و پيشرفت ديگران متزلزل مي‌شود. متاسفانه تصور بيشتر خانواده‌ها اين است که در بازي‌هاي رايانه‌اي فرد مداخله فکري مداوم دارد، اما اين مداخله فکري نيست، بلکه اين بازي‌ها با فريب سلول‌هاي مغزي احساس کاذب تسلط بر شرايط را در وجود کاربر ايجاد مي‌کنند. تغيير الگوي خواب، فعاليت‌هاي بدني و تغذيه اعتياد شديد به بازي در تغيير الگوي خواب شبانه کاملا موثر است و همچنين فرد معتاد هرگز حاضر نيست تا تحت هيچ شرايطي از بازي دست بکشد، چرا که او مسير پيشرفت در بازي را با مسير درست پيشرفت در زندگي اشتباه گرفته است. اين افراد همچنين کمترين توجه را به تغذيه خود دارند و در اثر بي‌توجهي به سوء تغذيه مبتلا مي‌شوند. دوره اعتياد به بازي حداقل 12 ماه است از نظر کارشناسان سازمان جهاني بهداشت براي اثبات اعتياد به بازي بايد فرد مستعد حداقل 12 ماه را به يک روش مشابه زندگي کند. پس از تشخيص وضعيت اعتياد بهتر است از کارشناسان و روانشناسان فعال در اين عرصه کمک گرفت. علائم و روش‌هاي درمان «اختلالِ بازي» اختلال بازي به عنوان يکي ديگر از بيماري هاي رواني در جامعه تکنولوژي امروزي رواج پيدا کرده است. اين اختلال به صرف زمان طولاني براي بازي هاي ديجيتال و بازي هاي کامپيوتري گفته مي شود به گونه اي که اين اختلال بر فعاليت هاي ديگر شخص تاثير منفي مي گذارد. نمونه اي از اين بازي ها به صورت انفرادي يا گروهي مي باشد مثل بازي پازل در گوشي يا بازي دسته جمعي. WHO پس از بررسي تحقيق و مشاوره با متخصصان در اين زمينه سعي به افزايش تمرکز بر اختلال بازي و پيشگيري و درمان کرده اند.در اين مطلب از برترين ها، ما علائم و نشانه هاي اختلال بازي را مورد بحث قرار مي دهيم: علائم و نشانه هاي اختلال بازي طبق تعريف WHO، فرد مبتلا به اختلال بازي بايد ويژگي هاي زير را براي حداقل 12 ماه از خود نشان دهد: علت اختلال بازي 1) ضعف در کنترل عادات بازي خود 2) اولويت دادن به بازي بيشتر از ساير فعاليت ها و برنامه هاي خود 3) ادامه دادن بازي علي رغم دانستن عواقب منفي آن 4) به دليل بازي هاي اينترنتي فرصت ها و برقراري رابطه با ديگران را از دست داده است. در چه زمينه هايي اختلال بازي، مي تواند زندگي فرد را تحت تاثير قرار دهد؟ زندگي شخصي زندگي خانوادگي زندگي اجتماعي تحصيلات کار اعتياد به بازي ممکن است با ساير اختلالات خلقي همراه باشد مانند: انواع اختلالات اضطرابي استرس افسردگي افرادي که به مدت طولاني از لحاظ فيزيکي غير فعال و مشغول بازي هاي رايانه اي هستند، ممکن است با خطر ابتلا به چاقي، مشکلات خواب و ساير مسائل مربوط به سلامت نيز روبرو شوند. اعتياد به اختلال بازي WHO اختلال بازي را به عنوان يک رفتار اعتياد آور ذکر کرده است. افراد مبتلا به اختلال بازي اکثر ساعات، خود را با بازي سرگرم مي کنند، دلبستگي احساسي قوي به اين رفتار دارند و ممکن است در نتيجه آن ارتباطات اجتماعي کمتري داشته باشند. همانند ساير موارد اعتياد، اختلال بازي ميتواند تاثير منفي بر زندگي خانوادگي، روابط و کار و تحصيل داشته باشد. تشخيص اختلال بازي WHO هنوز تعريف معيني از رفتار هاي فرد که منجر به تشخيص اختلال بازي شود را ارائه نداده است و هنوز به طور کامل مشخص نيست که چگونه متخصصان پزشکي اين رفتارها را ارزيابي مي کنند. کارشناسان در اين مورد احتمالا نياز به تست هاي تشخيصي مانند پرسشنامه ها و مصاحبه هاي ساختاري دارند تا تعيين کنند که آيا اختلال بازي در فرد وجود دارد يا خير. افراد مبتلا به اختلال بازي اکثر ساعات، خود را با بازي سرگرم مي کنند‎ در صورتي که فرد پنج مورد از معيارهاي زير را به مدت حداقل يک سال داشته باشد: 1) مشغوليت دائمي به بازي هاي اينترنتي 2) سعي در متوقف کردن يا محدود کردن بازي دارد، ولي موفق نمي شود. 3) دائما نياز به زمان بيشتري دارند تا بازي کند. 4) علاقه و رغپبتي به انجام فعاليت ها يا سرگرمي هاي ديگر ندارد. 5) با وجود اينکه مي داند افراط در بازي هاي اينترنتي زندگي اش را تحت تاثير قرار مي دهد ولي باز هم اين کار را ادامه مي دهدو 6) در مورد استفاده از بازي هاي اينترنتي به ديگران دروغ مي گويد. 7) از بازي هاي اينترنتي براي از بين بردن اضطراب استفاده مي کند. 8) به دليل بازي هاي اينترنتي فرصت ها و برقراري رابطه با ديگران را از دست داده است. با توجه به اين اختلال، آيا مي توان اين نشانه ها را براي انواع ديگر رسانه هاي تصويري، مانند تلويزيون، بازي هاي ويدئويي، استفاده ازکامپيوترها و تبلت ها و غيره، اعمال کرد؟ يک مقاله پژوهشي در مجلۀ “روانشناسي فرهنگ رسانه هاي عمومي” (journal Psychology of Popular Media Culture)، به اين سوال جواب داده است. در اين مقاله، پژوهشگراني از دانشگاه مرکزي ميشيگان در آمريکا نحوۀ برخورد والدين و همچنين کودکان در استفاده از اين گونه رسانه ها و اينکه آيا ارتباطي بين استفاده از آن و مشکلات در دوران کودکي وجود دارد يا خير، مورد بررسي قرار داده اند. تمرکز اين پژوهشگران بيشتر به کودکان سنين 4 تا 11 سال بود، زيرا اين کودکان براي دستيابي به ابزار ديجيتال بيشتر به والدين وابسته هستند و همچنين علائم اعتياد رفتاري در اين کودکان ممکن است آسان تر نمايان شود تا بچه هاي بزرگتر، چرا که اين کودکان معمولاً پنهان کار نيستند. پژوهشگران با استفاده از پرسشنامه اي تحت عنوان “ابزار استفاده از رسانه هاي مشکل ساز” نشانه هاي مختلف اعتياد رفتاري که در اختلال بازي اينترنتي ديده مي شود را با توجه به سوالاتي که از والدين پرسيدن مورد بررسي قرار دادند. سوالاتي مانند: بسيار سخت است که کودک تان را از جلوي رسانه هاي تصويري (تلويزيون، بازي هاي ويدئويي و اينترنتي و استفاده از کامپيوتر و تبلت) بلند کنيد. فرزندم هميشه به استفاده از اين گونه رسانه ها فکر مي کند. فرزندم ناراحت مي شود وقتي که نمي تواند از اين ابزار استفاده کند. زماني که فرزندم نتواند از اين ابزار استفاده کند، مشکلاتي براي خانواده پيش مي آيد. اولين چيزي که فرزندم پس از آمدن از مدرسه مي پرسد استفاده از رسانه هاي تصويري است. در اين پژوهش، اين اطلاعات بيشتر از مادرها گرفته شده بود و اين مادرها بودند که به احتمال بيشتر نسبت به پدرها مانع استفاده از رسانه هاي تصويري يا محدوديت در استفاده از اين گونه ابزار در کودکان مي شدند. عملکرد رواني اجتماعي کودکان نيز مانند مشکلات رفتاري، نشانه هاي هيجاني و مشکل برقراري ارتباط با ديگران نيز از مادرها پرس و جو شد. نتايج نشان داد که مقدار زمان صرف شده در استفاده از رسانه هاي تصويري در پيش بيني مشکلات رواني و اجتماعي کودکان و رفتارهاي پرخاشگرانه و مشکلات رفتاري کودکان موثر است. به طور کلي، نتايج نشان مي دهد که مشکلات مربوط به اعتياد به رسانه ها مي تواند خيلي زودتر از آنچه که والدين بفهمند اتفاق بيفتد. بنابراين با توجه به افزايش انواع مختلف رسانه هاي جديد، بسيار مهم است که والدين بر زمان و نحوۀ استفاده از اين گونه رسانه هاي تصويري در کودکان نظارت بيشتري داشته باشند. درمان اختلال بازي با توجه به اينکه اختلال بازي طبقه بندي جديدي است، بنابراين هنوز برنامه درماني مشخصي براي آن وجود ندارد با اين حال، احتمال دارد که درمان هاي ديگر رفتارهاي اعتياد آور مانند اعتياد به قمار نيز براي اختلال بازي مناسب باشد، که شامل درمان، دارو و گروه هاي کمک به خود مي باشد. اين روش به اين صورت است که همزمان از ترکيب چندين نوع درمان استفاده مي شود، در اين پژوهش محققان از روش هاي زير استفاده مي کنند که اين يک مدل درمان پيشنهاد شده است. احتمال دارد که ديگر محققان درمان هاي جايگزين براي اختلال بازي را پيشنهاد کنند. آموزش رواني: در اين مرحله به فرد در مورد رفتارهاي بازي و تأثير آنها بر سلامت روان آموزش داده مي شود. درمان معمولي: شايد بتوان درمان هايي که براي اعتياد وجود دارد را براي ناهنجاري هاي بازي تطبيق داد. درمان به فرد کمک مي کند تا گرايش خود را کنترل و با افکار غيرمنطقي مقابله کند. درمان درون فردي: اين درمان به افراد کمک مي کند تا هويت خود را کشف کنند، اعتماد به نفس خود را بالا ببرند و هوش احساسي خود را افزايش دهند. طي اين درمان، فرد با استفاده از مهارت هاي ارتباطي خود با ديگران تعامل برقرار خواهد کرد. مداخله خانوادگي: اگر اختلال بازي تاثير منفي در روابط با ديگران داشته باشد، اعضاي خانواده ممکن است نياز به مشارکت در برخي از جنبه هاي درمان داشته باشند. ايجاد شيوه زندگي جديد: براي جلوگيري از بازي بيش از حد، مردم بايد مهارت ها و توانايي هاي خود را بررسي کنند، اهداف خود را تعيين کنند و فعاليت هايي غير از بازي که از آنها لذت مي برند، پيدا کنند. منبع : برترين ها / ايسنا ∎​